ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนนะครับว่านี่เป็นกระทู้แรก ยืมไอดีเพื่อนล็อคอินมาใช้งาน ผิดยังไงก็ขออภัยด้วย เรื่องนี้มันอาจจะดูโง่ๆหรือเด็กๆไปหน่อยแต่ก็อยากเล่าให้ฟังนะครับ รวมทั้งให้เธอได้เห็นด้วยเพราะนี่อาจจะเป็นทางสุดท้ายที่ผมจะส่งไปได้

        เรื่องของผมมันอาจจะยาวสักหน่อย แต่จะพยายามรวบให้เหลือน้อยที่สุดนะครับ เรื่องนี้เริ่มเมื่อตอนที่ผมอยู่ ม.4 ตอนนั้นผมมีความรักครั้งแรกผมเป็นแฟนกับรุ่นพี่ ม.6 ผมชอบเธอมากๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เธอผิดแล้วเธองอนผม ผมจะเป็นคนง้อเธอโดยที่ไม่คิดถึงเรื่องถูกผิดอะไรทั้งสิ้น เวลาที่เธอมีประจำเดือนผมจะวิ่งไปซื้อน้ำเปล่าให้เธอแทบทุกชั่วโมง ทุกๆเช้าผมจะรีบมาโรงเรียนให้เร็วที่สุดเพื่อรอเดินเข้าโรงเรียนพร้อมเธอ ทุกๆเย็นผมจะไปรอส่งเธอขึ้นรถกลับบ้าน ทุกเวลาที่เราว่างเราจะโทรคุยกันตลอด กลับบ้านมานอนคุยโทรศัพท์กันทุกๆคืนจนหลับกันไป เป็นแบบนี้ทุกๆวัน เป็นความรักแบบเด็กๆใสใส ที่ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอเลยขอแค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอ ทุกวันมันเป็นความรู้สึกแบบว่า ไม่ว่าพรุ่งนี้ผมจะต้องตื่นมาเจอกับอุปสรรค์อะไรใหญ่แค่ไหน ขอแค่ผมมีเธอ ผมก็พร้อมที่จะเจอทุกๆสิ่ง ผมมีความสุขมาก สุขแบบที่ในชีวิตนี้ไม่เคยพบเจอความสุขแบบนั้นมาก่อนเลย จนวันนึงเธอเรียนจบ ม.6 ต้องไปเรียนต่อมหาลัย ส่วนผมก็ขึ้น ม.5 ผมก็ทำใจไว้ในระดับนึงว่า รักครั้งแรกยากที่จะสมหวัง บวกกับความที่เรา 2 คนยังเด็ก ต้องเจออะไรอีกมากมาย เธอต้องไปเรียนต่อมหาลัยในกรุงเทพ ผมก็เป็นแค่เด็กๆที่แม้จะเจ็บปวดและไม่อยากให้เธอไปแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี อนาคตของเธอ เธอก็ต้องเลือกเอง  เธอไปเรียนมหาลัยได้ 3 เดือนเธอก็ทิ้งผมโดยที่ไม่เหลือเยื่อใยอะไรเลย ในน้ำเสียงเธอเย็นชามากๆ ไม่มีความรัก ความสงสารใดใดทั้งสิ้น ทิ้งผมให้ตายทั้งเป็นอยู่ในภวังค์แห่งความเจ็บปวด ผมต้องตื่นมาทุกๆวันในสถานที่เดิมๆที่มีแต่ความทรงจำของเรา ยิ่งมันเป็นความทรงจำที่มีความสุขมากเท่าไร มันก็ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดมากเท่านั้น วันเวลาผ่านไป ทุกวัน แทบทุกวินาทีผมเฝ้าแต่คิดถึงเธอ ไม่มีวันไหนที่ผมไม่เรียกชื่อเธอเลย ผมเขียนจดหมายหาเธอหลายฉบับแต่ไม่เคยส่งไปเพราะไม่รู้ที่อยู่ของเธอ เวลาผ่านไป ผมเรียนจบ ม.5 กำลังขึ้น ม.6 ผมบอกกับแม่ว่า ผมทนอยู่ที่นี่ไม่ไหวแล้วผมอยากไปเรียนที่อื่น ผมอยากหนีไปจากตรงนี้ เพราะอยู่ที่นี่ก็มีแต่ตอกย้ำความเจ็บปวด ตอนแรกแม่ก็จะไม่ให้ไปเพราะเสียดายเวลาเรียนอีก 1 ปี ก็เรียนจบแล้ว แต่สุดท้ายแม่ก็ยอมให้ผมไปเรียน ปวช.1 ใหม่ใน กรุงเทพ ผมพยายามเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ก็ยังคิดถึงเธอทุกๆวันอยู่ ยังคงเขียนจดหมายหาเธอโดยที่ไม่เคยส่งไปเหมือนเดิม แต่ผมก็ร้องไห้น้อยลง ผมโทรหาเธอบ้าง นานๆครั้งขอแค่ได้ยินเสียงเสี้ยววินาทีผมก็ยิ้มได้ทั้งวันเเล้ว