คือพึ่งไปดูมาฮะเมื่อบ่ายนี้ เหมาโรงเลย ทั้งโรงมีสี่ห้าคนเอง โอ้ยยยยย ไม่ไหวจะพูดเรื่องนี้ คือเฮ้ย จาก ชอว์แช้งค์ รีเดมชั่น ก็มาเรื่องนี้แล่ะครับที่ผมร้องไห้ออกมา ไม่ใช่เพราะความโศกเศร้าที่หนังยัดมาให้แบบ A Walk To Remember คือที่ยกมานี่มันต้องร้องเพราะคนทำหนังทำมาให้ร้องนะฮะ

เหตุที่ผมดันร้องไห้ออกมาตอนท้ายเรื่องเพราะตลอดเวลาที่ดูหนัง ผมดันเข้าใจ และสัมผัสความรู้สึกที่แสนโดดเดี่ยวได้มากเป็นพิเศษ คือ ในหลายครั้ง เราเป็นอลัน เราโดดเดี่ยว เราโดนแกล้ง และโตมา เรากลายเป็ฯคริสโตเฟอร์ เราช่วยเหลือ และสนิทสนมกับคนโดดเดี่ยวแบบนี้ มันทำให้เราเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับอลันจนแทบจะพุ่งออกมากองตรงหน้าเลย

สิ่งที่ทำให้ผมชอบจนบอกเป็นคำพูดออกมาไม่ถูกเลยก็คือความรักของ อลัน ที่มีต่อนางเอก และความรักของนางเอกที่มีต่ออลัน มันเป็นสิ่งที่ผมเข้าใจได้ทันทีที่ทั้งสองตกหลุมรักกัน มันไม่ใช่ความรักวาบหวิว มันคือความรักที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากคำว่า "ฉันรักเธอ"

อลันเป็นเกย์ เกย์ที่รักผู้หญิงคนนึงและมีผู้หญิงคนนึงที่รักเกย์คนนี้ตอบกลับ... คุณเอ้ยยยยย ใครเป็นคนเขียนบทเรื่องนี้เหรอครับ นี่มันสุดยอดมาก

หนังจบเดินปาดน้ำตาออกมาจากโรงแบบไม่อายใครเลยนะฮะ มีใครสัมผัสความรักที่มันบริสุทธิ์จนต้องร้องไห้ออกมาแบบผมได้บ้าง


คือแค่มุมความรักนี่มันเสี้ยวเดียวจริงๆ ของหนังเรื่องนี้ ยังมีอีกหลายๆ อย่างที่คุณน่าจะค้นพบด้วยตัวเองได้

ผมไม่ยอมดูเรื่องนี้รอบเดียวแน่ๆ