สาเหตุที่มาตั้งกระทู้ถามนี้คือ อยากรู้ถึงความเหมาะสมของการเป็นลูกที่ดีนั้นควรทำมาน้อยแค่ไหน
คือเราไม่ได้มาโทษใครหรืออะไรทั้งนั้น แต่บางครั้งก็เกิดคำถามขึ้นมาตลอดเวลาว่า สิ่งที่เราทำนั้นมันมากหรือน้อยแค่ไหน จนในแต่ละเดือนไม่เป็นอันทำอะไรคือคิดมากอยู่แต่กับเรื่องครอบครัว...... T^T
เราขอกล่าวแบบคร่าวๆนะ ไม่งั้นยาว........
เรื่องของเรื่องคือ ณ ปัจจุบัน พ่อเราอายุ 49 ทำงานเป็น sale man ขายเครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่ที่บริษัทแห่งนึง ส่วนแม่เราเป็นโรคพุ่มพวงอายุ47ไม่สามารถทำงานหนักได้ เพราะร่างกายจะบวมและเจ็บปวดตามข้อ แต่ทั้งคู่ก็ไปด้วยกัน และทะเลาะกันทุกวัน เพราะแม่ไม่ชอบงานขาย แม่เลยตัดสินใจไปทำงานเป็นแม่บ้านที่ แต่ทำได้ไม่กี่เดือนก็ออกเพราะร่างกายไม่อำนวย พ่อเรายิ่งทำงานก็เหมือนยิ่งไม่มีอะไร เพราะช่วงในระหว่างที่เราเรียนมหาลัยก็ไม่ค่อยขอตังพ่อใช้ เพราะแต่ละเดือนพ่อก็เอาตัวเองจะไม่รอดอยู่แล้ว งาน เซล ที่เค้าทำมันเป็นอะไรที่ยากมาก เพราะด้วยความที่ราคาของสินค้าก็แพงกว่าตามตลาดทั่วไป ลูกค้าเลยไม่ค่อยอยากซื้อ แล้วกว่าจะเข้าหาคนตามบ้าน นู่นนี่นั่น ลูกค้าไม่จ่ายบ้าง เอาเครื่องไปจำนำบ้าง เอาเครื่องคืนบ้างเพราะไม่มีตังผ่อน รายได้เลยไม่ค่อยเสถียร ยิ่งพ่อต้องผ่อนรถอีกช่วงนั้น เดือนละแปดพัน โชคดีที่บริษัทผ่อนรถให้ ส่วนที่เหลือค่าใช้จ่ายในบ้านก็อาศัยค่าคอมมิชชั่น แต่ก็ไม่ค่อยได้ หลังจากผ่อนงวดรถหมด พ่อจึงตัดสินใจออก ในช่วงระหว่างเรียนมหาลัย เราก็ไปทำงานร้องเพลงตอนกลางคืนบ้าง แต่ทะเลาะกับพ่อแม่อยู่เป็นเดือน เพราะท่านไม่อยากให้เราเหนื่อยทั้งทำงานทั้งเรียนหนัก เกรดตกช่วงนั้นบบอกตรงๆ เครียดไม่มีตังใช้แล้วยังไม่ให้ไปทำงานอีก เราเหมือนโดนเลี้ยงมาแบบคุณหนู ไม่ค่อยให้ทำอะไร งานบ้านยังไม่ให้ทำเลย แม่ทำให้ทุกอย่าง จะทำก็แค่ตอนไปตากผ้าหลังเครื่องปั่นเสร็จ หรือเป็นเพราะว่าที่เราความสามารถหาเงินมาจากทางอื่นก็ไม่รู้เลยไม่ให้ทำงานพาททาม ตั้งแต่อายุประมาณ 16 ก็เริ่มเหมือนครอบครัวไม่ค่อยมั่นคง เพราะหลังจากพ่อสร้างบ้านเสร็จตังเก็บก็หายไปหมด เริ่มมาล้มละลายหมดตูดหลังจากสร้างบ้านเนี่ยแหละ เป็นหนี้ไปยืมญาติพี่น้องเอารถเข้าธนาคารก็ประมาณสองแสนกว่าบาทได้ พอหลังจากนั้นงานการพ่อก็เริ่มแย่ลง เมื่อก่อนสร้างบ้าน