สายัญสวัสดิ์ค่ะท่านผู้อ่านที่รัก
ก่อนพลบค่ำคืนนี้ ผู้เขียนขอเสนอตอนต่อของ ‘เนื้อคู่ จู่ๆ ก็มา’ ซึ่งวันนี้ขอเสนอเป็นตอนที่ ๕ ค่ะ
ความเดิมตอนที่แล้ว...
http://ppantip.com/topic/33107591

-๕-
ความทรงจำ(ต่อ)จากวันวาน


สายลมหนาวต้นเดือนธันวาคมนอกจากจะไม่ทำให้‘เด็กหญิงดอกรัก มานะดี’สะทกสะท้านได้แล้ว มันยังทำให้เธอมีพละกำลังมากกว่าเดิมเสียอีกเพราะยังไม่ทันจะเหนื่อยเธอก็วิ่งถึงเส้นชัยคว้าห่อข้าวทั้งสองห่อจากหลักชัยมาได้สำเร็จ คนแพ้ที่มาถึงหลักชัยช้ากว่าเพียงเสี้ยวนาทีเลยทำได้แค่มองห่อข้าวตาปริบๆ และหอบแฮ่กๆ

“ดอกรักชนะอีกแล้ว” เจ้าของชัยชยะชูห่อข้าวทั้งสองห่อขึ้นแกว่งไปมาอวดโอ้ด้วยอาการดีอกดีใจ ห่อหนึ่งของย่าเรียม ดอกรักรู้แล้วว่าในนั้นเป็นอาหารอะไรเพราะเห็นย่าเรียมตื่นมาหมกเห็ดตั้งแต่เช้า แต่ที่อยากรู้ก็คือห่อข้าวอีกห่อที่เป็นฝีมือของย่าแป้น มันจะต้องเป็นอะไรที่น่ากินมากแน่ๆ

“คนชนะได้กินข้าวทั้งสองห่อเลย พี่หมาดื้อ อด” ยกมือที่แบขึ้นสะบัดพร้อมแลบลิ้นล้อเลียน

แลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนแพ้จนหนำใจแล้วเด็กหญิงก็แกว่งไกวห่อข้าววิ่งปุเลงๆ ไปตามคันนาโล่งกว้างที่เพิ่งจะเก็บเกี่ยวเสร็จ ส่งเสียงล้อเลียนแบบนั้นไปตลอดทาง แต่ไม่ทันที่ความดีใจจะอยู่กับเธอได้นาน เชือกกล้วยที่ผูกห่อใบตองไว้ขาดฉึก! ห่อข้าวฝีมือย่าแป้นหลุดมือลอยหวือผ่านหน้าเด็กชายไปอย่างรวดเร็ว ยิ้มกว้างขวางของหนูน้อยเหยเกทันที

“แย่แล้ว!” เด็กหญิงหน้าเสีย กลับหลังหันยืนตัวแข็งทื่อก่อนเอ่ยเสียงสารภาพหน้าจ๋อย “ห่อข้าวย่าพี่หมาดื้อบินไปนู่น” พร้อมชี้นิ้วบอกระยะ เด็กชายยกมือขึ้นป้องตา ทอดมองไปไกลจนสุดชายทุ่ง นานหลายครู่ ก่อนจะส่ายหน้าบอก

“ช่างมันเถอะ คงจะหาไม่เจอแล้วล่ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยทำหน้าม่อย กล่าวเสียงอ่อยด้วยอาการสำนึกผิด“ดอกรักขอโทษนะจ๊ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ” ฝ่ามือสีดำมอมแมมของเด็กชายตบลงบนบ่าของเด็กหญิงเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาจับที่ข้อมือเล็กๆ ของเธอ จับจูงกันเดินไปสู่ลานดินโล่งกว้างที่ถูกทับถมด้วยฟางแห้งสีเหลืองทองดูนุ่มสบายน่านอน

“เลยไม่ทันรู้ว่าวันนี้ย่าพี่หมาดื้อทำอะไรให้กิน” เด็กหญิงบ่นอย่างกล่าวโทษในความผิดของตัวเอง ขณะนั่งลงบนผืนพรมหนานุ่มที่ได้จากฟางข้าวตามธรรมชาติ

“หมูหวาน” เด็กชายเฉลยอาหารในห่อข้าวที่สูญหาย “ไว้พรุ่งนี้พี่จะขอย่าทำให้ใหม่ก็แล้วกันนะ” เด็กชายบอก และเด็กหญิงก็ยิ้มแฉ่ง

“งั้นวันนี้เราสองคนกินฝีมือย่าของดอกรักก่อน พรุ่งนี้ค่อยกินฝีมือย่าของพี่หมาดื้อ”

