วันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2558
วันแรกของการกลับมาเขียนไดอารี่หลังจากที่ไม่เคยได้เขียนมันอีกเลยตลอดเจ็ดปีที่ใครคนหนึ่งได้หายไปจากชีวิต คนแรกที่ทำให้รู้จักการเขียนไดอารี่ การยิ้มกับสมุดเล่มหนึ่ง การแอบรักใครสักคนหนึ่งที่เริ่มมาจากคำว่า.......เพื่อนสนิท
ตลอดเจ็ดปีมีเรื่องราวมากมายเข้ามาในชีวิตแต่ละวันแต่ ไม่มีเรื่องราวจากใครคนนั้น ไม่มีข่าว ไม่มีเลยสักอย่าง ไม่มีเลยจริงๆ มีเพียงความทรงจำเก่าๆกับเรื่องราวทุกอย่างที่เป็นตัวเขาคนนั้นที่ยังฉายชัด จนวันหนึ่งได้ตัดสินใจทำบางอย่างลงไป....การเพิ่มเพื่อนในหน้าเฟสบุ๊คจากชื่อของเขาในความทรงจำมันยากพอสมควรเลยนะ...เพราะเราไม่มีเพื่อนร่วมกัน
มันใช้เวลาไม่นานในการค้นหาแต่สิ้งที่ลำบากที่สุดก็คือการเพิ่มเพื่อน โอ้ย...ให้ตายสิจำเราไม่ได้จะหน้าแตกไหม ทักแล้วไม่สนใจขึ้นมาหละ แล้วถ้ายังจำกันไม่ได้อยู่ดีต่อให้ระลึกแค่ไหนจะทำยังไง สารพัดความคิดเลย แต่สุดท้ายก็ จำได้แต่กว่าจะจำได้ฉันใจหายใจคว่ำหมดเลยนะอีตาบ้า ชิชะ....ไอเรานะยังจำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับนายเลย ไม่ว่าจะเป็นวันเกิด กรุ๊ปเลือก บลาๆๆ แต่แค่ชื่อเราหน้าตาเราในความทรงจำแค่นี้ตั้งนานกว่าจะจำได้นายหนะใจร้ายที่สุดเลย การที่มีนายกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งแม้จะได้พบกันในโลกออนไลน์ก็ไม่เป็นไรมันคือความสุข ที่สุดแล้ว แม้ไดอารี่เล่มเก่าที่เคยเขียนนายจะไม่มีโอกาศได้อ่านทุกสิ่งที่เป็นความทรงจำของฉันที่มีนายอยู่ในนั้นก็ไม่เป็นไร แต่ฉันก็หวังว่าสักวันนายจะได้อ่านไดอารี่นี้ที่ฉันจะเขียนมันขึ้นมาบอกทุกสิ่งในแต่ละวัน ทุกความรู้สึกที่มีนาย การแอบส่องหน้าเฟสบุ๊คนาย หวังว่าสักวันนายจะเปิดมาเจอมัน
ไดอารี่ที่ไร้สาระ...กับคนบ้าที่มีความหวัง (ไม่รู้จะแท็กอะไรมันไม่มีไดอารี่ให้แท็ก)
วันแรกของการกลับมาเขียนไดอารี่หลังจากที่ไม่เคยได้เขียนมันอีกเลยตลอดเจ็ดปีที่ใครคนหนึ่งได้หายไปจากชีวิต คนแรกที่ทำให้รู้จักการเขียนไดอารี่ การยิ้มกับสมุดเล่มหนึ่ง การแอบรักใครสักคนหนึ่งที่เริ่มมาจากคำว่า.......เพื่อนสนิท
ตลอดเจ็ดปีมีเรื่องราวมากมายเข้ามาในชีวิตแต่ละวันแต่ ไม่มีเรื่องราวจากใครคนนั้น ไม่มีข่าว ไม่มีเลยสักอย่าง ไม่มีเลยจริงๆ มีเพียงความทรงจำเก่าๆกับเรื่องราวทุกอย่างที่เป็นตัวเขาคนนั้นที่ยังฉายชัด จนวันหนึ่งได้ตัดสินใจทำบางอย่างลงไป....การเพิ่มเพื่อนในหน้าเฟสบุ๊คจากชื่อของเขาในความทรงจำมันยากพอสมควรเลยนะ...เพราะเราไม่มีเพื่อนร่วมกัน
มันใช้เวลาไม่นานในการค้นหาแต่สิ้งที่ลำบากที่สุดก็คือการเพิ่มเพื่อน โอ้ย...ให้ตายสิจำเราไม่ได้จะหน้าแตกไหม ทักแล้วไม่สนใจขึ้นมาหละ แล้วถ้ายังจำกันไม่ได้อยู่ดีต่อให้ระลึกแค่ไหนจะทำยังไง สารพัดความคิดเลย แต่สุดท้ายก็ จำได้แต่กว่าจะจำได้ฉันใจหายใจคว่ำหมดเลยนะอีตาบ้า ชิชะ....ไอเรานะยังจำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับนายเลย ไม่ว่าจะเป็นวันเกิด กรุ๊ปเลือก บลาๆๆ แต่แค่ชื่อเราหน้าตาเราในความทรงจำแค่นี้ตั้งนานกว่าจะจำได้นายหนะใจร้ายที่สุดเลย การที่มีนายกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งแม้จะได้พบกันในโลกออนไลน์ก็ไม่เป็นไรมันคือความสุข ที่สุดแล้ว แม้ไดอารี่เล่มเก่าที่เคยเขียนนายจะไม่มีโอกาศได้อ่านทุกสิ่งที่เป็นความทรงจำของฉันที่มีนายอยู่ในนั้นก็ไม่เป็นไร แต่ฉันก็หวังว่าสักวันนายจะได้อ่านไดอารี่นี้ที่ฉันจะเขียนมันขึ้นมาบอกทุกสิ่งในแต่ละวัน ทุกความรู้สึกที่มีนาย การแอบส่องหน้าเฟสบุ๊คนาย หวังว่าสักวันนายจะเปิดมาเจอมัน