พี่ชายที่ไม่เอาไหน

สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกคนนะครับ ขอสมัครและประเดิมกระทู้แรก พอดีอยากใช้พื้นที่ตรงนี้ปรึกษาเรื่องครอบครัวของตัวเองหน่อยนะครับ

*เรื่องที่เล่าต่อจากนี้มาจากชีวิตจริงนะครับ เขียนผิดพลาดหรืองงยังไง ขอโทษด้วยนะครับ ถ้ามีข้อติหรือถามได้นะครับ จะรีบตอบให้เร็วที่สุดครับ*

เรื่องมันมีอยู่ว่า

ผมเกิดมากับครอบครัวลูกชายสองคนนะครับ ผมเป็นคนเล็กของที่บ้าน แล้วคุณแม่มีอาชีพทำผมคุณพ่อทำธุรกิจกับปั้มน้ำมัน ก่อนหน้าผมจะเกิดมานี้ครอบครัวผมดูราบเรื่อนดีครับ เปรียบได้ว่าฐานะปานกลางพอมีจะกินครับ ตอนนั้นพี่ชายผมตอนเด็กนั้นประมาณเหมือนจะถูกตามใจหลายๆอย่าง อยากได้นู่นนี่นั่น ที่บ้านก็จะหามาให้ครับ เหมือนเป็นลูกโปรดเลยก็ว่าได้ แถมยังมีคนเลี้ยงส่วนตัวไรแบบนี้ด้วย ชีวิตพี่ผมตอนนั้นเหมือนเลี้ยงสมบูรณ์มากไม่อดอยากเลยทุกอย่างเพรียบพร้อม หลังจากเวลาผ่านมาได้ซัก10ปี ผมก็ได้เกิดมาช่วงเวลาที่ผิดไปหน่อยที่ ที่บ้านเริ่มมีปัญหาธุรกิจหลายๆอย่าง คุณพ่อจากทำธุรกิจตัวเองต้องผันตัวเองไปขับTaxi แล้วหนักกว่านั้นคือติดบุหรี่และเหล้าหนักมากครับ แต่คุณแม่ก็ยังคงทำผมเหมือนเดิมแต่โชคดีคือว่าคุณแม่มีประสบการณ์ทำผมสูงมากประมาณมืออาชีพก็ได้ครับ เลยต้องทำงานเยอะขึ้นรับงานนอกทำบ้างครับ ช่วงผมวัยเด็กประมาณ 1-4 ขวบ ที่บ้านก็ยังเลี้ยงดูแลผมดีครับ แต่ที่บ้านต้องลดค่าใช้จ่ายหลายๆอย่างโดยการตัดพี่เลี้ยงส่วนตัวออก และ อื่นๆจิปาถะครับ บ้างทีก็ไปฝากคนข้างบ้านเลี้ยงให้บ้าง โชคดีที่ว่าผมเลี้ยงง่ายมากๆเชื่อฟังง่ายครับไม่งอแง จนคนในซอยแถวบ้านนี่รู้จักผมทุกคนเลยเพราะผมนี่โดนฝากหลายบ้านอยู่เหมือนกัน 55555 และมาถึงตอนเข้าเรียนอนุบาลทุกอย่างยังดูเรียบง่ายครับพ่อแม่ขับรถไปส่งปกติ อ๋อลืมบอกไปครับที่บ้านไม่มีรถยนต์ ใช้แต่รถมอไซค์ป๊อปครับ ขับส่งไปอย่างงี้ตลอดครับ ตอนนั้นพี่ผมก็อยู่มัธยมล่ะครับ จนมีเหตุการณ์นึงนี่ผมจำได้จนถึงทุกวันนี้เลยครับ ตอนนั้นประมาณอ.2-3 เนี่ยหล่ะครับ มาเรียนปกติ จนเลิกเรียนก็เล่นอยู่สนามเล่นโรงเรียนจนเพื่อนทุกคนพ่อแม่มารับกลับหมดล่ะ 555 มีผมอยู่คนเดียวเนี่ยที่ยังไม่มีที่บ้านมาเวลาตอนนั้นประมาณ 4-5 โมงล่ะครับ จนครูพาไปให้นั่งเล่นในห้องพักครูระหว่างรอพ่อแม่มารับ ช่วงนั้นผมว่าครูท่านนั้นคงหาทางติดต่อพ่อแม่ผมอยู่นั่นหล่ะ นั่งรอแล้วรออีกก็ยังไม่มีจนเวลาผ่านไปทุ่มเกือบสองทุ่ม คุณครูเลยตัดสินใจฝากไว้กับภารโรงครับแค่คงบอกไว้ล่ะว่าเด่วมีผู้ปกครองมารับ จนภารโรงนี่อาบน้ำให้เรียบร้อยพร้อมนอน จนพอดีแม่ผมก็มารับครับ จนมารู้ว่าทำไมถึงมารับผมสายเพราะ แม่บอกให้พ่อมารับผมแทน แต่พ่อผมเนี่ยไปนั่งกินเหล้าเมาจนลืมผมไปเลย แล้วช่วงเวลานั้นลูกค้าของแม่ผมกำลังเยอะพอดีเลยไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจตอนนั้นครับ ตอนนั้นแม่บอกว่านี่โมโหมากๆถึงสุดๆไปเลย. พูดถึงตัวเองมาเยอะล่ะถึงเรื่องของพี่ผมบ้างแล้วล่ะเนอะครับ

