สวัสดีค่ะ คือเราอายุ 17 ปี กว่าๆ นะคะ
ปัญหาของเราก็คือ มักจะมีปัญหากับแม่ค่ะ ตั้งแต่ตอนเราเด็กๆเลยค่ะ. กับน้องไม่เห็นจะมีอะไร แต่กับเราอันโน้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ดี เมื่อก่อนมีปากเสียงกันเกือบทุกวัน แต่พอโตขึ้นมาในช่วงนี้ทะเลาะกันแค่เดือนละไม่เกินสี่ครั้งได้มั้ง ถึงจะไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน แต่ความรุนแรงมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ เมื่อก่อนเรามักจะแอบร้องไห้คนเดียวเวลาที่ทะเลาะกัน แต่ตอนนี้ตะโกนใส่หน้าแกทั้งน้ำตาเลยค่ะ คือทนไม่ไหวจริงๆนะ มันหลายเรื่องและไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เราไม่ได้ตะโกนด่านะ เราตะโกนแบบเชิงระบาย เช่น "แม่เคยใช้เหตุผลบ้างมั้ย!!!"
"แม่อย่าเอาคำด่ามั่วๆมาด่านะ! จะด่าก็ด่าให้ถูกสิ อย่าคิดแต่จะเอาชนะ!"
อาทิตย์ที่แล้ว ทะเลาะกันหนักมากค่ะ เวลาทะเลาะกันแกมักจะไล่เราค่ะ ประโยคนี้จำขึ้นใจเลยค่ะ "ไปอยู่กับพ่อไป! กูไม่เอาแล้ว กูเหนื่อยกับมาก!"
พอวันต่อมาเราไม่ไปโรงเรียน เราไม่มีกำลังใจไปเรียนเลยนะ กลัวว่าจะไปร้องไห้ที่โรงเรียนด้วย เลยไม่อยากไป และเป็นคนชอบเรียกร้องความสนใจด้วย แต่แม่ยิ่งทำเย็นชาใส่ พูดแบบไม่ใส่ใจ เราร้องไห้ทั้งวันเลยค่ะ พอเราจะไปบ้านป้าแล้วแกไม่ให้ไปแต่เรายิ่งต้องไปให้ได้ แม่ว่า "ไปกูตีนะ!! ลองดูสิ" แล้วเราก็พูดค่อนข้างจะตวาดนิดหน่อย "แป๊บไปบ้านป้านะ! ไม่ได้ไปตาย!!" เท่านั้นแหละ อารมณ์แกเย็นลงเลยค่ะ แกพูดว่า "ดูสภาพอากาศสิ" แล้วเราก็ไม่พูดอะไร ขับรถออกไปเลย แล้วบ้านป้าอะค่อนข้างไกลนิดนึง กว่าจะไปถึงเปียกหมดทั้งตัวเลยค่ะ ฝนมันตกหนักมาก แต่เราก็ขับแบบ...ตายได้เลยค่ะ โชคดีแค่ไหนที่รอดมาได้ 55555 คือลืมบอกว่าก่อนออกมาอ่ะ แม่ซื้อขนมมาให้ด้วย เราเป็นคนเห็นของกินไม่ได้ แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เราทำเย็นชากับขนมที่แกซื้อมาให้ เราเหลือบไปมองนิดนึง คือสนใจอะ 5555 แล้วนึกคำนี้ขึ้นมาได้ "ตบหัวแล้วลูบหลัง" แม่เราเป็นแบบนี้มาตลอด เราไม่ชอบคนแบบนี้ ถ้าจะคืนดีกันแค่มาพูดจาดีๆ เราก็หายโกรธแล้วล่ะ แกเป็นคนไม่ง้อคน ศักดิ์ศรีมันค้ำหัวอยู่ ซึ่งก็เหมือนกับเรา แม่กับเราเป็นคนนิสัยคล้ายๆ กัน ใจร้อน ขี้หงุดหงิด โมโหง่าย ฐิติสูง ดื้อ ถึงจะเป็นผู้ใหญ่ อายุมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถสลัดคำว่าดื้อออกไปจากตัวได้ค่ะ อยู่ที่จะมากหรือจะน้อย แม่เราขี้ด่ามากค่ะ ด่าถึงพ่อด้วย เราเกลียดแบบนี้มากเลยนะ คือเราทำผิด ไม่ใช่พ่อ ทำไมต้องมาด่าพ่อไปด้วยล่ะ ถ้าเราทำผิดแล้วมีคนด่าถึงแกบ้างล่ะ แกไม่คิดบ้างเหรอ แกชอบทำตัวเหมือนเด็ก เราก็แบบนั้นแหละ แต่เวลาเราโกรธใครมากๆ เราจะกลายเป็นคนเย็นชาไปเลยนะ ไม่มองหน้า ไม่ตอบ ไม่ถาม ไม่คุยด้วยเลย จะเดินผ่านคนนั้นแบบเหมือนมองไม่เห็น เราเกลียดนิสัยของตัวเองหลายๆ อย่างเลยนะ แต่ไม่เคยปรับปรุงตัวสักที
เราปวดหัวมากเลยค่ะ ปวดหัวบ่อนตั้งแต่ประมาณม.2 จนตอนนี้ปวดหัวทุกวันค่ะ ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอน แต่อาการมันจะมาเป็นระยะๆเพื่อนว่าเราเป็นไมเกรนรึเปล่า เราพูดกับแม่หลายหนแล้วเรื่องนี้ แต่แกพูดกลับมาว่า "อายุเท่านี้จะเครียดอะไรได้" คืออออ แกไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอ???
