สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา.. ยืมยูสพี่มา ._.
กระทู้นี้ไม่มีรูปนะคะ เพราะเดิมทีไม่ได้ตั้งใจจะมาเขียนกระทู้เลยไม่ได้เตรียมตัวค่ะ
เราเป็นคนที่เขียนเรื่องราวไม่ค่อยเก่ง แต่อยากแชร์ความน่ารักของคุณปู่คุณตาคุณลุงในโรงพยาบาลทหารผ่านศึกค่ะ
เกริ่นก่อนว่า จริงๆแล้ว วันนี้ตั้งใจจะทำธุระของคุณแม่กัน แต่ระหว่างที่ทานข้าวคุยกันไปสักพัก เกิดอยากไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ..
หาข้อมูลในร้านนั่นแหละ แล้วอยู่ๆ คุณแม่ก็ชวนไปโรงพยาบาลทหารผ่านศึก ซึ่งใช้เวลาตกลงไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ออกจากร้านไปซื้อขนมเดี๋ยวนั้นเลยค่ะ 5555555555555
มีทั้งมิสเตอร์ โดนัท เค้กมาม่อน แล้วก็พวกขนมปังซะเป็นส่วนใหญ่ ด้วยเวลาจำกัด เราก็รีบเดินทางไปยังจุดหมายทันที (แอบหลงทางนิดหน่อยล่ะ ^^)
แต่ถึงใจจะไปแล้ว แต่ก็ยังแอบกังวลอยู่ว่าจะทางโรงพยาบาลจะอนุญาตให้เยี่ยมหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ได้
ขนมที่เราซื้อมา พี่ๆ บุรุษพยาบาลบอกว่าให้ฝากไปที่ห้องโภชนาค่ะ เพราะจำนวนอาจไม่เพียงพอต่อผู้ป่วยและมีผู้ป่วยที่ควบคุมอาหารด้วย ซึ่งก็เข้าใจได้ค่ะ อ่อ วันนี้ผู้ป่วยอยู่ไม่ค่อยเยอะ แค่ประมาณสิบคน
เนื่องจากเรามารู้ทีหลังว่า มันคือวันทหารผ่านศึก (เป็นความบังเอิญที่น่าตกใจมาก) ระหว่างขึ้นไปเยี่ยมผู้ป่วยก็ได้สอบถามว่าควรเอาอะไรมาให้นอกเหนือจากอาหาร คุณบุรุษพยาบาลก็บอกว่า ส่วนมากจะเป็นของที่คนไข้เบิกไม่ได้ เช่น มีดโกนหนวด ครีมอาบน้ำ และผ้าอ้อมผู้ใหญ่ค่ะ
เมื่อเดินทางมาถึงชั้น 4 คาดว่าเป็นชั้นสำหรับผู้ป่วยอาการรุนแรงโดยเฉพาะ
ผู้ป่วยคนแรกที่เราได้เจอ คือคุณตาอายุ 92 ปีค่ะ สมรภูมิที่ท่านผ่านมาก็คือ สงครามโลกครั้งที่ 2
คุณพยาบาลบอกว่าคุณตาชอบเล่าเรื่องสมัยสงครามโลกให้ฟัง คุณตาความจำดีมาก แต่สายตามองไม่เห็นแล้วและหูฟังไม่ค่อยได้ยิน วิธีสื่อสารก็คือพูดข้างหูดังๆ
คุณพยาบาลบอกคุณตาว่า ลูกหลานมาเยี่ยมนะ คุณตาเข้าใจว่าพวกเราคือลูกหลานจริงๆ ฝากข้อความกับพวกเราใหญ่เลยว่าให้บอกพี่ชายว่านู่นว่านี่ แม้ภายหลังคุณตารู้ว่าไม่ใช่ก็ยังยิ้มค่ะ แล้วบอกขอบใจที่มา มีน้ำใจจริงๆ แล้วก็อวยพรค่ะ ^^
คุณตาบอกว่า "เงินทองน่ะ ไม่ต้องเอามาหรอก เพราะตาไม่ต้องใช้ แต่ถ้าได้สักร้อยก็ดี"
คุณตามุกเยอะมากค่ะ บรรยากาศการเยี่ยมจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ค่อยหดหู่เท่าไหร่