พ่อขายอาหารทะเลเงินเซน เลยพอมีตังเก็บ แต่พอกลับมาเป็นเซลอีกทีนี่แหละแย่เลย อืม เราก็เริ่มเล่นเนต เข้าไปหาเพื่อนออนไล แชทกับคนต่างชาติ เพราะสนใจฝึกภาษา แล้วก็มีแต่คนมีอายุมากเข้ามาคุยด้วย เราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเรายังเด็กมาก ก็เล่นมาเรื่อยๆแต่คุยไปคุยมา พอจะเข้ามหาลัย เจอลุงคนนึงอายุ 75 ปีอยู่จังหวัดเดียวกัน ก็ไปเจอเค้าที่ห้างนี่แหละ ก็ไม่คิดอะไรเพราะเค้าคงไม่มีพละกำลังข่มขืนเรากลางห้างหรอกมั้ง 555+ เลยกล้าไปเจอ ก็ลุงคนนี้แหละที่ดูแลเรามาจนเรียนจบมหาลัยคิดว่านะ แกให้ตังค่าเทอมแรกเข้ามหาลัยนะ เพราะเห็นใจมั้งกลัวเด็กตาดำๆอย่างเราไม่มีที่เรียน หรือเพื่อหวังอะไรรึเปล่ายนะฮ่าๆ รู้ทัน แต่ก็ไม่ทำเค้าก็ไม่บังคับ เค้าคงแค่เอ็นดู ถ้าไม่มีแกเราคงได้ไปยืมมาเป็นหนี้เพิ่มอีกลืมไปว่าไม่มีที่ยืมและ 555+ เพราะตอนนั้นพ่อก็แทบจะไม่มีรายได้เลยจร้า พูดแล้วเศร้า เลยสอนลูกให้ไปหาเกาะคนอื่น-นี่แหละ ลุงแกก็ไม่ได้ให้ตังอะไรเยอะมากแต่ให้เราเป็นโซเฟ่อขับรถพาไปถือของช็อปปิ้งให้ที่ห้างแล้วก็เป็นไกด์ให้เวลาแกต้องการอยากสื่อสารกับคนไทย แกก็เติมน้ำมันให้กับเลี้ยงข้าวแค่นั้นแหละ แต่แกก็เสนอมาอยู่ว่าถ้าเป็นมีอะไรด้วยจะให้เดือนละหมื่น 555+ แค่นี้กูก็จะอวกอยู่แล้วแต่ที่กูไปด้วยเนี่ย เพราะพ่อแม่กูไม่ให้ทำงาน กูบอกจะไปเป็นทำงานเป็นเด็กเสริฟที่สเวนเซน พิซซ่าก็ไม่ให้ไป มาบอกให้ไปกับฝรั่งได้เงินมาง่ายกว่าอีก เหอะๆ พ่อแม่กู เยี่ยมไปเลย ==" จะอยากให้ลูกสบายไปไหนก็ไม่รุ้ ขอโทษด้วยที่พูดคำหยาบ อารมณ์มันมานิสหน่อย สามสี่ปีถัดมา อายุประมาณ 19 ก็เจออีกคนนึงเค้าก็มาจากนิวซีแลนมาเยี่ยมถึงที่อายุประมาณ 44 มีลูกสาว 1 กับคนไทย ชาย 1 กับคนญี่ปุ่น แกค่อนข้างเจ้าชู้หน่อย อิอิ
แต่เราไม่ได้จะคบเป็นแฟน เรายังเด็กไม่คิดอะไร ก็พาแกไปเที่ยวทุกที่ทุกเวลามีพ่อแม่ไปด้วย เราไปพูดอีท่าไหนไม่รุ้ ถึงได้เอ็นดูเราขนาดนี้ คุยกันในออนไลไม่กี่เดือก็โอนตังมาให้เป็นสองสามหมื่น แล้วพอมาหาเราก็พาไปซื้อของเครื่องใช้ให้ ตู้เสื้อผ้า ทีวี 32 นิ้ว ตู้เฟอนิเจอร์ต่างๆ ซื้อโนตบุ๊คให้เครื่องปริ้นทุกอย่างแถมตอนกลับยังฝากเงินให้แม่อีก สองหมื่น ช่วงนั้นเป็นเหมือนพระเจ้ามาโปรด