เราทรมานมากเลยนะไอ้ความรู้สึกที่เรียกว่า รู้สึกผิดอะ ไม่รู้จะทำยังไง และอยากปรับปรุงตัวเองด้วย แต่พอเริ่มจะทำได้สักนิดเท่านั้นแหละ มันต้องมีเรื่องที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ตลอด ครอบครัวเราไม่อบอุ่นเหมือนบางครอบครัว เรากลายเป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แม่ก็ชอบพูดให้เราน้อยใจเกี่ยวกับพ่อ ที่พ่อมีเมียใหม่และได้ลูกใหม่แล้ว แต่แม่เราเป็นคนเลิกกับพ่อเองนะ ตั้งแต่เราอยู่อนุบาลสองหรือสามไม่รู้ แต่ลูกของพ่ออายุสี่ขวบกว่าๆ ได้มั้ง
แล้วไอ้นิสัยชอบเอาเราไปเทียบกับลูกของคนอื่นที่ดีกว่าเรา นี่ โมโหมากค่ะ ได้แต่เงียบอย่างเดียว คือถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่มากเราจะไม่ตอบโต้อะไร แม้แต่คำพูดคำเดียวยังไม่เล็ดลอกออกมาจากปากเลยค่ะ ยอมขนาดให้แกเข้าใจผิดไป เพราะแกชอบเอาชนะ พูดไปก็เท่านั้นค่ะ ยิ่งทำให้เรื่องมันใหญ่กว่าเดิม ไฟ กับ ไฟ เป็นอะไรที่น่ากลัวมากค่ะ บางครั้งเราอยากเป็นลมนะคะ จะได้มาสู้กับไฟ รู้สึกว่าแกมีปมอะไรสักอย่าง ซึ่งเราก็เป็นแบบนั้นค่ะ
แต่ว่าแม่ก็คือแม่ค่ะ จะโกรธกันยังไงก็ยังทำหน้าที่แม่ได้ดี ไปส่งขึ้นรถ รอจนเราขึ้นรถไปแล้วถึงจะกลับบ้าน
เราควรแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ? บางที่ท้อมากเลยค่ะ เรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง ก้มหน้าร้องไห้ตอนเขียนหนังสือ อยู่โรงเรียนเรามักจะทำตัวหยิ่งนะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกันเราไม่มองหน้า ไม่พูดด้วยถ้าไม่จำเป็น แต่ถ้าคนไหนที่นิสัยดีเราก็จะร่าเริงกลับไปค่ะ ทั้งๆ ที่มันมาจากความว่างเปล่าข้างใน เราเป็นคนชอบเก็บความรู้สึก อยู่โรงเรียนร่าเริงกับเพื่อน พอกลับบ้านคนละขั้วกันเลยค่ะ กับแม่พูดด้วยวันละไม่เกินสี่ประโยค นอกจากมีอะไรจำเป็นต้องพูดมากจริงๆ ถึงจะมากกว่านั้น เหนื่อยกับความสัมพันธ์แบบนี้มากค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ กลัวตัวเองทนไม่ไหวแล้วท้อจนเรียนไม่จบ อยากจบเร็วๆ ทำงานดีๆ แล้วมาเลี้ยงดูแกบ้าง เรารู้แหละว่าการเลี้ยงเรามันเหนื่อยขนาดไหน แต่เราก็เหนื่อยใจไม่น้อยนะกับความสัมพันธ์แบบนี้ ท้อมากค่ะ แต่ญาติๆเราบอกว่า ชีวิตยังมีอีกไกล นี่ก็แค่จุดเริ่มต้น เราก็เชื่อแบบนั้นค่ะ ดังนั้นขอกำลังใจและช่วยแนะนำทางที่ดีหน่อยนะคะ
ขอบคุณที่รับฟังปัญหานะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ.