จบจากคุณตามาเจอคุณลุงเตียงตรงข้าม คุณลุงอายุเท่าคุณแม่เราเลยค่ะ 59 ถ้าจำไม่ผิดคุณลุงเหยียบกับระเบิดมา
แม้จะคลุมผ้าห่มไว้ แต่ก็รู้ได้ว่าร่างกายของท่านไม่มีส่วนของขาอีกแล้ว และท่านก็เป็นอัมพฤกษ์ รู้สึกคุณลุงคนนี้จะอยู่โรงพยาบาลมา 22 ปีแล้วค่ะ ไม่แน่ใจนะคะ เพราะหลังจากนั้นก็เยี่ยมผู้ป่วยหลายท่านเลย
คุณแม่ให้คุณลุงไป 100 บาทค่ะ คุณแม่หยิบใส่มือคุณลุง คุณลุงเอามือทั้งสองข้าง หยิบแบงค์เข้าปากแล้วพับค่ะ คุณแม่เลยบอกเดี๋ยวพับให้.. และคุณลุงให้คุณพยาบาลเอาเงินไปซ่อนที่แถวๆ ทีวีค่ะ 55555555555 หลังจากนั้นมารู้ทีหลังว่าคุณลุงรีบนั่งวีลแชร์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวทาน
ผู้ป่วยบางท่านค่อนข้างจะเบื่ออาหารนะ เพราะเหลือบไปเห็นคุณลุงท่านนึงเอาแตงโมในถุงแอบหย่อนใส่กระเป๋าคุณพยาบาล คุณพยาบาลบอกขำๆ ว่าฝากไว้ก่อนนะคะลุง ไว้มาเอานะ ^^
คุณพยาบาลน่ารักมากค่ะ เราก็เลยถามคุณลุงว่าเบื่ออาหารเหรอ ซึ่งก็เป็นไปตามคาด เราเลยถามว่า มีอะไรมั้ยที่ลุงยังไม่เบื่อ เผื่อคราวหน้าเอามาฝาก ลุงบอกเบื่อหมดเลยค่ะ 5555555555
มาที่คุณลุงทหารอีกคนเป็นอัมพฤกษ์ครึ่งซีกเหมือนกัน ก่อนกลับคุณแม่กอดคุณลุง และหอมแก้มค่ะ ^^ คุณลุงเขินหน้าแดงเลย น้ำลายไหลเลยค่ะ 55555555555 (อ่อ ลืมบอก คุณแม่เรากอดหอมหน้าผากทุกคนเลย 55555555555555)
ระหว่างที่กอดคุณลุงขนลุกจั๊กจี้กัน คุณแม่บอกว่าจะได้เลือดสูบฉีดและอบอุ่น 5555555 คุณพยาบาลถามว่าเป็นเทคนิคเหรอคะ คุณแม่เลยตอบว่าใช่ค่ะ ฮ่าาาา
มีผู้ป่วยสองท่านที่เราถามว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย คุณลุงท่านนึงบอกว่าอะไรก็ได้ คุณแม่เลยถามว่า เป็ดมั้ย คุณลุงบอก เป็ด..ไม่กิน คุณแม่จึงถามว่าต่อว่า ห่านล่ะ ท่านก็ปฏิเสธอีก แม้แต่หมูก็ไม่มีข้อยกเว้นค่ะ สุดท้ายจบลงที่ไก่ คราวหน้าจะซื้อไปฝากแน่นอน
ส่วนคุณลุงอีกท่านอยากทานของหวานๆ อย่างโดนัทซึ่งเราเอามาด้วยพอดี พรุ่งนี้คุณลุงคงได้ทานล่ะ
เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสี่โมงครึ่ง อ่อ เรามาถึงตอนบ่ายสามโมงนะ ซึ่งเป็นเวลาที่ผู้ป่วยเริ่มทานข้าว และหลังจากนี้จะมีการสวนทวารค่ะ แต่เหมือนคุณแม่ติดลม ขอเจอผู้ป่วยอีกท่าน ที่คุณแม่ได้ยินผู้ป่วยท่านนึงก่อนนี้พูดให้ฟัง
ท่านนี้คือผู้พัน เจอระเบิดในรถขณะทำหน้าที่ ซึ่งกะโหลกบุบเข้าไปเลย..