อยากกินอะไรก็ได้ แต่ก็ไม่ได้มีอะไร แปลกเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้เค้าไม่ได้อะไรจากเราไปเลย แต่เค้ากลับให้เรามากมาย นี่แหละจุดกำเนิดของเรื่อง พ่อคงคิดว่าเราทำแบบนี้ได้มีคนเอาตังมาให้แบบง่ายมั้งเลยไม่ให้เราไปทำงานแบบเหนื่อยๆ พอเราอยู่ปี 4 เราก็มีเรียนที่เดียวกันจะจบปีเดียวกัน พ่อเอาบ้านเข้าธนาคารมา 50,000 บาท มาทำธุระกิจเลี้ยงจิ้งหรีด เราให้แฟนก็มาช่วยด้วย แฟนก็นอนที่บ้านเราเลย แต่พ่อแม่ก็เงียบๆไม่บอกไม่กล่าวอะไรเราเลย แต่พ่อมาด่าเราทีหลังตอนทำคอกจิ้งหรีดเสร็จ บอกเราว่าถ้าหนูหาแฟนรวยพ่อคงไม่ต้องมาทำงานรำบากขนาดนี้หรอก.....อะไรอีกมากมายไม่พูดแล้วกัน ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก เราเป็นคนผิดด้วยแหละที่ไม่น่าเอาแฟนมาช่วยเลย รู้งี้ปล่อยให้ทำคนเดียวดีกว่า เหอะๆ เราเห็นพ่อฉาบปูนสร้างคอก สร้างหลังคา ขัดบ่อ เพื่อให้จิ้งหรีดอยู่ ถ้าจ้างคนก็ต้องใช้ตังเยอะอีก เราเลยให้แฟนมาช่วย แผนการพ่อกับลุงตอนนั้นตั้งเป้าไว้ 200 คอก แต่ทำได้ ยังไม่เยอะโรงงานใหญ่ไม่รับบอกว่ามันล้นตลาดแล้วก็เจ้ง เหมือนเอาตัง ห้าหมื่นโยนลงน้ำไป หลังจากนั้นพ่อก็ไม่ทำอะไรอยู่บ้านเฉยๆเพราะจนมุมหมดทางไปขายอย่างอื่นก็ต้องลงทุน กลับไปเป็นเซลก็ไม่พอได้อะไรอยู่บ้านเฉยๆคราวนี้ ส่วนทางด้านเราก็เครียดมาตลอดทั้งในระหว่างเรียนเงินก็ไม่มีใช้ต้องไปเกาะคนอื่น แถมมิหนำซ้ำยังต้องซื้อของใช้เข้าบ้านอีก ก็แอบๆหยิบๆมาแหละตอนพาลุงแก่ไปช็อปปิ้งเลวมากเลย 555+ เราเหนื่อยมายอมรับเลยแทบอยากออกไปทำงาน แทบไม่อยากเรียนเลยแต่ใกล้จบแล้วเลยทนเรียน หลังเรียนจบ เราก็เข้ามาหางานที่ กทม. เลยจร้าพ่อก็ถามว่า มีตังไป กทม ไหมหล่ะลูกถ้าไม่มีเดี๋ยวจะไปหายืมให้ พ่อเลยลองถามพี่ชายพ่อคนที่เคยยืมมาแล้วห้าหมื่น ลุงแกก็บอกว่าเมียเก็บตังหมดลุงไม่ได้ถือตังเลย น่าสมเพสตัวเองมากจริงๆ ต้องไปก้มขอตังคนอื่นเข้า กทม. เราเลยไม่เป็นไรพ่อ ไปเองก็ได้ ไปเองไงหล่ะคราวนี้ไปยืมพี่ชายของเพื่อนมา สองหมื่นแถมยังให้พ่อแม่อีกก่อนไป ฮ่าๆ ทางออกกกูแมร่งเยอะจริงๆ ถ้ากูขายตัว-คงไม่ต้องมาคิดมากแบบนี้สินะ แต่ก็ผ่านพ้นมาได้แบบหวุดหวิดเกือบตายกว่าจะเรียนจบ ทั้งเรียนทั้งเลี้ยงพ่อแม่ น้องกูอีก อืมดี งานก็ไม่ให้ทำ คือเราเป็นคนที่เชื่อฟังพ่อแม่มากนะ แต่พอเรียนได้เข้ามาทำงานที่ กทม เกิดน้อยใจพ่อว่าทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ ไม่รุ้สินะ เราทำงานได้ 10 เดือน เงินเดือน 25,000 แต่ละเดือน ถือว่าเยอะนะดีใจมากเด็กจบใหม่ได้ขนาดนี้ ส่งกลับบ้านเดือนละ 10,000 ใช้หนี้อีกเดือนละเป็นหมื่น เหลือใช้จริงอยู่ 5,000 ชีวิตสมัยเรียนกูก็รันทดอยู่แล้ว พอมาทำงานมีเงินเดือนเยอะๆกลับได้ใช้เดือนละ ห้าพัน ทำงานมาเป็นปี ไม่มีตังเก็บเลย เราเลยมาอาศัยแฟนอยู่เค้าก็อยู่กับพ่อแม่เค้าแหละตอนแรก เราก็มาอาศัยกินข้าว เพราะตังเหลือห้าพัน ซื้อของใช้ส่วนตังครีมทาหน้าทาผิว ของผู้หญิงก็หมดเป็นพันแล้ว หรือว่าไม่จริง? ผู้หญิงน่าจะเข้าใจ ทั้งเอาไปทำงาน ค่ารถค่ากินตอนเที่ยงกูก็แทบจะไม่เหลือและ อืมเยี่ยม ส่งกลับไปหมดบ้านอ่าทั้งใช้หนี้อีก เราเลี้ยง พ่อ แม่ น้อง แมวเราอีกตัวนึง เราผู้หญิงคนเดียว ทำขนาดนี้แหละ ให้มันตายไปข้าง เราก็เกือบจะไปเอาแฟนฝรั่งคนรวยๆแล้วแหละ แต่ไม่กล้าจริงจังมากเพราะเราก็มีแฟนที่คบด้วยกันมาตั้งแต่ปี 3 อยู่ สงสารเค้า แต่เราตัวคนเดียวก็ไม่ไหว จริงไหม พ่อก็ไม่ได้ทำอะไรช่วงนี้บอกจะไปขายของเหมือนเดิมก็ยังไม่ไป T.T หรือพ่อต้องการให้เราหาคนรวยๆมาเลี้ยงพวกเค้าจริงๆ กดดันมากบ่งตง แล้วแฟนเราหล่ะ คือเราก็เพิ่งเรียนจบกัน อยากขอเวลาตั้งตัวบ้าง บางครั้งคนรวยก็ใช่ว่าจะจริงจังกับเราเสมอไป เราเลยอยากลองตั้งตัวกับแฟนก่อน แฟนเราเงินเดือน หมื่นห้า น้อยกว่าเราอีก แต่เราก็อยู่เพราะก็คบกันมาหลายปีและ เค้าก็เป็นกำลังใจให้ตลอดให้ฝึกฝนตัวเองจะได้ส่งผลดีต่ออนาคตนู่นนี่นั่น เค้าเป็นโปรแกรมเม่อร์ ก็โอเค อนาคตคงมีชีวิตที่ดี บางครั้งก็คิดอยากไปหาเงินมาง่าย ส่งทางบ้าน เฮ้ย พอๆๆแค่นี้ก่อนเดี๋ยวยาว
บอกแม่ว่าสิ้นเดือนนี้ส่งไปห้าพันได้ไหม เพราะต้องใช้หนี้บัตรเครดิตอีก เราเป็นหนี้บัตรเครดิต ห้าหมื่นแรกเอาไปจ่ายหนี้ค่างวดบ้านที่พ่อกู้มาทำจิ้งหรีด เราก็เป็นหนี้แทน แล้วเราก็ซื้อโทรสับกับโนตบุ๊กประมาณ สามหมื่น เฉพาะตัวเราคนเดียวก็จะตายอยู่แล้ว ยังต้องส่งทางบ้านอีก เป็นหมื่น แม่บอกว่าห้าพันไม่รู้จะพอไหมนะ เพราะเดือนละหมื่นก็แทบไม่พอ เพราะใช้กับหลายคน กูจะบ้าตาย เรียนจบมาใหม่ทั้งที อยากมีเงินเก็บกับเค้าบ้าง ชีวิตมีแต่ไปหายืมคนอื่นเอาตังอนาคตมาใช้ตลอด แล้วก็หาตังใช้หนี้กูคนเดียว ตัวเป็นเกลียว ++
สรุป...... เราน้อยใจพ่อมาก คือเรายังไม่ทันได้ตั้งตัว ในระหว่างเรียนก็ทุกข์ใจมากจะตายอยู่แล้ว พอเรียนจบก็ยังไม่ดีขึ้นอีก