“ไม่ได้ๆ ก็พี่วิ่งแข่งแพ้ดอกรักนี่นา คนแพ้อดกิน” ผู้ผดุงความยุติธรรมประจำตำบลกล่าว หน้าตามอมแมมของเขาเต็มไปด้วยความซื่อสัตย์

“พี่หมาดื้อก็แกล้งแพ้ทุกทีแหละ เอางี้ ผลัดกันกินคนละคำ ใครถึงคำสุดท้าย พรุ่งนี้ต้องเอาข้าวมาสองห่อ”

เด็กชายยิ้มแป้น พยักหน้ารับข้อเสนออย่างไม่ต้องคิดนาน เพราะตอนนี้ท้องไส้ร้องโครกครากขึ้นมาแล้วด้วยความหิว“ตกลงก็ได้ แต่พรุ่งนี้เราแข่งวิ่งกันใหม่ และพี่จะไม่ออมแรงให้ดอกรักแล้วนะ”

“ดอกรักก็จะไม่ยอมแพ้พี่หมาดื้อง่ายๆ เหมือนกัน” เจ้าของแววตามุ่งมั่นกล่าวหนักแน่นพร้อมปั้นข้าวคำโตยัดใส่ปาก ก่อนจะผลัดให้เป็นตาของเด็กชาย เด็กหญิงมองฝ่ายนั้นปั้นข้าวคำโตไม่แพ้เธอ

“อร่อยไหมจ๊ะพี่หมาดื้อ”

คนถูกถามพยักหน้า พูดไม่ได้เพราะข้าวเต็มแน่นอยู่ในปาก

“ฝีมือย่าเรียมอร่อยกว่าใครๆ ในโลก” เด็กหญิงกล่าว มองดูเด็กชายเคี้ยวข้าวหง่ำๆ อย่างภาคภูมิใจเป็นที่สุด

อากาศเย็นสบายกลางฤดูหนาว บนลานฟางหนานุ่มน่านอน เด็กทั้งสองคนอิ่มแปล้กับมื้อเที่ยงแสนอร่อยของย่าเรียมก็เลยนอนกางพุงรับแดดอุ่นๆ ของพระอาทิตย์ยามบ่ายอย่างสบายใจ แล้วเด็กชายก็ผุดขึ้นนั่งเพราะเพิ่งนึกได้ว่าในกระเป๋ากางเกงมีของเล่นที่พ่อทำให้ ขืนไม่ชวนดอกรักเล่นด้วยคงเสียดายแย่ เขารีบเอามันออกมาอวดทันที เด็กหญิงลุกขึ้นนั่งมองของเล่นหน้าตาพิลึกในมือเด็กชายด้วยความตื่นตาตื่นใจ

“อะไรหรือจ๊ะ” เอียงคอถามคิ้วย่นๆ มองดูดีๆ พบว่ามันเป็นตอของต้นข้าวจำนวนสองอัน

“ปี่ซังข้าว” เด็กชายบอก “พ่อประดิษฐ์ขึ้นจากตอซังข้าว” แล้วส่งมาให้เธออันหนึ่ง เด็กหญิงลังเลใจอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะยอมรับไปอย่างไม่แน่ใจนัก

“เป่าดูสิ” เด็กชายคะยั้นคะยอ ก่อนจะสาธิตอย่างชำนิชำนาญด้วยการเป่าลมเพียงเบาๆ เจ้าปี่จิ๋วก็ส่งเสียง ปิ๊ด.. ปี้.. ปี๊ดเด็กหญิงเบิกตาโตใสแจ๋ว สนใจขึ้นมาเชียว เลยลองเป่าดูบ้าง...

ปิ๊ด... ปี้... ปี๊ด

“สนุกจริงๆ ด้วย” เธอบอกอย่างร่าเริง แล้วต่อจากนั้นเครื่องดนตรีจิ๋วของเด็กทั้งสองก็ถูกเป่าประสานกัน ดังกังวานเคล้าสายลมแสนสบายไปทั่วท้องทุ่ง

“พี่หมาดื้อสอนดอกรักทำปี่แบบนี้บ้างสิจ๊ะ” เด็กหญิงหันไปกล่าว ดวงตาสดใสวิงวอน

“ได้สิ แต่ขอให้พี่กลับไปดูวิธีทำก่อนนะ พ่อทำให้ดูแล้วแต่ว่าพี่ลืม”

“พี่หมาดื้อความจำไม่ดี ดอกรักนะย่าสอนท่องสูตรคูณ แป๊บเดียวจำได้เลย”เด็กหญิงวัยห้าขวบชูนิ้วขึ้น “สอง หนึ่ง สอง... สอง สอง สี่... สอง สาม หก… พี่หมาดื้อท่องแบบนี้ได้หรือเปล่า”