ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ
จอยเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในกรุงเทพ เธอเป็นเด็กที่เรียบร้อยน่ารัก แถมเรียนเก่งอีกด้วย เธอเป็นลูกสาวคนเดียวเธอจึงเป็นความหวังของครอบครัว ฐานะของเธอเองก็พออยู่พอกินพ่อกับแม่ของจอยเป็นชาวสวนที่บ้านปลูกไร่ผลไม้  จอยเป็นคนขยันและเรียนเก่งตั้งแต่เด็กๆเธอทำงานเก็บเงินตั้งแต่เด็กด้วยความที่เธอเรียนเก่งจึงทำให้เธอสอบติดคณะแพทย์ศาสตร์จึงได้มาเรียนในระดับมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ เธอมีความฝันอยากเป็นหมอมาตั้งแต่เด็กๆและเมื่อเรียนจบเธออยากไปประจำอยู่ที่โรงพยาบาลใกล้ๆบ้านเพื่อเธอจะได้ดูแลพ่อกับแม่ของเธอ  ด้วยความที่จอยเป็นเด็กที่น่ารักจึง เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆหลายๆคน พอเธอมาอยู่ในมหาลัยเธอก็มีพี่รหัสซึ่งเป็นผู้ชายชื่อพี่เต๋าเป็นพี่ในคณะแพทย์ศาสตร์เหมือนกับเธอดูแลเธอในเรื่องการเรียนเป็นอย่างดี เต๋าเรียนอยู่ปี2เป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกับจอย ครอบครัวเต๋ามีฐานะค่อนข้างดี ที่บ้านเปิดบริษัทขาดกลาง เต๋าเป็นเด็กเรียนเก่งนิสัยดี ชอบช่วยเหลือสังคมและเต๋าก็มีความฝันอยากเป็นหมอตั้งแต่เด็กเหมือนกับจอย เต๋ารู้สึกชอบจอยตั้งแต่แรกเห็นส่วนจอยก็รู้สึกหวั่นไหวกับเต๋าแต่ทั้งคู่ต่างเก็บความรู้สึกนี้ไว้
ทุกวันตอนเย็นหลังเลิกเรียนจอยจะมานั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ขณะที่เธอกำลังอ่านหนังสือก็มีเสียงไลน์จากโทรศัพท์ดังขึ้น
'จอย วันนี้ว่างไหมไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ' นั่นเป็นข้อความจากเต๋าพี่รหัสของเธอ ด้วยความที่เต๋าเป็นคนนิสัยดี คอยช่วยเหลือจอยในเรื่องการเรียนอยู่ตลอด ทำให้จอยคิดเกินเลยจากพี่รหัส พอจอยได้อ่านข้อความของเต๋าเธอจึงตอบไปอย่างไม่คิดว่า
'ว่างค่ะ ตอนนี้จอยมานั่งเล่นที่ห้องสมุด พี่เต๋าจะไปตอนไหนค้ะ'
''งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาจอยที่ห้องสมุด แล้วเดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินกันนะ
''
''ได้ค่ะ''
พอเต๋ามาถึงห้องสมุดทั้งคู่ก็นั่งพูดคุยกันอยู่สักพักแล้วก็จอยก็มองดูนาฬิกาเห็นว่าเย็นมากแล้วจึงชวนเต๋า
''พี่เต๋าค้ะ นี่ก็เย็นมากแล้วเราไปกันเถอะค่ะ''
ทั้งคู่ก็ไปหาอะไรกินกันแถวๆหน้ามหาวิทยาลัย วันนี้วันจันทร์ ทุกวันจันทร์หน้ามหาวิทยาลัยจะมีตลาดคลองถม พอกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ชวนกันเดินดูของใช้ เสื้อผ้าต่างๆ  เต๋าเห็นว่ามืดมากแล้วก็ชวนจอยกลับแล้วเต๋าก็เป็นคนไปส่งจอยที่หน้าหอ  จอยพักอยู่กับรูมเมทคืออ้อยเป็นเด็กสถาปัตอ้อยมีนิสัยขี้เล่น เข้ากับคนอื่นได้ง่าย พออ้อยเห็นจอยเดินเข้าห้องมาด้วยหน้าตาที่ยิ้มอย่างมีความสุขราวกับคนกำลังมีความรักอ้อยจึงแซวจอย
