ถ้าหากว่าอารมณ์มากระทบให้มีเจตนาตั้งขึ้นคือ “จิต” ชอบหรืออะไรต่างๆ ตัว “ผู้รู้” คอยระงับเลย
ถ้าตัวผู้รู้หายแล้วไม่ได้ ถ้าชอบก็ปล่อยให้ชอบไป ถ้าร่าเริงก็ปล่อยให้ร่าเริงไป ไม่ได้ตามดูจิตแล้วอย่างนี้
ถ้าโศกก็ปล่อยให้โศกไป ถ้าโกรธก็ปล่อยให้โกรธไป ตัวผู้รู้ไม่มี มีแต่จิตอันนั้นไปเลย ไม่ได้ตามดูจิต
ฉะนั้น จึงถูกบ่วงเขา ถ้าผู้ปฏิบัติไม่ได้เป็นอย่างนั้น



เหมือนเจ้าของควายกับควาย ต้องสะกดรอยเรื่อย ๆ ฉะนั้นจะทรมานจิตของเราได้อย่างไร
บางทีเกิดกระทบมันจะโกรธอย่างนี้ ถ้ามีแต่ “จิต” ก็ต้องโกรธเลย ถ้ามี “ผู้รู้” ก็ต้องระงับตามรักษา
ถ้าจะโลภปุบ มีแต่มันก็โลภเท่านั้นแหละ ถ้ามีผู้รู้ตามรักษามันก็หยุด นี้คือ “ทรมานจิต” ตามดูจิต จนเห็นเป็นอยู่อย่างี้
เห็นเหมือนกันกับเราไปเลี้ยงควายควายอันหนึ่ง เจ้าของควายผู้หนึ่ง คนผู้เป็นเจ้าของควายตามรักษาควาย
ควายจึงไม่เสียหาย ควายคือจิต ผู้เลี้ยงควายคือผู้รู้จิตเราเหมือนกันอันนั้น มันอาศัยอารมณ์เป็นอยู่
อารมณ์ดีอารมณ์ร้าย มันก็เป็นไปตามนั้นแหละอารมณ์ เป็นอย่างนั้น ถ้าไม่มีผู้ตามรักษาก็วุ่นวายเท่านั้นแหละ
ไม่รู้ว่าอารมณ์เป็นจิต จิตเป็นอารมณ์ ปังกันเลยทีเดียว เลยเป็นไปตามอารมณ์ พูดไปตามอารมณ์เขาว่า
ทำไปตามอารมณ์นั้นเองแหละ จิตขาดผู้รักษา จิตขาดจากผู้รู้ จิตเป็นอนาถา


.........................................


อันนี้ยากนะจะต้องทำจริงๆ ปฏิบัติจริงๆ ให้เห็นอย่างนี้จริงๆ
เมื่อเห็นผู้ร้ายปุ๊บ ตำรวจก็ตะครุบเลยแหละ เจ้าหน้าที่ก็มีเลย เมื่อเห็นผู้ร้ายปุ๊บเจ้าหน้าที่ก็ปุ๊บเลย อย่างนี้นะถึงจะได้
พวกเรานี้ชอบปล่อยให้มันไปลักของเขาอยู่อย่างนั้นแหละ ไปแง่ไหนมุมไหนก็อยู่อย่างนั้นแหละ
มันขนเข้ามาซิทีนี้ ขนเข้ามาชนเข้าเพราะไม่สำรวม เกิดทุกข์เกิดอยากเกิดลำบากวุ่นวายต่างๆนานา
มันไม่รู้จักอะไรจึงเก็บเอามาเผาตัวเอง



อย่างนี้แหละพระพุทธเจ้าของเราท่านจึงให้ภาวนาให้ปฏิบัติ ว่าเฉย ๆ มันไม่ได้ปฏิบัติ เป็นวิบัติ
เรื่องเหล่านี้เกิดจากการกระทำ ถ้าปฏิบัติแล้วไม่กลัว เสื่อมก็เสื่อมไป เจริญก็เจริญไป เรื่องโลกมันเป็นของมันอยู่อย่างนี้
มันมีแต่เสื่อมกับเจริญเท่านั้นแหละ นี้คือการปฏิบัติของเรา ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องหวาด ไม่ต้องสะดุ้ง
จะแก้มันทำไมจะกำจัดอะไร มันเป็นของมันอยู่อย่างนั้น


---------------------------------

ผู้ตามรักษา - หลวงปู่ชา
อ่านเนื้อหาเต็มได้จาก  http://anuchah.com/one-who-protects/