ท่านบอกว่าลูกหลานไม่ค่อยมาเยี่ยม คุณแม่เลยหยอกว่าอยู่ไหน มีปืนนะ เดี๋ยวไปเรียกมาให้ แต่ท่านบอกว่า ท่านเข้าใจ ลูกหลานไม่ว่าง น่ารักมากค่ะ ; w ;
สุดท้ายก็ถึงเวลาต้องกลับ บอกเลยว่าอบอุ่นใจมาก 5555555555
พี่ๆ บุรุษพยาบาลบอกว่า น้องๆ นักศึกษาก็มากันนะ แต่ส่วนมากเขาจะเซนซิทีฟกัน ร้องไห้กันง่าย เราอยากบอกว่า อย่าร้องเลยค่ะ ไปคุยสนุกสนานเฮฮาเรียกรอยยิ้มจากพวกคุณปู่คุณตากันเถอะ
เราจะไปอีกแน่นอนค่ะ
สำหรับใครที่สนใจ ช่วงเวลาที่เหมาะแก่การเยี่ยมคือตั้งแต่ 13.00 น. - 15.30 น.
ไปให้กำลังใจอดีตรั้วของชาติที่ปกป้องดินแดนของเราอย่างไม่เสียดายชีวิตกันเยอะๆ นะคะ
เรื่องราวดีๆในรั้วโรงพยาบาลทหารผ่านศึก
กระทู้นี้ไม่มีรูปนะคะ เพราะเดิมทีไม่ได้ตั้งใจจะมาเขียนกระทู้เลยไม่ได้เตรียมตัวค่ะ
เราเป็นคนที่เขียนเรื่องราวไม่ค่อยเก่ง แต่อยากแชร์ความน่ารักของคุณปู่คุณตาคุณลุงในโรงพยาบาลทหารผ่านศึกค่ะ
เกริ่นก่อนว่า จริงๆแล้ว วันนี้ตั้งใจจะทำธุระของคุณแม่กัน แต่ระหว่างที่ทานข้าวคุยกันไปสักพัก เกิดอยากไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ..
หาข้อมูลในร้านนั่นแหละ แล้วอยู่ๆ คุณแม่ก็ชวนไปโรงพยาบาลทหารผ่านศึก ซึ่งใช้เวลาตกลงไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ออกจากร้านไปซื้อขนมเดี๋ยวนั้นเลยค่ะ 5555555555555
มีทั้งมิสเตอร์ โดนัท เค้กมาม่อน แล้วก็พวกขนมปังซะเป็นส่วนใหญ่ ด้วยเวลาจำกัด เราก็รีบเดินทางไปยังจุดหมายทันที (แอบหลงทางนิดหน่อยล่ะ ^^)
แต่ถึงใจจะไปแล้ว แต่ก็ยังแอบกังวลอยู่ว่าจะทางโรงพยาบาลจะอนุญาตให้เยี่ยมหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ได้
ขนมที่เราซื้อมา พี่ๆ บุรุษพยาบาลบอกว่าให้ฝากไปที่ห้องโภชนาค่ะ เพราะจำนวนอาจไม่เพียงพอต่อผู้ป่วยและมีผู้ป่วยที่ควบคุมอาหารด้วย ซึ่งก็เข้าใจได้ค่ะ อ่อ วันนี้ผู้ป่วยอยู่ไม่ค่อยเยอะ แค่ประมาณสิบคน