อยากรู้ว่าใครเป็นแบบเราบ้างเอามาแชร์หน่อย แต่ละเดือน เราไม่เคยมีความสุขเลย ถ้าพ่อทำงานเลี้ยงครอบครัว ลูกชาย เมียเค้าได้เราจะขอบคุณมากเลย จริงๆ แต่ดูเหมือนเค้าไม่สนใจเราเลยหรอ หรือว่าเค้าไม่สามารถทำงานหาเงินได้จริงเลยต้องรอแต่เราคนเดียว มันก็หนักนะบางที สำหรับเด็กจบใหม่ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง อยากไปออแพร์ต่างประเทศก็ไม่ได้ไป อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ เพราะยังห่วงแต่ทางบ้านอยู่ ความรู้สึกเหมือนมีลูก 3 คนเลย เฮ้ย จะบาปไหมตู แต่ละเดือนต้องส่งเป็นหมื่น เราแทบไม่อยากส่งเลยด้วยซ้ำ เราน้อยใจพ่อ เราอยากหนีไปต่างประเทศ ไม่อยากอยู่นี่เลยจริงๆ กลับบ้านยังไม่อยากกลับเลยเพราะเราคนเดียวต้องจ่ายทั้งหมด ไม่มีใครช่วยเราเลย ไม่รู้บาปรึเปล่านะคิดแบบนี้ หรือว่าเราควรเลิกกับแฟนแล้วไปหาคนรวยๆจริงๆ เฮ้ยๆ คิดแล้วปวดหัว ถ้าพ่อแกหนังเหี่ยวแก่แล้วเราจะไม่บ่นซักคำจริงๆ แต่นี่เรารับผิดชอบทั้งหมดเลยทั้งหนี้ ทั้งค่าอยู่ค่ากินของทางบ้านทั้ง 3 คน รวมแมวเปอร์เซียด้วย 1 ตัว
ขอคำแนะนำหรือความคิดเห็นหรือมาแชร์ให้เราได้รับรู้หน่อยว่าเราไม่ได้แย่คนเดียวในโลกนี้............
ขอบคุณค่ะ เพื่อนๆมนุษย์ทุกๆคนที่อ่าน เราก็คงต้องอยู่ต่อสู้ดิ้นรนกันไป บางครั้งมันก็ท้อ
ไปเอาผัวฝรั่งรวยๆแก่ๆให้มันจบๆไปเลยดีไหม 5555+ เพราะคนอายุน้อยๆเหมือนเราอย่าหวังว่าเค้าจะให้เงิน มีแต่คุณลุงๆเสี่ยๆทั้งหลายแหละที่มีเงิน เพราะเค้าผ่านโลกมามาและ แต่เรายังเด็กอยู่อนาคตยังอีกไกลไม่อยากทำแบบนั้น ถ้าเงินมันได้มาง่ายมันไม่ค่อยเห็นคุณค่าของมัน เราจะใช้หมดเร็ว แล้วเราก็จะทำอยู่แต่แบบนั้นเราจะกลายเป็นคนขี้เกียจโดยไม่รุ้ตัว ก็จะขอแต่คนอื่น คิดว่านะ ที่พูดนี้เห็นๆมา เลยไม่อยากทำ มีอันนี้แหละที่เราไม่เชื่อฟังพ่อแม่ เพราะพ่อแม่เราให้หาแต่คนรวยๆ รวมทั้งญาติพี่น้องเจอหน้าที่ไรก็ถามว่าเมื่อไหร่จะเอาฝรั่งรวยๆมาให้ดู กูจะบร้าาตาย เค้าคงอยากให้เรารีบๆใช้หนี้เค้ามั้งที่พ่อเอามาเป็นแสนหนะ แต่เราไม่ได้คนรวย 555+ จะบาปไหมอ่า ไม่ทำตามคำสั่งสอนพ่อแม่..... ขอโทษด้วยที่ยาวไป ขอบคุณที่อ่านนะ
คืออยากจะทราบว่าคนที่พึ่งเรียนจบมหาลัยใหม่ๆ ส่งตังให้ พ่อ แม่ น้องใช้ เดือนละเท่าไหร่??
