ผมเพิ่งเข้าทำงานครับ เงินเดือนไม่มากไม่น้อยคือพอเพียงอยู่เลี้ยงบ้าน3คนครับ
ขอบอกเป็นตัวเลขละกันนะครับ ผมมีเงินเดือนราวๆ 20000 ครับ

ที่บ้านมีน้องผม เเม่ผม เเล้วก็ผม ส่วนคุณพ่อจากไปเเล้วครับ
ซึ่งพอผมเข้าทำงาน เเม่ผมก็ลาออกจากงานครับ ผมเข้าใจว่าคุณเเม่ผมอยากพักก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ
ผมตกลงกับคุณเเม่ของผมว่า ผมจะจัดการค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหลาย

เช่นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินในบ้าน3คน ส่วนค่าเทอมน้องก็กู้ยืมกยส.เอาครับ
ทุกอย่างปกติสุขดีผมไม่ได้ขัดสนอะไรมากมายประกอบกับผมเป็นโสด สิ่งที่อยากได้ไม่ค่อยมี
รถก็มีเเล้ว บ้านก็มีเเล้ว คือฐานะกลางๆนั่นเเหละครับ

ปัจจุบันเเม่ผมรู้สึกแปลกไปมาก ท่านเริ่มอยากได้นู่นนี่ครับ สมาร์ทโฟนเเกอยากได้มาเล่นไลน์ผมไม่ว่าครับ
ผมซื้อซัมซุง S4ให้เเกจากเงินเก็บของผมเอง เเกก็ดีใจผมก็ดีใจด้วยครับ
เเต่ปัญหาก็ตามมาครับ เเกบอกว่าS4มันเล็กเเม่อยากได้อันใหญ่ๆ อะผมก็ไม่ว่าอะไรอีกครับผมจะผ่อนให้เเม่
Note2 ละกันครับ ก็จบไปเเกเเฮปปี้ดี

ไปมาๆเเกอยากได้กล้องครับ ผมก็ใช้Fuji x-a1 Mirrorlessอยู่เลยสอนเเกใช้ เเกก็ไม่พอใจอยากได้เล็กๆเพราะมันยุ่งยาก
ผมเลยเห็นว่าเออซื้อกล้องดิจตอลเล็กๆให้เเกละกัน ผมก็ซื้อให้เเกครับ เเต่เเกก็ไม่ค่อยได้ถ่ายซะงั้น

.
.
เเต่ทว่าต่อมาเเกบอกอยากได้บ้านครับ อยากปลูกบ้านหลังใหม่ ผมตกใจครับ
ผมบอกเเกว่า "เเม่ ผมเงินเดือนเเค่นี้จะเอาปัญญาที่ไหนไปผ่อนบ้าน"

เท่านั้นเเหละครับ เเม่ผมก็ด่าผมทันที กูเลี้ยงมานะเเค่นี้ทำไมหาให้ไม่ได้
ผมพูดด้วยเหตุผลสารพัดเพราะผมนอกจากจะต้องใช้กิน ค่าเดินทาง ทั้งผ่อนของต่างๆที่เปิดผ่อนให้เเก
ค่ากินของน้องท่ี่ยังเรียนอยู่อีก น้องก็อยากได้คอมก็ผ่อนให้น้องอีก

ผมรู้สึกตัวอีกทีถ้าผ่อนอะไรต่างๆครบ ค่าใช้จ่ายในบ้านรวมๆเเล้วผมเเทบไม่เหลือเงินเก็บเลย
เวลาเเกไปคุยกับคนข้างบ้านเเกก็จะบ่นถึงผมว่า มันเป็นลูกไม่รักดี เเม่อยากได้เเต่ไม่ยอมให้ กะอีเเค่ผ่อนบ้านเเค่นี้

ยังไม่พอเเกอยากเล่นหวยครับ เเกก็ขอผมเดือนละพันขอเเม่เล่นหวยหน่อย ผมก็ไม่อยากให้เเกเลยเพราะลอตเตอรี่หวยมันไม่ดี
เเกก็จะเอา ทะเลาะกันทุกทีเวลาเเกขอเงินผม

บางทีเวลาผมติดขัดสนจริงๆ คือเเทบจะไม่มีกินเหลือคำนวณเงินใช้ทั้งเดือนอยู่วันละ70บาท
(เเต่จัดสรรค่าใช้จ่ายเรียบร้อยเเล้วนะครับ) เเกก็มาบอกว่าอยากได้สร้อยทอง
ผมเปิดกระเป๋าตังค์ให้เเกดูว่าทั้งเดือนผมมีเเค่นี้ เเกก็บอกว่า "ก็เนี้ย เอาไปเที่ยวเล่นหมดตังค์ก็หายหมดสิ"
ผมสวนกลับเเม่ทันที " เเม่ ผมจะเอาเงินที่ไหนไปเที่ยว ผมเลี้ยงทั้งบ้านนะ" พูดด้วยเหตุผลต่างๆเเกก็ไม่ฟังซักนิด

ผมควรทำอย่างไรดีครับ

จะว่าผมเป็นลูกเนรคุณก็ได้ เเต่ผมเหนื่อยครับ เหนื่อยงานไม่พอต้องมาเหนื่อยกับครอบครัวอีก ผมเริ่มเกลียดเเกขึ้นทุกวัน
รู้สึกเเกเป็นภาระมากขึ้นทุกวันจนเเทบจะลืมความรักความเอาใจใส่ที่เเกให้ผมตลอดมา
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเป็นเเค่บ่อเงินของครอบครัว อยากได้อะไรก็ต้องได้ น้องผมยังไม่เท่าไรมันก็อยู่เฉยๆปกติดีไม่เรียกร้องอะไรมาก

บางทีผมก็คิดบ้าๆคนเดียว "เมื่อไรเเกจะไปซักทีกูจะได้เป็นอิสระ"บ้างก็"นี่มันกรรมของกูหรอวะ ไอเ-ี้ยเอ๊ยมีครอบครัวเเบบนี้"
ทั้งที่รู้ว่ามันผิด ความคิดเเบบนี้มันเนรคุณชัดๆ

บอกตามตรง เครียด + เซงเลยครับ

ผมไม่เข้าใจครับ พูดถึงบ้านนี่ก็ คนเเก่ใกล้จะลงโลงจะเอาบ้านไปทำไม จะเอานู่นเอานี่ไปทำไม ไม่เคยคิดถึงกำลังของลูกเลย
หรือว่าเเกต้องการจะทดสอบอะไรผม ต้องการเห็นผมติดหนี้เป็นล้านๆโดยที่ผมไม่ได้ต้องการมันเลยซักนิด

เพลียครับ

ปล.ขออภัยที่มีคำหยาบคายบ้างนะครับ ผมพิมพ์ไปด้วยอารมณ์ล้วนๆน่ะครับ