ทะเลาะกับแม่บ่อยมากค่ะ ควรทำยังไงดีคะ
ปัญหาของเราก็คือ มักจะมีปัญหากับแม่ค่ะ ตั้งแต่ตอนเราเด็กๆเลยค่ะ. กับน้องไม่เห็นจะมีอะไร แต่กับเราอันโน้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ดี เมื่อก่อนมีปากเสียงกันเกือบทุกวัน แต่พอโตขึ้นมาในช่วงนี้ทะเลาะกันแค่เดือนละไม่เกินสี่ครั้งได้มั้ง ถึงจะไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน แต่ความรุนแรงมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ เมื่อก่อนเรามักจะแอบร้องไห้คนเดียวเวลาที่ทะเลาะกัน แต่ตอนนี้ตะโกนใส่หน้าแกทั้งน้ำตาเลยค่ะ คือทนไม่ไหวจริงๆนะ มันหลายเรื่องและไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เราไม่ได้ตะโกนด่านะ เราตะโกนแบบเชิงระบาย เช่น "แม่เคยใช้เหตุผลบ้างมั้ย!!!"
"แม่อย่าเอาคำด่ามั่วๆมาด่านะ! จะด่าก็ด่าให้ถูกสิ อย่าคิดแต่จะเอาชนะ!"
อาทิตย์ที่แล้ว ทะเลาะกันหนักมากค่ะ เวลาทะเลาะกันแกมักจะไล่เราค่ะ ประโยคนี้จำขึ้นใจเลยค่ะ "ไปอยู่กับพ่อไป! กูไม่เอาแล้ว กูเหนื่อยกับมาก!"
พอวันต่อมาเราไม่ไปโรงเรียน เราไม่มีกำลังใจไปเรียนเลยนะ กลัวว่าจะไปร้องไห้ที่โรงเรียนด้วย เลยไม่อยากไป และเป็นคนชอบเรียกร้องความสนใจด้วย แต่แม่ยิ่งทำเย็นชาใส่ พูดแบบไม่ใส่ใจ เราร้องไห้ทั้งวันเลยค่ะ พอเราจะไปบ้านป้าแล้วแกไม่ให้ไปแต่เรายิ่งต้องไปให้ได้ แม่ว่า "ไปกูตีนะ!! ลองดูสิ" แล้วเราก็พูดค่อนข้างจะตวาดนิดหน่อย "แป๊บไปบ้านป้านะ! ไม่ได้ไปตาย!!" เท่านั้นแหละ อารมณ์แกเย็นลงเลยค่ะ แกพูดว่า "ดูสภาพอากาศสิ" แล้วเราก็ไม่พูดอะไร ขับรถออกไปเลย แล้วบ้านป้าอะค่อนข้างไกลนิดนึง กว่าจะไปถึงเปียกหมดทั้งตัวเลยค่ะ ฝนมันตกหนักมาก แต่เราก็ขับแบบ...ตายได้เลยค่ะ โชคดีแค่ไหนที่รอดมาได้ 55555 คือลืมบอกว่าก่อนออกมาอ่ะ แม่ซื้อขนมมาให้ด้วย เราเป็นคนเห็นของกินไม่ได้ แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เราทำเย็นชากับขนมที่แกซื้อมาให้ เราเหลือบไปมองนิดนึง คือสนใจอะ 5555 แล้วนึกคำนี้ขึ้นมาได้ "ตบหัวแล้วลูบหลัง" แม่เราเป็นแบบนี้มาตลอด เราไม่ชอบคนแบบนี้ ถ้าจะคืนดีกันแค่มาพูดจาดีๆ เราก็หายโกรธแล้วล่ะ แกเป็นคนไม่ง้อคน ศักดิ์ศรีมันค้ำหัวอยู่ ซึ่งก็เหมือนกับเรา แม่กับเราเป็นคนนิสัยคล้ายๆ กัน ใจร้อน ขี้หงุดหงิด โมโหง่าย ฐิติสูง ดื้อ ถึงจะเป็นผู้ใหญ่ อายุมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถสลัดคำว่าดื้อออกไปจากตัวได้ค่ะ อยู่ที่จะมากหรือจะน้อย แม่เราขี้ด่ามากค่ะ ด่าถึงพ่อด้วย เราเกลียดแบบนี้มากเลยนะ คือเราทำผิด ไม่ใช่พ่อ ทำไมต้องมาด่าพ่อไปด้วยล่ะ ถ้าเราทำผิดแล้วมีคนด่าถึงแกบ้างล่ะ แกไม่คิดบ้างเหรอ แกชอบทำตัวเหมือนเด็ก เราก็แบบนั้นแหละ แต่เวลาเราโกรธใครมากๆ เราจะกลายเป็นคนเย็นชาไปเลยนะ ไม่มองหน้า ไม่ตอบ ไม่ถาม ไม่คุยด้วยเลย จะเดินผ่านคนนั้นแบบเหมือนมองไม่เห็น เราเกลียดนิสัยของตัวเองหลายๆ อย่างเลยนะ แต่ไม่เคยปรับปรุงตัวสักที
เราปวดหัวมากเลยค่ะ ปวดหัวบ่อนตั้งแต่ประมาณม.2 จนตอนนี้ปวดหัวทุกวันค่ะ ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอน แต่อาการมันจะมาเป็นระยะๆเพื่อนว่าเราเป็นไมเกรนรึเปล่า เราพูดกับแม่หลายหนแล้วเรื่องนี้ แต่แกพูดกลับมาว่า "อายุเท่านี้จะเครียดอะไรได้" คืออออ แกไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอ???
