กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้
ยังมีมนุษย์เงินเดือน
ทำงานงกงกทุกเดือน
ใครตักใครเตือนก็ไม่ฟัง
เริ่มต้นจากความสนุก
จนมาเป็นทุกข์ในหนหลัง
เมื่อสุขภาพเริ่มผุผัง
เมื่อความสัมพันธ์เริ่มจืดจาง
ตาจ้องคอมพ์จนเป็นต้อ
พี่น้องแม่พ่อเหินห่าง
มิตรสหายห่างหายไร้ร้าง
รอยยิ้มความเบิกบานจางลง
ทำงานหนัก ยิ่งนับวัน ยิ่งหนัก
ไม่ได้พัก อยู่ในตึกพิศวง
มีพนักงานเดินวนงงงง
หลงอยู่ในเขาวงกตแห่งเงินเดือน
ตอนแรกทำด้วยความสนุก
ตอนหลังความสุขคล้อยเคลื่อน
บ้างคิดเพียงเพิ่มเงินเดือน
บ้างการเลื่อนขั้นคือเส้นชัย
จากเคยทำงานเพื่อทำงาน
กลายเป็นทำเพื่อบ้านหลังใหญ่
กลายเป็นทำเพื่อของกินของใช้
กลายเป็นอยากได้รถแพงแพง
กลายเป็นหาเงินเพื่อรักษาสุขภาพ
ต้องซื้อกองทุนชื่อแผลงแผลง
เพื่อนำหลักฐานไปแสดง
หักลบและกลบภาษี
กลายเป็นทำงานแล้วอ้างลูก
อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดีดี
แต่สิ่งที่ลูกอยากมี
พ่อแม่กลับมีให้ไม่เพียงพอ
สิ่งนั้นก็คือเวลา
พ่อแม่กลับมาหยอกล้อ
นั่งกินข้าวหัวเราะเยินยอ
ลูกได้แต่นั่งรอกดไอแพด
มนุษย์เงินเดือนอยากเป็นอิสระ
อยากชนะหลุดจากกรงขัง
แต่กำแพงเงินเดือนมันสูงจัง
ยากที่จะพังมันลงมา
ยิ่งทำ ยิ่งก่อ ก็ยิ่งสูง
ยิ่งพูน ยิ่งเพิ่ม เป็นอภิมหา
กำแพงเงินเดือนมหึมา
ใครเล่าจะกล้าทุบมันทิ้ง
จึงติดอยู่กับกำแพงเงินเดือน
ไม่ยอมลดเลื่อนหลายสิ่ง
ไลฟ์สไตล์หรูหรายากจะทิ้ง
หลายสิ่งต้องใช้เงินซื้อ
รสนิยมสูงตามเงินเดือน
ดินเนอร์กับเพื่อน รถรา มือถือ
กำแพงที่สองของมนุษย์เงินเดือนนั้นคือ
รสนิยมที่เพิ่งก่อขึ้นมา
สองกำแพงขนาบชีวิต
ต้องติดอยู่ในนั้นแหละหนา
หากลดกำแพงหนึ่งลงมา
อีกหนึ่งไม่ช้าย่อมลดลง
อิสระห่างแค่กำแพงกั้น
อิสระนั้นใช่อะไรที่ไหน
อิสระจากสายตาใครใคร
อยู่ เที่ยว กิน ใช้ ในแบบเรา
ใช้น้อยก็ไม่ต้องหาหนัก
ได้พัก ได้เพื่อน ได้ลูกเต้า
กำแพงเงินเดือนที่โอบล้อมเรา
มั่นคง--
แต่ก็กักขังเราไปพร้อมกัน.
...

ขอขอบคุณเรื่องนี้ จาก คุณ นิ้วกลม Workpoint