เราอยากรู้ว่าความเชื่อของคนโบราณที่ห้ามคนท้องเลี้ยงสุนัขเพราะมันจะตายนี่เป็นจริงไหมคะ ก่อนหน้านี้เรามีสุนัขอยู่ 1 ตัวเพศเมียชื่อน้องแตงโม เราก็รักเขาเหมือนลูกคะเลี้ยงมาตั้งแต่เขายังเล็กๆ อายุเดือนกว่าๆ พอท้องปุ๊บก็เริ่มมีคนมาทักว่าให้เอาไปให้คนอื่นเลี้ยงส่ะเพราะว่าสุนัขกับคนท้องไม่ถูกกัน สุนัขจะตาย เราก็ไม่เชื่อน่ะค่ะก็เลี้ยงเขามาดีๆ อาบน้ำอาบท่าสะอาด อาหารการกินก็ให้กินแต่อาหารเม็ดของเขาไม่เคยปล่อยให้ไปกินอะไรเน่าๆ หรือปล่อยให้เขาอยู่อย่างสกปรกเลยเลี้ยงดูดีๆ เหมือนลูกคนนึงนอนก็นอนด้วยกัน อยู่ด้วยกันทุกวันตลอดเวลาเพราะเราท้องเราไปไหนไม่ได้ก็อยู่แต่บ้าน แล้ววันนึงก็พูดกับเขาขึ้นมาว่าถ้าแม่คลอดน้อง น้องแตงโมช่วยแม่เลี้ยงน้องด้วยน่ะลูกน่ะ ลูกในท้องก็ถีบใหญ่เลยค่ะแต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งมาถึงวันที่ 23 เดือนก่อนน้องแตงโมก็ถ่ายเป็นเลือดแต่ก่อนหน้าที่จะถ่ายเป็นเลือดนี่ไม่มีอาการอะไรสักอย่างเราก็สงสารพาน้องแตงโมไปหาหมอ หมอบอกเป็นลำไส้อักเสบให้นอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล พอเช้าวันต่อมาเรากำลังเตรียมตัวออกไปเยี่ยมน้องแตงโมหมอก็โทรมาบอกว่าน้องแตงโมตายแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นนี่เหมือนกับโลกทั้งโลกหยุดไปเลยค่ะ ความรู้สึกแบบเหมือนคนเป็นแม่เราร้องไห้ไม่หยุดข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน จนแฟนต้องมาปลอบและบอกว่าถ้าน้องแตงโมรู้จะไม่สบายใจ และจะทำให้ลูกในท้องเป็นเด็กที่ไม่ร่าเริงขี้งอแงด้วยนะ เราถึงคอยพยายามทำใจแต่ก็แอบร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง แต่เราทำใจไม่ได้จนแฟนพาไปหาสุนัขตัวใหม่มาให้เลี้ยง เพศผู้ชื่อน้องดัมมี่ พอเราได้น้องเขามาอยู่ด้วยเราก็ตั้งใจไว้ว่าจะดูแลให้เป็นอย่างดีมากกว่าเดิมเขาจะได้อยู่กับเราไปนานๆ ก็เหมือนเดิมค่ะ เลี้ยงดูเขาเหมือนลูก ให้ข้าวให้น้ำ อาบน้ำก่อนนอน เอานอนบนที่นอนด้วยทุกวัน เช้ามาพาไปถ่าย กลางวันมาก็เล่นกับเขา เย็นก็พาไปเดินเล่น เรียกว่าอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา เมื่อวานตอนอาบน้ำให้เขาก็บอกเขาว่าน้องคลอดออกมาเลี้ยงน้องช่วยแม่นะ อย่าดื้อนะลูกนะ ลูกในท้องก็ทั้งถีบทั้งดิ้นอีกเหมือนคราวก่อน เราก็ไม่สนใจอีกเหมือนเคย พออาบน้ำให้เขาเสร็จก็พาเข้านอน เราก็นอนด้วยกันมาดีๆ ทั้งคืนนอนกอดกับเขาไม่ได้มีความรู้สึกว่าเขาจะจากเราไปเลย จนถึงเช้าวันนี้ก็พาเขาออกไปถ่ายที่เดิมเราก็คิดว่าคงไม่มีอะไร พอดีเจ็บท้องเลยไปเข้าห้องน้ำประมาณ 5นาทีออกมาไม่เห็นเขาก็เริ่มใจไม่ได้ ตามหาเขาไปเจอเขาที่บ่อน้ำสกปรกหลังบ้านคนข้างบ้าน ไม่รู้ว่าน้องไปอยู่นั่นได้ยังไงทั้งที่น้องไม่เคยไป แต่มันก็สายแล้วค่ะสภาพที่เราเห็นน้องเขาคือหัวจมลงในน้ำตัวลอยอยู่แล้วคิดว่าเขาน่าจะตกหลังจากที่เราเข้าห้องน้ำได้ไม่นาน เวลาก็นานพอสมควรที่เขาจะตะเกียกตะกายอยู่ในนั้นจนหมดแรงและสำลักน้ำเข้าไปจนหมดลมหายใจ และอีกอย่างเราไม่เคยสอนเขาว่ายน้ำเหมือนน้องแตงโมด้วย แต่พอเราเห็นเราก็รีบเรียกแฟนมาเอาน้องเขาขึ้นจากบ่อ เราก็รีบทำทุกอย่างเพราะยังหวังที่จะให้น้องเขาฟื้น ทั้งปั้มหัวใจ เขย่าน้องเขาให้น้ำออกทางปาก ทำทุกอย่างเท่าที่เรารู้และทำได้แต่ว่าน้องเขาไม่หายใจและไม่ตอบสนองเราใดๆ ทั้งสิ้นแล้ว เราเสียใจมากความรู้สึกเหมือนกับแม่คนนึงเห็นลูกกำลังจะตาย หัวใจแทบจะขาดออกเป็นชิ้นๆไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกออกมายังไง เราเสียใจมากนั่งกอดเขาร้องไห้แบบไม่อายใคร รู้สึกน้อยใจ รู้สึกผิดว่าถ้าเราอยู่กับเขา เขาคงไม่เป็นแบบนี้ เราพาเขาไปอาบน้ำ เช็ดตัวทั้งๆที่สภาพไร้วิญญาณ และเอาเขามานอนกอดจนเราร้องไห้หลับไปตื่นมาอีกทีก็พาน้องเขาไปฝังที่หลังบ้านข้างหลุมน้องแตงโมและบอกเขาว่าแม่ขอโทษ ถึงน้องจะมาอยู่กับแม่ได้แค่เดือนกว่าๆ แต่แม่ก็รักน้องไม่น้อยไปกว่าพี่แตงโมเลย ไม่คิดโทษความเชื่อแต่โบราณน่ะค่ะคิดโทษตัวเองมากกว่าที่ดูแลเขาทั้งสองได้ไม่ดีพอ แต่บางครั้งก็รู้สึกน้อยใจฟ้าดินอยู่บ้างว่าทำไมต้องให้เรามาพบเจอกับความเสียใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตถึงสองครั้งติดกันด้วย เขาทั้งสองเหมือนลูกแท้ๆของเราไม่น่าพลัดเขาไปจากเราเลยหรือว่าชาติก่อนเราเคยทำกรรมกับคนอื่นไว้อย่างนี้หรอถึงได้เจอกับเรื่องแบบนี้

ปล.ขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลามานั่งอ่านเรื่องไร้สาระน่ะค่ะและขอโทษด้วยที่ยาวไปหน่อยแต่เราแค่ได้ระบายออกมาก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมามากแล้วค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