เนื่องจากเรามารู้ทีหลังว่า มันคือวันทหารผ่านศึก (เป็นความบังเอิญที่น่าตกใจมาก) ระหว่างขึ้นไปเยี่ยมผู้ป่วยก็ได้สอบถามว่าควรเอาอะไรมาให้นอกเหนือจากอาหาร คุณบุรุษพยาบาลก็บอกว่า ส่วนมากจะเป็นของที่คนไข้เบิกไม่ได้ เช่น มีดโกนหนวด ครีมอาบน้ำ และผ้าอ้อมผู้ใหญ่ค่ะ
เมื่อเดินทางมาถึงชั้น 4 คาดว่าเป็นชั้นสำหรับผู้ป่วยอาการรุนแรงโดยเฉพาะ
ผู้ป่วยคนแรกที่เราได้เจอ คือคุณตาอายุ 92 ปีค่ะ สมรภูมิที่ท่านผ่านมาก็คือ สงครามโลกครั้งที่ 2
คุณพยาบาลบอกว่าคุณตาชอบเล่าเรื่องสมัยสงครามโลกให้ฟัง คุณตาความจำดีมาก แต่สายตามองไม่เห็นแล้วและหูฟังไม่ค่อยได้ยิน วิธีสื่อสารก็คือพูดข้างหูดังๆ
คุณพยาบาลบอกคุณตาว่า ลูกหลานมาเยี่ยมนะ คุณตาเข้าใจว่าพวกเราคือลูกหลานจริงๆ ฝากข้อความกับพวกเราใหญ่เลยว่าให้บอกพี่ชายว่านู่นว่านี่ แม้ภายหลังคุณตารู้ว่าไม่ใช่ก็ยังยิ้มค่ะ แล้วบอกขอบใจที่มา มีน้ำใจจริงๆ แล้วก็อวยพรค่ะ ^^
คุณตาบอกว่า "เงินทองน่ะ ไม่ต้องเอามาหรอก เพราะตาไม่ต้องใช้ แต่ถ้าได้สักร้อยก็ดี"
คุณตามุกเยอะมากค่ะ บรรยากาศการเยี่ยมจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ค่อยหดหู่เท่าไหร่
จบจากคุณตามาเจอคุณลุงเตียงตรงข้าม คุณลุงอายุเท่าคุณแม่เราเลยค่ะ 59 ถ้าจำไม่ผิดคุณลุงเหยียบกับระเบิดมา
แม้จะคลุมผ้าห่มไว้ แต่ก็รู้ได้ว่าร่างกายของท่านไม่มีส่วนของขาอีกแล้ว และท่านก็เป็นอัมพฤกษ์ รู้สึกคุณลุงคนนี้จะอยู่โรงพยาบาลมา 22 ปีแล้วค่ะ ไม่แน่ใจนะคะ เพราะหลังจากนั้นก็เยี่ยมผู้ป่วยหลายท่านเลย
คุณแม่ให้คุณลุงไป 100 บาทค่ะ คุณแม่หยิบใส่มือคุณลุง คุณลุงเอามือทั้งสองข้าง หยิบแบงค์เข้าปากแล้วพับค่ะ คุณแม่เลยบอกเดี๋ยวพับให้.. และคุณลุงให้คุณพยาบาลเอาเงินไปซ่อนที่แถวๆ ทีวีค่ะ 55555555555 หลังจากนั้นมารู้ทีหลังว่าคุณลุงรีบนั่งวีลแชร์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวทาน
ผู้ป่วยบางท่านค่อนข้างจะเบื่ออาหารนะ เพราะเหลือบไปเห็นคุณลุงท่านนึงเอาแตงโมในถุงแอบหย่อนใส่กระเป๋าคุณพยาบาล คุณพยาบาลบอกขำๆ ว่าฝากไว้ก่อนนะคะลุง ไว้มาเอานะ ^^
