เราเรียนคณะทันตแพทยศาสตร์มหาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งค่ะ ตอนนี้อยู่ปีเด็กๆอยู่ (แต่ไม่ใช่ปี1)

ทีนี้พอกลับบ้าน(เราเรียนต่างจังหวัด) ก็ไปเจอเพื่อนเก่าซึ่งส่วนมากมันจะเรียนคณะ4ปีกันค่ะ พวกมันก็คุยกันว่าลงซัมเมอร์ไปกี่ตัว ไม่ก็คุยกันว่า3ปีครึ่งก็จบละ

ทีนี้พอย้อนกลับมาดูตัวเองแล้วน้ำตาจะไหลค่ะเพื่อนจบเรากำลังไปได้ครึ่งทางอยู่เลย แถมทุกคนยังคุยเรื่องฝึกงานเรื่องอนาคตกัน เรามองตัวเองยิ่งอนาถจิต คืองานสเตปปัจจุบันแก้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้วยังไม่ผ่านสักที

ออกตัวก่อนเลยค่ะว่าเราเป็นคนที่ชอบคิดมากชอบเครียด สมัยม.ปลายก็ไปหาจิตแพทย์ประจำเพราะเป็น Hyperventilation เนื่องจากความเครียดประมาณอาทิตย์ละครั้งได้(คือเครียดมากขนาดที่คะแนนพอติดหมอได้แต่แม่ไม่ให้เรียนค่ะ เพราะกลัวเราจะเครียดจนฆ่าตัวตาย แต่ให้เราเรียนทันตะแทน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดว่ามันจะเครียดน้อยกว่า)

พอเข้ามหาลัยต้องมาอยู่คนเดียวเราก็พยายามควบคุมความเครียดนะจิตแพทย์ก็ไม่ได้ไปหายาที่เคยกินก็เลิก(คือตอนกินยานี่โทรมมาก พอเลิกกินยาค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย)

ไอ้เรื่องจบหลังเพื่อนที่เรียน4ปีนี่ไม่เครียดเท่าไหร่นะคะมันแค่รู้สึกใจหายหน่อยๆที่เพื่อนที่เรียนด้วยกันมา10กว่าปีมันจะจบแล้ว แต่ที่เครียดคือพอฟังคนอื่นคุยเรื่องเรียนจบแล้วเรากลัวค่ะ เรากลัวว่าเราจะจบช้า กลัวว่าจะทำงานไม่ผ่าน กลัวว่ามัวแต่แก้งานหนังสือไม่ได้อ่านแล้วจะสอบตก กลัวว่าขึ้นปีสูงๆไปหาคนไข้ไม่ได้เเล้วจะต้องซ้ำชั้น

เราอาจะมโนมากไปเพราะอดหลับอดนอนแก้แลปมาสามวันแล้วขอบคุณที่ทุกคนมาฟังเราระบายค่ะ

ปล.ที่เอามาลงในพันทิปเพราะเครียดเเล้วไปคุยกับเพื่อนที่เรียนหมอมาค่ะ มันให้หาที่ระบาย แต่เราไม่อยากเอาเรื่องนี้ไปคุยกับคนรู้จักไม่อยากโดนหาว่าชอบคิดมาก ไม่มีความอดทนเพราะฉะนั้นขอโทษทุกคนที่ทนอ่านเรื่องของเราด้วยนะคะ

ปล2.ขอพักแปบค่ะให้หายเครียดเดี๋ยวจะกลับไปทำงานต่อ