คือเราไม่ได้มาโทษใครหรืออะไรทั้งนั้น แต่บางครั้งก็เกิดคำถามขึ้นมาตลอดเวลาว่า สิ่งที่เราทำนั้นมันมากหรือน้อยแค่ไหน จนในแต่ละเดือนไม่เป็นอันทำอะไรคือคิดมากอยู่แต่กับเรื่องครอบครัว...... T^T
เราขอกล่าวแบบคร่าวๆนะ ไม่งั้นยาว........
เรื่องของเรื่องคือ ณ ปัจจุบัน พ่อเราอายุ 49 ทำงานเป็น sale man ขายเครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่ที่บริษัทแห่งนึง ส่วนแม่เราเป็นโรคพุ่มพวงอายุ47ไม่สามารถทำงานหนักได้ เพราะร่างกายจะบวมและเจ็บปวดตามข้อ แต่ทั้งคู่ก็ไปด้วยกัน และทะเลาะกันทุกวัน เพราะแม่ไม่ชอบงานขาย แม่เลยตัดสินใจไปทำงานเป็นแม่บ้านที่ แต่ทำได้ไม่กี่เดือนก็ออกเพราะร่างกายไม่อำนวย พ่อเรายิ่งทำงานก็เหมือนยิ่งไม่มีอะไร เพราะช่วงในระหว่างที่เราเรียนมหาลัยก็ไม่ค่อยขอตังพ่อใช้ เพราะแต่ละเดือนพ่อก็เอาตัวเองจะไม่รอดอยู่แล้ว งาน เซล ที่เค้าทำมันเป็นอะไรที่ยากมาก เพราะด้วยความที่ราคาของสินค้าก็แพงกว่าตามตลาดทั่วไป ลูกค้าเลยไม่ค่อยอยากซื้อ แล้วกว่าจะเข้าหาคนตามบ้าน นู่นนี่นั่น ลูกค้าไม่จ่ายบ้าง เอาเครื่องไปจำนำบ้าง เอาเครื่องคืนบ้างเพราะไม่มีตังผ่อน รายได้เลยไม่ค่อยเสถียร ยิ่งพ่อต้องผ่อนรถอีกช่วงนั้น เดือนละแปดพัน โชคดีที่บริษัทผ่อนรถให้ ส่วนที่เหลือค่าใช้จ่ายในบ้านก็อาศัยค่าคอมมิชชั่น แต่ก็ไม่ค่อยได้ หลังจากผ่อนงวดรถหมด พ่อจึงตัดสินใจออก ในช่วงระหว่างเรียนมหาลัย เราก็ไปทำงานร้องเพลงตอนกลางคืนบ้าง แต่ทะเลาะกับพ่อแม่อยู่เป็นเดือน เพราะท่านไม่อยากให้เราเหนื่อยทั้งทำงานทั้งเรียนหนัก เกรดตกช่วงนั้นบบอกตรงๆ เครียดไม่มีตังใช้แล้วยังไม่ให้ไปทำงานอีก เราเหมือนโดนเลี้ยงมาแบบคุณหนู ไม่ค่อยให้ทำอะไร งานบ้านยังไม่ให้ทำเลย แม่ทำให้ทุกอย่าง จะทำก็แค่ตอนไปตากผ้าหลังเครื่องปั่นเสร็จ หรือเป็นเพราะว่าที่เราความสามารถหาเงินมาจากทางอื่นก็ไม่รู้เลยไม่ให้ทำงานพาททาม ตั้งแต่อายุประมาณ 16 ก็เริ่มเหมือนครอบครัวไม่ค่อยมั่นคง เพราะหลังจากพ่อสร้างบ้านเสร็จตังเก็บก็หายไปหมด เริ่มมาล้มละลายหมดตูดหลังจากสร้างบ้านเนี่ยแหละ เป็นหนี้ไปยืมญาติพี่น้องเอารถเข้าธนาคารก็ประมาณสองแสนกว่าบาทได้ พอหลังจากนั้นงานการพ่อก็เริ่มแย่ลง เมื่อก่อนสร้างบ้าน พ่อขายอาหารทะเลเงินเซน เลยพอมีตังเก็บ แต่พอกลับมาเป็นเซลอีกทีนี่แหละแย่เลย