สวัสดีค่ะ เราเป็นโรควิตกกังวลมาได้สองปีเกือบสามปีแล้ว เราเริ่มเป็นโรคนี้ตอรขึ้นปี1 เราสอบเข้ามหาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่งได้ ตอนเข้ามาปี1 ช่วงแรกๆ ชีวิตก็มีความสุขมาก ทั้งเจอเพื่อนใหม่ เจอรุ่นพี่ บรรยากาศและสิ่งแวดล้อม ทุกอย่างโอเคหมด พอถึงช่วงปิดเทอมเดือนตุลาคม อยู่ดีๆเราก็รู้สึกวิตก กลัวไปหมดทุกอย่าง ช่วงนั้นชีวิตแย่มาก มันทรมานมากจริงๆ หยุดวิตกไม่ได้ เราเป็นมาจนกระทั่งถึงเดือนธันวาคม เราเริ่มรู้สึกไม่ไหว เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่มีสมาธิ เราจึงตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ เราก็รักษากับจิตแพทย์มาตลอดจนกระทั่งตอนนี้เราอยู่ปี4แล้ว อาการเราก็เป็นๆหายๆ จะมีช่วงที่พีคที่สุดคือตอนสอบ เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงต้องเจอกับโรคนี้ ถ้าใครที่เคยเป็นโรคนี้ หรือเป็นโรคนี้อยู่ หรือมีคนรู้จัก ที่เป็นโรคนี้ คงจะเข้าใจเราว่ามันทรมานมาก แล้วมันก็หายยากมาก ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เรารู้สึกเครียดมาก เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ก็เป็นปีสุดท้ายแล้วกำลังจะต้องเตรียมตัวทำงาน แต่ตั้งแต่ที่เราเริ่มเป็นโรคนี้มันทำให้ผลการเรียนเราแย่มาก เพราะเราไม่มีสมาธิในการเรียน ในการอ่านหนังสือ หรือแม้กระทั่งในขณะทำข้อสอบ มันทำให้ผลการเรียนเราตกฮวบมาก เราเรียนคณะทางด้านสายศิลป์ ซึ่งตัวเนื้อหาวิชาก็ไม่ได้ยากอะไรมาก แต่พอเราปวดหัว วิตก มันทำให้เราอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ไม่สามารถอ่านหนังสือได้อย่างมีประสิทธิภาพเลย เราได้แต่จำๆไปสอบ แต่ไม่ได้มีความเข้าใจเลย เราไม่สามารถจดจ่อกับการเรียนในห้องได้เลย ตอนนี้เกรดเฉลี่ยสะสมเราแค่ 2.52 เอง แต่เพื่อนรุ่นเดียวกัน คณะเดียวกัน เค้าเกรดดีกันมาก 3.5 up แทบทุกคน ตอนนี้เราก็เครียดเรื่องหางาน เครียดทุกอย่าง รู้สึกท้อแท้กับชีวิตมาก เพราะปกติเราเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาตลอดผลการเรียนถือว่าอยู่ในระดับดีมากมาโดยตลอดจนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยจนกระทั่งเราเริ่มเผชิญกับโรคที่แสนทรมานนี้ ตอนนี้เราไม่มีอนาคตเลย เราไม่เก่งเหมือนแต่ก่อน เพราะเราไม่สามารถที่จะมีสมาธิกับการทำอะไรได้เลย เรากลายเป็นคนโง่คนนึง ผลการเรียนห่วยสุด อนาคตก็ไม่รู้จะทำงานอะไร ใครเขาจะรับด้วยเกรดเท่านี้ เราพยายามสู้ทุกคนกับการสอบ เราอ่านหนังสือก่อนสอบประมาณสามอาทิตย์ ก่อนหน้านั้นก็มีทบทวนบ้าง แต่พอใกล้วันสอบ เราจะรู้สึกวิตก กังวล กลัวมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ทำให้เราขาดสอบ สอบตก วิตกไปต่างๆนานา เรารู้ว่าต้องเลิกคิด ไม่ใช่เวลาที่มาคิดเรื่องแบบนี้ แต่ ณ เวลานั้น เราไม่สามารถเลิกคิดเรื่องพวกนั้นได้เลย มันเลยทำให้ที่ผ่านมาที่เราพยายามอ่านหนังสือมันไม่มีความหมายอะไรเลย ตอนทำข้อสอบ ก็ไม่มีสติในการคิด ในการวิเคราะห์คำถาม เพราะมัวแต่วิตกกังวลเรื่องไร้สาระ ทุกครั้งที่การสอบผ่านไป เราก็จะบอกกับตัวเองทุกครั้งว่า สอบครั้งหน้าเราจะไม่วิตกกังวลอีกแล้ว แต่พอการสอบครั้งหน้ามาถึงเราก็ไม่สามารถเลิกความคิดวิตกกังวลนั้นได้ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง
    เราไม่รู้จะทำอย่างไรให้หายขาดจากโรคนี้ หมอที่หาอยู่ก็แค่จ่ายยา ทำจิตบำบัดบ้าง แต่อาการก็ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไหร่ ค่ารักษาก็หมดไปหลายหมื่นมาก ก็ยังไม่หายสักที บางทีเรารู้สึกไม่มีทางออกให้กับชีวิตตัวเองเลย เราไม่รู้จะทำอย่างไร เราเห็นคนนั้นโพสรูปรับปริญญาได้เกียรตินิยม เราก็อยากได้บ้างเพื่อให้พ่อแม่ภูมิใจ แต่การที่เราต้องเป็นโรคนี้ มันทำให้เราไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เกรด 3 up เลย