''กำลังมีความรักใช่ไหมเนี่ย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยใครกันนะทำให้เธอเป็นแบบนี้ ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆเลย พี่เต๋าใช่ไหมเนี่ย '' อ้อยพูดเสร็จแล้วก็หัวเราะ แต่จอยกลับยิ้มไม่หยุดแล้วบอกอ้อยว่า
''ก็ใช่ น่ะสิ่ ฉันน่ะแอบชอบพี่เขา พี่เต๋านิสัยดีมากเลยแก แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าพี่เขาจะชอบฉันหรือเปล่า ฉันชอบเวลาที่ได้อยู่กับพี่เต๋า''
''แกก็ต้องดูกันไปเรื่อยๆไม่ต้องรีบค่อยๆศึกษานิสัยกันเรื่อย ''อ้อยพูดด้วยความเป็นห่วง
''รับทราบแล้วจ้ะ เอ่อออพรุ่งนี้แกมีสอบใช่ไหมตั้งใจอ่านหนังสือนะเดี๋ยวฉันจะเป็นกำลังใจให้'' จอยพูดเสร็จก็เดินไปอาบน้ำและเข้านอน
วันรุ่งขึ้น
เสียงโทรศัพท์ของจอยดังขึ้นนั่นคือเสียงโทรศัพท์จากพี่เต๋า จอยกำลังอาบน้ำอยู่จึงไม่ได้รับ พอออกจากห้องน้ำจอยก็มาดูเวลาในโทรศัพท์แล้วเห็นสายที่ไม่ได้รับจากเต๋า จอยจึงโทรกลับไป
''ฮัลโหล พี่เต๋าโทรมาหาจอยมีอะไรหรอค้ะ''
''อ่อ พี่จะโทรถามว่าจอยมีเรียนกี่โมงพี่จะชวนจอยมากินข้าวเช้า ''
''วันนี้จอยมีเรียน10โมงค่ะ พี่เต๋าอยู่ไหนค้ะ''
''พี่กำลังจะไปหาอะไรกิน จอยกินอะไรหรือยัง''
''ยังเลยค่ะ จอยพึ่งอาบน้ำเสร็จ''
''ไปหาอะไรกินกับพี่ไหม''
'' ไปค่ะไป รอจอยแปปนึงนะค้ะ''
''ได้ๆแล้วเจอกันศาลาหน้ามหาลัยนะ''
''โอเคค่ะ แล้วเจอ''
คุยเสร็จจอยก็วางสายและรีบแต่งตัวเพื่อที่จะไม่ให้เต๋ารอนาน
พอทั้งคู่กินเสร็จเต๋าก็ไปส่งจอยที่ห้องเรียนแล้วบอกกับจอยว่า
''เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพี่โทรหานะ''
''ค่ะ''
แล้วเต๋าก็ไปห้องเรียนของตน
หลังเลิกเรียนทั้งคู่ก็ไปหาอะไรกินกันทุกวันและเต๋าก็ไปส่งจอยที่หน้าหอทุกวัน ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้นสนิทกันมากขึ้นจนทั้งคู่ไม่รู้ว่าอยู่ไหนสถานะอะไรกัน
เต๋าเริ่มอยากขอจอยเป็นแฟนเลยโทรนัดให้จอยมาเจอกันที่บริเวณสระน้ำหน้ามหาวิทยาลัย
''จอย ว่างไหมลงมาหาพี่ที่สระน้ำหน่อยได้ไหม''
''ได้ค่ะ รอแปปนึงนะค้ะ''
พอวางสายเต๋าก็รู้สึกตื่นเต้นไม่รู้จะขอจอยเป็นแฟนยังไงและกลัวว่าจอยจะไม่ยอมเป็นแฟนด้วย
พอจอยมาถึงเต๋าก็ชวนจอยเดินเล่นแก้เขินก่อนและเต๋าก็พูดขึ้นมาว่า
''จอย พี่มีอะไรจะบอก คือพี่ชอบจอยพี่ไม่รู้ว่าจอยรู้สึกกับพี่ยังไง เป็นแฟนกับพี่นะ''