อืม เราก็เริ่มเล่นเนต เข้าไปหาเพื่อนออนไล แชทกับคนต่างชาติ เพราะสนใจฝึกภาษา แล้วก็มีแต่คนมีอายุมากเข้ามาคุยด้วย เราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเรายังเด็กมาก ก็เล่นมาเรื่อยๆแต่คุยไปคุยมา พอจะเข้ามหาลัย เจอลุงคนนึงอายุ 75 ปีอยู่จังหวัดเดียวกัน ก็ไปเจอเค้าที่ห้างนี่แหละ ก็ไม่คิดอะไรเพราะเค้าคงไม่มีพละกำลังข่มขืนเรากลางห้างหรอกมั้ง 555+ เลยกล้าไปเจอ ก็ลุงคนนี้แหละที่ดูแลเรามาจนเรียนจบมหาลัยคิดว่านะ แกให้ตังค่าเทอมแรกเข้ามหาลัยนะ เพราะเห็นใจมั้งกลัวเด็กตาดำๆอย่างเราไม่มีที่เรียน หรือเพื่อหวังอะไรรึเปล่ายนะฮ่าๆ รู้ทัน แต่ก็ไม่ทำเค้าก็ไม่บังคับ เค้าคงแค่เอ็นดู ถ้าไม่มีแกเราคงได้ไปยืมมาเป็นหนี้เพิ่มอีกลืมไปว่าไม่มีที่ยืมและ 555+ เพราะตอนนั้นพ่อก็แทบจะไม่มีรายได้เลยจร้า พูดแล้วเศร้า เลยสอนลูกให้ไปหาเกาะคนอื่น-นี่แหละ ลุงแกก็ไม่ได้ให้ตังอะไรเยอะมากแต่ให้เราเป็นโซเฟ่อขับรถพาไปถือของช็อปปิ้งให้ที่ห้างแล้วก็เป็นไกด์ให้เวลาแกต้องการอยากสื่อสารกับคนไทย แกก็เติมน้ำมันให้กับเลี้ยงข้าวแค่นั้นแหละ แต่แกก็เสนอมาอยู่ว่าถ้าเป็นมีอะไรด้วยจะให้เดือนละหมื่น 555+ แค่นี้กูก็จะอวกอยู่แล้วแต่ที่กูไปด้วยเนี่ย เพราะพ่อแม่กูไม่ให้ทำงาน กูบอกจะไปเป็นทำงานเป็นเด็กเสริฟที่สเวนเซน พิซซ่าก็ไม่ให้ไป มาบอกให้ไปกับฝรั่งได้เงินมาง่ายกว่าอีก เหอะๆ พ่อแม่กู เยี่ยมไปเลย ==" จะอยากให้ลูกสบายไปไหนก็ไม่รุ้ ขอโทษด้วยที่พูดคำหยาบ อารมณ์มันมานิสหน่อย สามสี่ปีถัดมา อายุประมาณ 19 ก็เจออีกคนนึงเค้าก็มาจากนิวซีแลนมาเยี่ยมถึงที่อายุประมาณ 44 มีลูกสาว 1 กับคนไทย ชาย 1 กับคนญี่ปุ่น แกค่อนข้างเจ้าชู้หน่อย อิอิ
บอกแม่ว่าสิ้นเดือนนี้ส่งไปห้าพันได้ไหม เพราะต้องใช้หนี้บัตรเครดิตอีก เราเป็นหนี้บัตรเครดิต ห้าหมื่นแรกเอาไปจ่ายหนี้ค่างวดบ้านที่พ่อกู้มาทำจิ้งหรีด เราก็เป็นหนี้แทน แล้วเราก็ซื้อโทรสับกับโนตบุ๊กประมาณ สามหมื่น เฉพาะตัวเราคนเดียวก็จะตายอยู่แล้ว ยังต้องส่งทางบ้านอีก เป็นหมื่น แม่บอกว่าห้าพันไม่รู้จะพอไหมนะ เพราะเดือนละหมื่นก็แทบไม่พอ เพราะใช้กับหลายคน กูจะบ้าตาย เรียนจบมาใหม่ทั้งที อยากมีเงินเก็บกับเค้าบ้าง ชีวิตมีแต่ไปหายืมคนอื่นเอาตังอนาคตมาใช้ตลอด แล้วก็หาตังใช้หนี้กูคนเดียว ตัวเป็นเกลียว ++