เรื่องพี่ชายผม เรื่องดีๆนี่ผมแทบจะจำไม่ได้เลยครับ จำแต่เรื่องแย่ๆเขาได้หมดเลย
อย่างที่เคยบอกไว้ว่าชีวิตพี่ผมนี่เหมือนคุณชายเลยอยากได้อะไรต้องได้ ผมจำได้เลยสมัยก่อนนั้น เพจเจอร์ กำลังดังพี่ผมนี่ก็มีรุ่นล่าสุด โทรศัพย์ Nokia รุ่นแรกๆหน้าจอขาวดำ ก็ต้องได้ โดยไม่คิดถึงฐานะตอนนั้นของที่บ้านเลยที่ต้องลดค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แม่ก็ต้องซื้อผ่อนให้ บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า แล้วพี่ผมนี่เป็นคนอารณ์ร้ายมากชอบด่า ไม่ก็ใช้กำลังแทน ถ้าไม่ได้อะไรที่ต้องการ แถมโครตขี้เกียจ อย่างเช่น มันชอบใช้คนอื่นมากๆ ผมนี่โดนประจำเลยเหมือนเป็นคนใช้ของมันเลยก็ว่าได้หยิบนู่น ซื้อของ ทำนู่นนี่นั่น ถ้าผมไม่ทำนี่โดนด่าแบบหยาบคายเลยครับ ไม่ก็หนักหน่อยนี่โดนทุบ ไม่ก็โดนตบครับ บางทีเลือดกำเดาไหลเลย ตอนที่มันทำนี่อายุก็โตแล้วนะครับ 18 - 20 ต้นๆล่ะครับ แล้วเป็นคนชอบสูบบุหรี่ในบ้านมากครับ ผมกับแม่นี่ เป็น Second smokers เต็มๆเลย แม่ด่าแล้วด่าอีกแล้วยังไม่เลิกนะครับ มันยังด่าแม่กลับอีกด้วยซ้ำไป ด่านี่คือหยาบคายมากๆเลยครับ คือทำแม่ร้องไห้เสียใจตลอดเลย บางทีก็พังข้าวของในบ้าน ไปเที่ยวกลางคืนใช้อุปกรณ์ทำผมของแม่เสร็จก็ทิ้งไว้อย่างงั้นไม่เก็บให้เลย หนักสุดๆนี่น่าจะเป็นเอาผู้ชายมานอนบ้านไม่ซ้ำหน้าเลยครับ ผมกับแม่นี่กลัวมากเลยครับ กลัวโดนพวกนั้นมายกเค้าบ้านหรือมาฆ่าชิงทรัพย์แบบนั้น มันใช้แก้ตัวว่า 'เพื่อนมานอนบ้าน' ผมกับแม่นี่รู้นิสัยแบบมันเพื่อนไม่ค่อยอยากคบ ครับ เพราะเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองคนอื่นช่างหัวมันครับ เพื่อนเลยไม่มี จนมันเรียนมหาลัยจบครับ ที่บ้านก็อุส่าลงทุนเปิดร้านทำผม ให้มันตั้งตัว เพราะพี่ผมมันพอรู้เรื่องผมนิดนึง นิดนึงจิงๆนะครับ ที่เปิดให้นี่ก็เพราะมีคนลงทุนด้วยกับคนมีประสบการณ์ทางผมมาช่วยด้วย