คุณพยาบาลน่ารักมากค่ะ เราก็เลยถามคุณลุงว่าเบื่ออาหารเหรอ ซึ่งก็เป็นไปตามคาด เราเลยถามว่า มีอะไรมั้ยที่ลุงยังไม่เบื่อ เผื่อคราวหน้าเอามาฝาก ลุงบอกเบื่อหมดเลยค่ะ 5555555555
มาที่คุณลุงทหารอีกคนเป็นอัมพฤกษ์ครึ่งซีกเหมือนกัน ก่อนกลับคุณแม่กอดคุณลุง และหอมแก้มค่ะ ^^ คุณลุงเขินหน้าแดงเลย น้ำลายไหลเลยค่ะ 55555555555 (อ่อ ลืมบอก คุณแม่เรากอดหอมหน้าผากทุกคนเลย 55555555555555)
ระหว่างที่กอดคุณลุงขนลุกจั๊กจี้กัน คุณแม่บอกว่าจะได้เลือดสูบฉีดและอบอุ่น 5555555 คุณพยาบาลถามว่าเป็นเทคนิคเหรอคะ คุณแม่เลยตอบว่าใช่ค่ะ ฮ่าาาา
มีผู้ป่วยสองท่านที่เราถามว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย คุณลุงท่านนึงบอกว่าอะไรก็ได้ คุณแม่เลยถามว่า เป็ดมั้ย คุณลุงบอก เป็ด..ไม่กิน คุณแม่จึงถามว่าต่อว่า ห่านล่ะ ท่านก็ปฏิเสธอีก แม้แต่หมูก็ไม่มีข้อยกเว้นค่ะ สุดท้ายจบลงที่ไก่ คราวหน้าจะซื้อไปฝากแน่นอน
ส่วนคุณลุงอีกท่านอยากทานของหวานๆ อย่างโดนัทซึ่งเราเอามาด้วยพอดี พรุ่งนี้คุณลุงคงได้ทานล่ะ
เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสี่โมงครึ่ง อ่อ เรามาถึงตอนบ่ายสามโมงนะ ซึ่งเป็นเวลาที่ผู้ป่วยเริ่มทานข้าว และหลังจากนี้จะมีการสวนทวารค่ะ แต่เหมือนคุณแม่ติดลม ขอเจอผู้ป่วยอีกท่าน ที่คุณแม่ได้ยินผู้ป่วยท่านนึงก่อนนี้พูดให้ฟัง
ท่านนี้คือผู้พัน เจอระเบิดในรถขณะทำหน้าที่ ซึ่งกะโหลกบุบเข้าไปเลย..
ท่านบอกว่าลูกหลานไม่ค่อยมาเยี่ยม คุณแม่เลยหยอกว่าอยู่ไหน มีปืนนะ เดี๋ยวไปเรียกมาให้ แต่ท่านบอกว่า ท่านเข้าใจ ลูกหลานไม่ว่าง น่ารักมากค่ะ ; w ;
สุดท้ายก็ถึงเวลาต้องกลับ บอกเลยว่าอบอุ่นใจมาก 5555555555
พี่ๆ บุรุษพยาบาลบอกว่า น้องๆ นักศึกษาก็มากันนะ แต่ส่วนมากเขาจะเซนซิทีฟกัน ร้องไห้กันง่าย เราอยากบอกว่า อย่าร้องเลยค่ะ ไปคุยสนุกสนานเฮฮาเรียกรอยยิ้มจากพวกคุณปู่คุณตากันเถอะ
เราจะไปอีกแน่นอนค่ะ
สำหรับใครที่สนใจ ช่วงเวลาที่เหมาะแก่การเยี่ยมคือตั้งแต่ 13.00 น. - 15.30 น.
ไปให้กำลังใจอดีตรั้วของชาติที่ปกป้องดินแดนของเราอย่างไม่เสียดายชีวิตกันเยอะๆ นะคะ