สรุป...... เราน้อยใจพ่อมาก คือเรายังไม่ทันได้ตั้งตัว ในระหว่างเรียนก็ทุกข์ใจมากจะตายอยู่แล้ว พอเรียนจบก็ยังไม่ดีขึ้นอีก
อยากรู้ว่าใครเป็นแบบเราบ้างเอามาแชร์หน่อย แต่ละเดือน เราไม่เคยมีความสุขเลย ถ้าพ่อทำงานเลี้ยงครอบครัว ลูกชาย เมียเค้าได้เราจะขอบคุณมากเลย จริงๆ แต่ดูเหมือนเค้าไม่สนใจเราเลยหรอ หรือว่าเค้าไม่สามารถทำงานหาเงินได้จริงเลยต้องรอแต่เราคนเดียว มันก็หนักนะบางที สำหรับเด็กจบใหม่ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง อยากไปออแพร์ต่างประเทศก็ไม่ได้ไป อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ เพราะยังห่วงแต่ทางบ้านอยู่ ความรู้สึกเหมือนมีลูก 3 คนเลย เฮ้ย จะบาปไหมตู แต่ละเดือนต้องส่งเป็นหมื่น เราแทบไม่อยากส่งเลยด้วยซ้ำ เราน้อยใจพ่อ เราอยากหนีไปต่างประเทศ ไม่อยากอยู่นี่เลยจริงๆ กลับบ้านยังไม่อยากกลับเลยเพราะเราคนเดียวต้องจ่ายทั้งหมด ไม่มีใครช่วยเราเลย ไม่รู้บาปรึเปล่านะคิดแบบนี้ หรือว่าเราควรเลิกกับแฟนแล้วไปหาคนรวยๆจริงๆ เฮ้ยๆ คิดแล้วปวดหัว ถ้าพ่อแกหนังเหี่ยวแก่แล้วเราจะไม่บ่นซักคำจริงๆ แต่นี่เรารับผิดชอบทั้งหมดเลยทั้งหนี้ ทั้งค่าอยู่ค่ากินของทางบ้านทั้ง 3 คน รวมแมวเปอร์เซียด้วย 1 ตัว
ขอคำแนะนำหรือความคิดเห็นหรือมาแชร์ให้เราได้รับรู้หน่อยว่าเราไม่ได้แย่คนเดียวในโลกนี้............
ขอบคุณค่ะ เพื่อนๆมนุษย์ทุกๆคนที่อ่าน เราก็คงต้องอยู่ต่อสู้ดิ้นรนกันไป บางครั้งมันก็ท้อ
ไปเอาผัวฝรั่งรวยๆแก่ๆให้มันจบๆไปเลยดีไหม 5555+ เพราะคนอายุน้อยๆเหมือนเราอย่าหวังว่าเค้าจะให้เงิน มีแต่คุณลุงๆเสี่ยๆทั้งหลายแหละที่มีเงิน เพราะเค้าผ่านโลกมามาและ แต่เรายังเด็กอยู่อนาคตยังอีกไกลไม่อยากทำแบบนั้น ถ้าเงินมันได้มาง่ายมันไม่ค่อยเห็นคุณค่าของมัน เราจะใช้หมดเร็ว แล้วเราก็จะทำอยู่แต่แบบนั้นเราจะกลายเป็นคนขี้เกียจโดยไม่รุ้ตัว ก็จะขอแต่คนอื่น คิดว่านะ ที่พูดนี้เห็นๆมา เลยไม่อยากทำ มีอันนี้แหละที่เราไม่เชื่อฟังพ่อแม่ เพราะพ่อแม่เราให้หาแต่คนรวยๆ รวมทั้งญาติพี่น้องเจอหน้าที่ไรก็ถามว่าเมื่อไหร่จะเอาฝรั่งรวยๆมาให้ดู กูจะบร้าาตาย เค้าคงอยากให้เรารีบๆใช้หนี้เค้ามั้งที่พ่อเอามาเป็นแสนหนะ แต่เราไม่ได้คนรวย 555+ จะบาปไหมอ่า ไม่ทำตามคำสั่งสอนพ่อแม่..... ขอโทษด้วยที่ยาวไป ขอบคุณที่อ่านนะ