เนื้อหาที่คุยส่วนใหญ่ก็คือ ถามชีวิตความเป็นอยู่ เรื่องเรียน เล่าเรื่องต่างๆในชีวิตแล้ววางสายกันไป ชีวิตในกรุงเทพ มีใครหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิตผม ผมพยายามเปิดใจรับใครใหม่ๆเข้ามา แต่ทุกครั้งที่ผมคบกับใคร ผมกลับพยายามมองหามุมที่เหมือนเธอคนนั้น พอไม่เหมือนผมก็เลิก มันทำให้ผมรู้ว่าผมยังไม่พร้อมมีใครใหม่ มีไปเขาก็เป็นคนที่เจ็บปวด เพราะไม่อยากให้ใครเจ็บปวดก็เลยต้องอยู่คนเดียว ทุกวันผมก็ยังคงทำเหมือนเดิมทุกอย่าง เขียนจดหมายหา พูดคุยคนเดียวเวลาที่อยู่คนเดียว โทรหาเธอบ้างนานๆทีที่คิดถึงใจจะขาด พอขึ้น ปวช.2 แม่ซื้อสมาร์ทโฟนให้ ผมก็เริ่มเล่นไลน์ เล่น เฟสบุ้ค ส่องไปส่องมาผมก็เห็นว่าเธอกำลังมีความสุขกับแฟนใหม่ของเธอ ผมปวดหัวใจมาก มากถึงมากที่สุด เจ็บจนรู้สึกว่าตายๆซะยังรู้สึกดีกว่านี้อีก ด้วยความเจ็บปวด ผมก็ไปดราม่าใส่เธอในเฟสบุ๊ค ไลน์ จนเธอรำคาญและบล็อคผมไป ทีนี้กิจกรรมใหม่ของผมก็เกิด นั่นก็คือ นั่งคุยไลน์คนเดียวส่งข้อความ ส่งข้อความเสียงคนเดียว นั่งหาเฟสบุ๊คที่ไม่มีวันหาเจอทุกๆวัน จนจบ ปวช.2 ขึ้น ปวช.3 ตอนนี้เธออยู่ปี 4 เหตุที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เธอโทรมาหาผม เธอกลับมา ชีวิตผมตอนนั้นมีความสุขมากเหมือนตอน ม.4 ผมนั่งรถไปหาเธอ ระยะทางไกลมากๆแทบทุกวัน เรา 2 ไปเที่ยวด้วยกัน ผมพาเธอไปเที่ยวต่างจังหวัด ใช้เวลาว่างส่วนใหญ่อยู่ด้วยกัน ผมกลับมาเป็นคนเดิม ที่ยิ้มแย้มได้อย่างมีความสุข แต่เมื่อโตขึ้นก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงมากขึ้น ผมและเธอจำเป็นต้องเลิกรากันไปด้วยเหตุผลบางประการที่น้ำเน่าสุดๆ(ไม่ขอบอกเหตุผล) เรา 2 คนต่างเข้าใจเหตุผลนั้นดี แต่สิ่งที่ต่างก็คือ ผมก็ยังคงมีความคิดเด็กๆที่ไม่โตสักที ผมเข้าใจเหตุผลทุกอย่างแต่ผมยอมรับมันไม่ได้จริงๆ สุดท้ายผมก็ต้องตายทั้งเป็นอีกครั้ง เวลาผ่านไปเธอไปมีชีวิตในแบบของเธอ ส่วนผมกลับสู่จุดที่มืดมิดที่สุดในสภาพจิตใจที่บอบช้ำยิ่งกว่าเก่า ผมกลับมา นั่งส่งข้อความ พูดคุยคนเดียว ส่งไลน์คนเดียว เขียนบันทึกประจำวันระบายความรู้สึกที่เต็มไปด้วยน้ำตา ในตอนที่เธอกลับมา ผมยังไม่มีโอกาสจะให้เธอได้อ่านเลย ผมอยากจะฝากถึงเธอว่า ผมคิดถึงเธอนะ ผมอยากให้เธอเห็นกระทู้นี้แล้วคิดถึงผมบ้าง อยากจะถามว่า เวลาที่เธอร้อนมีใครคอยพัดให้เธอไหม เวลาที่เธองี่เง่างอแงมีใครคอยง้อคอยเอาใจเธอไหม ผมคิดถึงเธอทุกๆวินาที ผมอยากจะอ่านบันทึก อ่านจดหมาย อ่านข้อความที่ส่งไปไม่ถึงให้เธอฟัง
      ผมอยากบอกเธอว่า เรารักเธอนะ ในสถานะนี้ไม่มีใครรักเธอได้เท่าเราอีกแล้ว ที่มาเขียนนี้เพราะเราพร้อมแล้ว เราพร้อมที่จะอุดปัญหาทุกๆอย่างที่ทำให้เราต้องแยกจากในวันนั้น(ย้ำว่าพร้อมแล้ว) เราพร้อมแล้วจริงๆ อยากให้เธอเข้ามาเห็นและกลับไปคิดดีดี เราคิดถึงเธอที่สุด คิดถึงจนใจจะขาด ตอนนี้เราอาการหนักมากๆ เราอยากให้เธอได้เห็นความรู้สึกของเราว่าเราคิดถึงเธอมากแค่ไหนถึงได้ออกมาทำอะไรแบบนี้ ช่วยเข้ามาเห็นทีเถอะ