เราทรมานมากเลยนะไอ้ความรู้สึกที่เรียกว่า รู้สึกผิดอะ ไม่รู้จะทำยังไง และอยากปรับปรุงตัวเองด้วย แต่พอเริ่มจะทำได้สักนิดเท่านั้นแหละ มันต้องมีเรื่องที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ตลอด ครอบครัวเราไม่อบอุ่นเหมือนบางครอบครัว เรากลายเป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แม่ก็ชอบพูดให้เราน้อยใจเกี่ยวกับพ่อ ที่พ่อมีเมียใหม่และได้ลูกใหม่แล้ว แต่แม่เราเป็นคนเลิกกับพ่อเองนะ ตั้งแต่เราอยู่อนุบาลสองหรือสามไม่รู้ แต่ลูกของพ่ออายุสี่ขวบกว่าๆ ได้มั้ง
แล้วไอ้นิสัยชอบเอาเราไปเทียบกับลูกของคนอื่นที่ดีกว่าเรา นี่ โมโหมากค่ะ ได้แต่เงียบอย่างเดียว คือถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่มากเราจะไม่ตอบโต้อะไร แม้แต่คำพูดคำเดียวยังไม่เล็ดลอกออกมาจากปากเลยค่ะ ยอมขนาดให้แกเข้าใจผิดไป เพราะแกชอบเอาชนะ พูดไปก็เท่านั้นค่ะ ยิ่งทำให้เรื่องมันใหญ่กว่าเดิม ไฟ กับ ไฟ เป็นอะไรที่น่ากลัวมากค่ะ บางครั้งเราอยากเป็นลมนะคะ จะได้มาสู้กับไฟ รู้สึกว่าแกมีปมอะไรสักอย่าง ซึ่งเราก็เป็นแบบนั้นค่ะ
แต่ว่าแม่ก็คือแม่ค่ะ จะโกรธกันยังไงก็ยังทำหน้าที่แม่ได้ดี ไปส่งขึ้นรถ รอจนเราขึ้นรถไปแล้วถึงจะกลับบ้าน
เราควรแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ? บางที่ท้อมากเลยค่ะ เรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง ก้มหน้าร้องไห้ตอนเขียนหนังสือ อยู่โรงเรียนเรามักจะทำตัวหยิ่งนะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกันเราไม่มองหน้า ไม่พูดด้วยถ้าไม่จำเป็น แต่ถ้าคนไหนที่นิสัยดีเราก็จะร่าเริงกลับไปค่ะ ทั้งๆ ที่มันมาจากความว่างเปล่าข้างใน เราเป็นคนชอบเก็บความรู้สึก อยู่โรงเรียนร่าเริงกับเพื่อน พอกลับบ้านคนละขั้วกันเลยค่ะ กับแม่พูดด้วยวันละไม่เกินสี่ประโยค นอกจากมีอะไรจำเป็นต้องพูดมากจริงๆ ถึงจะมากกว่านั้น เหนื่อยกับความสัมพันธ์แบบนี้มากค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ กลัวตัวเองทนไม่ไหวแล้วท้อจนเรียนไม่จบ อยากจบเร็วๆ ทำงานดีๆ แล้วมาเลี้ยงดูแกบ้าง เรารู้แหละว่าการเลี้ยงเรามันเหนื่อยขนาดไหน แต่เราก็เหนื่อยใจไม่น้อยนะกับความสัมพันธ์แบบนี้ ท้อมากค่ะ แต่ญาติๆเราบอกว่า ชีวิตยังมีอีกไกล นี่ก็แค่จุดเริ่มต้น เราก็เชื่อแบบนั้นค่ะ ดังนั้นขอกำลังใจและช่วยแนะนำทางที่ดีหน่อยนะคะ
ขอบคุณที่รับฟังปัญหานะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ.