สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิป วันนี้ผมมีเรื่องราวดีๆตลอดระยะเวลา6เดือนที่ผ่านมามาเลาให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้ฟังกันครับ
ผมเรียนอยู่ในคณะนิเทศศาสตร์ มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งครับ เรื่องของผมพึ่งเกิดขึ้นมาได้ไม่นานมานี้ อ่อ บอกก่อนนะครับว่าเรื่องต่อไปนี้มันเกี่ยวกับชายรักชาย ความรักของผมที่มีให้กับเขามันเกิดขึ้นแบบงงๆจากความไม่ได้ตั้งใจครับ

วันนั้นภาควิชาของเรามีงานเปิดบ้านเพื่อนให้น้องๆนกเรียนชั้นม.ปลายเข้ามาเยี่ยมชมและศึกษาเกี่ยวกับการเรียนต่อทางเราได้ทำการแสดงเพื่อต้อนรับน้องๆ ผมกับเค้าก็เป็นหนึ่งในนักแสดงของงานนี้เช่นกัน เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นปีเดียวกันครับ แต่ผมกับเขาอยู่คนละกลุ่มกันก็เลยไม่ค่อยได่คุยกันในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ซึ่งนั้นก็ทำให้ผมกับเค้าเกิดระยะห่างระหว่างกันพอสมควร จนกระทั้งถึงงานดังกล่าว เราได้อยู่ใกล้กันมากขึ้นอีกนิด เรื่องเกิดขึ้นวันที่แสดงจริงครับ จากการที่เราซ้อมการแสดงอย่างหนักเพื่อให้น้องๆได้เจอกับสิ่งดีๆเมื่อเข้ามาพบกับเรา ทำให้ผมป่วยและต้องพบแพทย์เป็นการด่วนแต่หลังจากที่หาหมอเสร็จแล้วก็ยังต้องกลับมาทำการแสดงต่อ สิ่งที่เกิดขึ้นคือเค้าเดินเข้ามาหาผมแล้วถามด้วยน้ำเสียงของเค้าว่าผมไหวหรือเปล่า นี่คือบทสนทนาครั้งแรกของเราซึ่งมันก็มีแค่คำถามที่ถูกตอบไปด้วยรอยยิ้มของผม จากนั้นเราก็แยกย้ายกันไปสแตนบายตามหน้าที่ของตัวเอง เอาจริงๆผมเป็นเกย์ที่เปิดเผยว่าตัวเองเป็นนะครับไม่ได้ปิดเอาไว้ ส่วนเค้าก็เป็นผู้ชายครับ ผู้ชายแท้ๆเลยหละ นับจากงานนั้น ผมกับเค้าได้คุยกันมากขึ้นถึงแม้จะไม่มากมายก็ตามแต่สำหรับคนที่เผลอใจเล็กๆแบบผม การได้พูดคุยกับคนที่เราปลื้มมันคงไม่มีอะไรมีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว

จนเรามีละครเรื่องใหม่เข้ามาและเขาได้เล่นในละครเรื่องนี้ด้วยส่วนผมทำหน้าที่เป็นทีมงาน นี้ยิ่งทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีกเพราะตลอดระยะเวลาที่ละครเรื่องนี้ซ้อมและแสดงมันทำให้ผมกับเค้าได้รู้จักกันมากขึ้น นี้ยิ่งทำให้ผมรักเขาเข้าไปอีก รักที่เป็นรักจริงๆซึ่งผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะรักคนแบบเค้าได้(เค้านิสัยเด็กหนะครับ ขี้งอนขี้น้อยใจเป็นผู้ชายแปลกๆ) แต่ผมก็ตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง ผมให้นามสมมติเค้าในหมู่เพื่อนของผมว่า "หมาป่า" เพราะรูปร่างที่ใหญ่โตของเขากับดวงตาที่มีความมุ่งมั่นมันทำให้ผมคิดถึงหมาป่าเป็นอันดับแรก ผมคอยดูแลเขาห่างๆมาตลอดมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขดีครับ ผมชอบที่จะเข้าไปดูซ้อมทุกวันถึงแม้ว่าบางวันจะไม่มีงานเลยก็ตามแต่ก็จะเข้าไปนั่งถ่ายรูปดูบล๊อคกิ้งนู่นนี้ เก็บภาพไปมาตามหน้าที่ของผมที่ต้องทำ โดยมีเค้าเป็นแรงจูงใจให้ทำหน้าที่ของตัวเอง เขาไม่เคยรู้เลยครับว่าผมคิดยังไงเพราะผมก็ไม่เคยบอกออกไปเหมือนกัน

จนเราเดินทางไปที่จังหวัดนึ่งทางภาคใต้ตอนบน ซึ่งละครเวทีของเราได้ไปจัดแสดงขึ้นที่จังหวัดนั้น ผมก็ได้ไปทำหน้าที่เป็นทีมงานอีกครั้งที่นั่น นั่นยิ่งทำให้ผมได้ใช้เวลาอยู่กับเค้า จากเพื่อนต่างกลุ่มที่ไม่ค่อยได้คุยกัน เราสองคนกลับได้ออกมาเดินชายหาดด้วยกัน ได้พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ เดินเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆด้วยกันและได้ทำกิจกรรมร่วมกับเขามากมาย ซึ่งนี่มันคือกำไรของคนแอบรักอย่างผมแล้ว เราจัดแสดงกัน6วัน ซึ่งในคืนที่5ซึ่งเป็นคือก่อนวันสุดท้ายที่ห้องพักของผมได้เล่นเกมส์ตอลความจริงกันเมื่อผมโดนคำถามที่ว่าผมชอบใครอยู่นั้นยิ่งจุดประเด็นความอยากรู้ของเขาแต่เกมส์ก็จบลงที่ผมตอบแบบบ่ายเบี่ยงเพราะกลัวอะไรหลายๆอย่าง เราแสดงคืนสุดท้ายตามด้วยงานเลี้ยงใหญ่ก่อนจะกลับมาสู่ชีวิตปกติของมหาลัยและเรื่องสำคัญก็เกิดขึ้นในคืนนี้ คืนที่17กุมภาพันธ์


17 กุมภาพันธ์ 2558

ผมสะดุ้งตื่นกลางดึกไม่ทราบว่าด้วยเหตุผลอะไร แต่มันทำให้ผมหงุดหงิดมากเพราะเป็นคนหลับยากมาก มองเวลาคนนั้นคือ02.30น. โดยประมาณ ผมเลยเปิดโทรศัพท์เช็คดูทามไลน์facebook ของผมว่ามีอะไรเกิดขึ้นไหมก่อนจะดูใน line แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นในกลุ๊ปรุ่นว่าตอนนี้เค้าได้ออกจากกลุ๊ปไปแล้ว ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยเพราะเค้าเคยพูดกับผมว่า ละครเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องเดียวและเรื่องสุดท้ายของเค้าที่จะเล่นกับภาควิชา คำพูดนี้ตอนเค้าพูดมันทำให้ผมอารมณ์เสียนะเพราะเค้าไม่ค่อยสู้กับอะไรเลย แต่พอมาถึงวันนี้ผมจุกจนร้องไห้ไม่ออกเพราะวันที่ผมไม่อยากให้มาถึงมันกำลังจะมาถึงแล้ว วันที่จะไม่มีเค้าอยู่ใกล้ตัววันที่เราจะไม่ได้ดูแลเค้าอีกแล้ว

ผมทักเค้าไปในไลน์ แต่ไม่มีการตอบกลับมา ผมนั่งรอเพราะนอนไม่หลับพร้อมกับระบายลงfacebook ตามประสาคนติดโซเชียลเน็ตเวิร์คอย่างผม ยิ่งทำให้คนรอบตัวที่รู้เรื่องต่างเข้ามาให้กำลังใจและคำปรึกาามากมายกับผมแต่เชื่อไหมมันไม่ได้ช่วยอะไรผมเลยจนกระทั้งตีสามกว่าๆ จุดีเขียวในแถบแชทขึ้นเป็นชื่อของเขาแสดงให้ผมรู้ว่าตอนนี้เจ้าของหัวใจของผมกำลังออนไลน์อยู่ ผมไม่รอช้าเลยไม่ได้คิดอะไรอีกแล้ว ผมทักเค้าไปด้วยประโยคสั้นๆที่ว่า "เป็นอะไรหรือเปล่า"

หัวใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะในใจมันเหมือนกับรู้คำตอบคำนั้นอยู่แล้วว่าเค้ากำลังจะจากไป คำตอบที่ได้ก็เป็นไปตามนั้น เพราะเค้ากำลังจะย้ายคณะไปจริงๆ เค้าจะไม่ได้อยู่กับผม ไม่ได้เจอหน้ากันไม่ได้ทำละครด้วยกันซึ่งนั้นทำให้หัวใจผมสลาย ผมตั้งสติอยุ่พักหนึ่งก่อนจะตอบเค้าไป นี้เป็นครั้งแรกที่ผมกับเค้าคุยกันได้นานเพราะปกติผมจะตัดบทสนทนา เพราะกลัวจะเก็บอาการและความรู้สึกออกไปไม่ไหว
แต่ยังไงวันนี้ ผมก็ได้ตัดสินใจบอกกับเค้าไป บอกความจริงในวันนั้นที่ไม่ได้พูดไปในเกมส์

คำตอบของผมคือเค้า เค้าคือหมาป่าที่หลายคนสงสัยและตั้งคำถามเพราะจะมีแต่เพื่อนที่สนิทจริงๆเท่านั้นที่รู้และวันนี้ เจ้าของฉายาก็ได้รู้ว่าตัวเองนั่นแหละคือหมาป่าตัวจริง ผมได้รู้เหตุผลมากมายที่ทำให้เค้าอยู่ต่อไม่ได้ซึ่งบางเรื่องก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันและมันน่าสงสารมากๆสำหรับเค้าที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เค้าพูดกับผมว่า "แล้วมาพูดกับกูคืนนี้ทำไม มันก็ทำร้ายความรู้สึกตัวเองอยู่ดี น่าจะรู้ว่ากูชอบผู้หญิง" ผมทำได้แค่ยิ้มกับหน้าจอก่อนจะตอบกลับไปตามตรงว่า "แล้วมายุ่งอะไรกะจิตใจกูอ่ะ กูรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเป็นแบบนี้" นี่แหละผม ผมที่ไม่ต้องการให้เขามารัก เพราะแค่ผมได้ดูแลเขามันก็ทำให้ผมมีความสุขแล้ว ถึงแม้ตอนนี้ใจผมจะสลายไปแล้วก็เหอะ คืนแห่งการสารภาพรักได้ผ่านไป เราคุยกันจนถึงตีสี่ เค้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าผมรู้สึกยังไง และผมได้พูดเรื่องราวมากมายที่เกี่ยวกับเขาเราคุยกันในหลายๆเรื่องและคืนนี้จะเป็นคืนที่หน้าจดจำระหว่างความรักที่เข้มแข็งของผู้เชื่อมั่นในความรักและมนุษย์หมาป่าของเขา ผมไม่ได้แต่งเติมเรื่องให้เกินจริงหรืออย่างไรนะครับ  ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน หวังว่าวันนึงเค้าอาจจะผ่านมาเห็นมัน หรือไม่ก็ช่างเหอะ 5555

ปล. ความรักครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมกล้าจะบอกรัก มันเป็นเรื่องที่บ้ามากๆสำหรับผมถึงจะดูธรรมดาสำหรับใครหลายๆคน ความรักครั้งนี้มันมีค่าเหลือเกินเพราะผมไม่ได้หวังอะไรในตัวเขาจริงๆ(เขาไม่มีอะไรให้หวัง 55555) มันทำให้ผมได้รู้จักให้ ได้ดูแล ไดมอบความรักอยู่ห่างๆ มันทำให้ผมยิ้มทุกครั้งที่เค้ายิ้ม มีความสุขทุกครั้งที่เค้าทำอะไรเปิ่นๆ ถึงจะไม่สมหวังแต่ก็ทำให้ผมเข้มแข็งและโตขึ้นอีกครั้ง
ขอบคุณหมาป่าที่ทำให้ผมได้มอบความรักให้กับเขา
ขอบคุณคนรอบกายที่อยู่ข้างกันมาเสมอ
ขอบคุณงาน เวลา โอกาสและสิ่งต่างๆที่พาเรามาเจอกัน
สุดท้ายขอบคุณตัวเองที่น่ารักแบบนี้<คนอะไรชมตัวเอง>
ขอให้คนที่เข้ามาอ่านเรื่องของผมเจอแต่ความรักดีๆนะครับ ขอบคุณที่อ่านจนถึงตอนนี้ ผมของตัวไปนอนก่อนนะครับ