สีหน้าจอยดูแดงกล่ำด้วยความเขินทำให้จอยพูดอะไรไม่ออกได้แต่มองหน้าและผยักหน้าตอบตกลงหลังจากนั้นทั้งคู่ก็พากันเดินเล่นพอเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว เต๋าก็ชวนจอยกลับแล้วก็ไปส่งจอยที่หน้าหอ  
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คบกันเป็นแฟนแต่ทั้งคู่คบกันอยู่ในกรอบไม่ทำอะไรเกินเลยเพราะยังเรียนกันอยู่ทั้งคู่เต๋าให้เกียรติจอยตลอดและดูแลจอยเป็นอย่างดี
เมื่อวันเวลาล่วงเลยไปทั้งคู่ก็ยังคบกันจนถึงวันที่เต๋าเรียนจบ พ่อแม่ของเต๋าก็ส่งให้เต๋าไปเรียนต่อหมอที่อเมริกา ก่อนที่เต๋าจะบินไปอเมริกาเต๋าได้พาจอยไปหาพ่อกับแม่เพื่อให้ท่านรู้ว่าคบกัน พ่อกับแม่เต๋าเอ็นดูจอยมากเพราะเห็นว่าจอยเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย มีสัมมาคารวะ
ส่วนจอยก็คงยังเหลืออีก1ปีถึงจะจบ
แต่ระยะทางก็ไม่ใช่อุปสรรคของทั้งคู่ ทั้งสองยังคงรักกันและคุยกันผ่านไลน์ตลอดแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลกัน  เมื่อจอยเรียนจบก็กลับไปประจำอยู่ที่โรงพยาบาลที่บ้านของจอย ระยะนั้นทั้งคู่ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเต๋าต้องเตรียมตัวสอบก่อนจะกลับมาทำงานที่ไทย ส่วนจอยก็ทำงานหนักเพราะคนไข้ในโรงพยาบาลมีจำนวนที่มาก และแล้วเมื่อพักเที่ยงของจอยโทรศัพท์ของจอยก็ดังขึ้นเมื่อจอยเห็นว่าเป็นเบอร์ของเต๋าจึงรีบรับด้วยความดีใจ
''ฮัลโหลจอย  พรุ่งนี้พี่จะกลับไทยแล้วนะ''
''จริงหรอค้ะ จอยดีใจมากเลยค่ะจะได้เจอพี่เต๋าแล้ว พรุ่งนี้จอยว่าง เดี๋ยวจอยไปรับพี่ที่สนามบินนะค้ะ''
''ได้จ้ะ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวพี่โทรหานะ ไปทำงานได้แล้วเดี๋ยวคนไข้รอ''
''ค่ะๆ'
หลังจากวางสายจอยมีสีหน้าที่มีความสุขมากจนบอกไม่ถูก
''วันรุ่งขึ้น''
จอยไปรอรับเต๋าที่สนามบินพร้อมกับพ่อแม่ของเต๋า  พอจอยเห็นเต๋าจอยก็ดีใจจนน้ำตาไหลเพราะจอนคิดถึงเต๋ามากและเต๋าก็คิดถึงจอยมากเช่นกัน
เต๋าได้มาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้านซึ่งบ้านของเต๋าและจอยอยู่คนละจังหวัดแต่ไม่ไกลกันนัก ด้วยความรักเต๋าจึงไปมาหาสู่จอยอยู่ตลอด จนเวลาย่างเข้าปีที่10ที่ทั้งคู่คบกัน ทั้งสองเห็นว่าคบกันมาก็นานแล้วจึงตัดสินใจที่จะแต่งงานกัน เต๋าจึงให้ที่บ้านมาสู่ขอจอยตามประเพณี พอหลังจากทั้งคู่แต่งงานกันจอยจึงชวนให้เต๋ามาปลูกบ้านอยู่ที่บ้านของจอยเพราะจอยไม่อยากทิ้งให้พ่อกับแม่อยู่กัน2คนเพราะจอยเห็นว่าท่านแก่มากแล้วไม่อยากให้ท่านอยู่กันตามลำพังทางเต๋าก็ไม่มีปัญหาอะไร ทั้งคู่จึงปลูกบ้านช่วยกันทำงานเก็บเงินและทั้งคู่ก็ครองรักกันอย่างสมบูรณ์แบบ