เป็นบันทึกที่ผมเขียนไว้เมื่อตอนที่ทำงานอยู่ต่างประเทศ ครับ
----------------------------------------------------------------------------------------------
6 ตุลาคม 2013 เวลา 11:09 น.
เช้า วันนี้ เหมือนๆ กับเช้าวันอาทิตย์ ของทุกๆครั้ง ไม่มีอะไรแปลกใหม่เข้ามาในชีวิตมากมายนัก แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ชีวิตของผม มีค่ามากขึ้น คือ ลูกสาวอันเป็นทีรักของผม
วันนี้ เค้าคงเจริญเติบโตขึ้นอีกวัน กี่วันแล้วนะ...39 วัน นับจากวันที่เธอลืมตาดูโลก 29 สิงหาคม 2556 ซึ่งเป็นวันที่ทำให้โลกของผมเปลี่ยนไป ทุกอย่างที่ผมคิดไว้ก่อนหน้านี้ ผมลืมไปเสียทุกสิ่ง สิ่งเดียวที่ผมคิดคือ เธอนั่นเอง
" พรพิชชา " คือชื่อจริงของเธอ ซึ่งมีความหมายว่า ความรู้อันประเสริฐ ในวินาทีแรกที่ผมได้เห็นหน้า และรู้ว่าเธอลืมตาดูโลก ได้อย่างปลอกภัย และ อาการครบ 32 มันช่างเป็นความสุขอย่างยิ่ง
จากนั้นไม่นาน ผมต้องห่างจากเธออันเป็นดวงใจของผม ผมต้องเดินทางกลับมาทำงาน ในดินแดนอันห่างไกล นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เราต้องห่างกัน ในช่วงเวลาที่ผมต้องจากเธอ ในวันที่ 31 สิงหาคม 2556 ถ้านับแล้ว ผมได้อยู่กับเธอ เพียงสองวันเท่านั้น เป็นช่วงเวลาที่เรียกได้ว่า ทรมานใจเป็นที่สุด
แต่...ด้วยหน้าที่ และความรับผิดชอบ ถึงอย่างไรผมก็ต้องกลับโดยมีความหวังว่า จะได้กลับไปเห็นหน้าเธออีกครั้ง ในเร็ววัน
ใน วันนี้เธอคงโตขึ้นมาพอสมควรแล้ว น้ำหนักตัวคงเพิ่มขึ้น จากวันที่เธอไปหาหมอครั้งล่าสุด 4 กิโลกว่าได้แล้วนะ (^^) เมื่อเห็นเธอเจริญเติบโต แข็งแรง มันเป็นกำลังใจ เพียงสิ่งเดียว ให้ผมเผชิญกับปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ได้
แต่...บางครั้ง "ความคิดถึง" มันช่างเจ็บปวด และทรมาน
ในตอนนี้ ช่วงเวลานี้ วินาทีนี้ ทำให้ผมได้รู้เลยว่า "ความรักอันบริสุทธิ์" มันเป็นอย่างไร
ความ รักของ พ่อ แม่ ที่มี่ต่อลูก เป็นเช่นไร ในช่วงเวลา ก่อนหน้าที่เธอจะลืมตาดูโลก ผมไม่มีทางเข้าใจได้เลย แม้แต่น้อย...มันช่างบริสุทธิ์ จริงๆ ยิ่งต้องห่างจากบ้าน จากเมืองเกิด มาทำงานต่างแดน ไม่ได้เห็นพัฒนาการของเธอ เป็นสิ่งที่ผมเสียดายช่วงเวลา อันมีค่ายิ่ง ในชีวิตของผม แต่ถึงกระนั้น หน้าที่รับผิดชอบ การตัดสินใจ ในการมาทำงานในต่างแดนที่ห่างไกล ก็จำเป็นต้องทำ ทำทุกอย่างเพื่อ เธอ
ทุกวันนี้ ทุกวินาที ทุกลมหายใจของผม ไม่มีเวลาใดเลย ที่จะไม่คิดถึงเธอ
จน บางครั้งทำให้ผม กลายเป็นคนอ่อนแอ ไปเลยทีเดียว แต่...ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ความอ่อนแอ ก็สร้างความเข็มแข็ง เป็นแรงใจให้ผมได้เช่นกัน โดยคิดเสมอว่า ทำทุกอย่างเพื่อเธอ ได้มีชีวิตที่ดี...
ความรักอันบริสุทธิ์ ที่เกิดจาก พ่อ แม่ มีต่อลูก เป็นสิ่งที่ งดงามยิ่งนัก การที่ มีชีวิตหนึ่ง กำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ ช่างเป็นความงาม อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก่อให้เกิด "ความรัก" ที่ไม่มีเหตุผล และไม่จำเป็นต้องหาเหตุผล แห่งรักนั้น
"พร พิชชา" เจ้า "กีต้าร์" ตัวน้อยของพ่อ พ่อยังคงรอวัน ที่จะได้กลับไปพบหน้าเจ้าอีกครั้ง ได้อุ้มเจ้า ได้สัมผัสไออุ่นแห่งรัก จากตัวเจ้า
พ่อยังเฝ้ารอ...รออย่างมีความหวัง
...ด้วยรักอันบริสุทธิ์...
จาก..."พ่อ"

*ขอบคุณภรรยาที่รักของผม ที่ดูแลลูกสาวคนนี้ของเราอย่างดีมาก เธอคงเหนื่อยมาก ผมจะพยายามหาทางกลับบ้านให้ได้  รัก...เต้
... ด้วยความรัก จากใจ ใช่เสแสร้ง
มิได้แกล้ง รักเจ้า ยอดจอมขวัญ
... จะรักเจ้า จวบจน นิจนิรันดร์
ความรักอัน บริสุทธิ์ สุดจากใจ

ลุงขาว...รจนา