หลังจากเปิดร้านทำผมได้ปีสองปีกว่าๆทุกอย่างไปได้ร่าบรื่น รายได้ดี แต่มันติดว่ามันโครตขี้เกียจนี่หล่ะ พนักงานในร้านที่ทุกคนขยันทำงานมากครับ มีมันคนเดียวที่ถ่วงคนอื่น ร้านเปิด11โมง มันตื่นนอนตอนประมาณ 3-4 โมง ลงมาทำงานตอน 5 โมง ทำผมได้ 3-4 หัว ทำช้ามากๆ แล้วก็ขึ้นไปนอนตอนไม่มีลูกค้า ไม่ก็ไม่ลงมาอีกเลย บางทีผมคิดนะว่าถ้าไม่มีลูกค้าก็ทำหน้าที่เจ้าของร้านให้เหมาะสมหน่อยได้ไหมอย่างเช่น ดูแลเงิน จัดคิว คิดอะไรที่ทำให้ร้านมันดีขึ้น ไม่ใช่ทิ้งเวลาไปวันๆ ทั้งๆที่ทุกคนทำงานเต็มเวลา ตัดผมได้คนล่ะ 20 กว่าหัวต่อวัน จนสิ้นเดือนเวลาแบ่งเงิน มันก็ต้องได้ส่วนแบ่งของร้านมากกว่าลูกจ้างทั่วไปเพราะมันเป็นลูกเจ้าของร้าน เพราะยังเป็นชื่อแม่อยู่ แม่ก็อุส่าบอกให้ไปเรียนเพิ่มเติม ออกเงินให้ด้วย มันก็ไม่เอา แต่ก็เป็นอยู่แบบนี้ประมาณ 7-8 ปีเลยครับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แม่ก็ด่ากับสอนมันไปหลายๆอย่างแต่มันไม่เข้าหัวเลยครับ พอเอาเหตุผลอะไรพูดก็จะอารมฮึดฮัดใส่ล่ะ จนเวลาผ่านไปมันอายุ 31 กว่า มันเปลี่ยนไปครับ เหมือนความคิดมันเด็กลงครับเริ่มใช้ ดราม่ากับชีวิตแบบว่า ทำไมไม่มีใครรักมันเลย ไม่มีใครใส่ใจมันเลย ทำไมไม่คิดถึงใจมันบ้าง แล้วก็จะเอาเรืองอดีตตัวเองมาพูดครับ แบบดูตัวเองนี่ลำบาก มากครับ ทั้งๆที่มันตอนนี้ยังเกาะใช้เงินที่บ้านอยู่นะครับ แล้วก็ชอบพูดมากว่าทำครับ พูดเก่งมากๆ แต่ทำไม่ได้ซักอย่าง หลังจากนั้นมันก็ไปบวชครับ เพราะที่บ้านอยากบวช แล้วมันก็อยากบวชด้วยครับ แต่บวชได้ไม่นานครับ แค่เดือนเดียวก็สึกออกมา โดยบอกกับแม่ว่า เนี่ยสึกออกมาเนี่ยมีงานพวกอีเว้นไรพวกนี้เต็มเลยรอมันอยู่ แม่ก็คิดว่าเออ สึกออกมาแล้วน่าจะคิดได้แล้ว เปลี่ยนตัวเอง สรุป.... 2 อาทิตย์แรกนี่ดูดีนะครับ หลังจากนั้นลงอีหรอปเดิมขี้เกียจเหมือนเดิม ไม่มีความพยายามทำอะไรทั้งนั้น เหมือนหาเรื่องขอสึก จนตอนนี้ผมกับแม่นี่เครียดแทนแล้วว่ามันอายุขนาดนี้ต้องดูแลเลี้ยงมันอีกหรอ

เลยอยากทราบพี่ๆพอจะมีหนทางแก้ไขนิสัยของพี่ผมแบบนี้ยังไงบ้างครับ เพราะผมสงสารแม่ผมมากครับที่ต้องมาคิดว่าจะทำอย่างไรให้มันโตเลี้ยงตัวเองได้ คิดได้เองให้มีเหตุผลมากขึ้น

ขอบคุณครับ

ป.ล เรื่องของพ่อผมที่ไม่เล่าเพราะว่าเขาแยกกันอยู่ตอนผมอยู่ประมาณประถมโดยไม่มีพันธะต่อกันแล้วนะครับ ไม่มีการเลี้ยงส่งดูแลหลังจากนั้นครับ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
ไม่อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก เราว่าเหมาะกับพี่คุณดีนะคะ คงเป็นที่นิสัยหรือสันดานเค้าแล้วล่ะค่ะ

ห่วงแต่ว่าถ้าไม่มีแม่คุณอยู่ด้วยแล้ว พี่คุณต้องลำบากมากแน่ ๆ แล้วแต่บุญแต่กรรมของเค้าเถอะค่ะ เราอ่านยังเพลียแทน
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่