สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 20 ปีเศษๆ เรากำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยของรัฐฯแห่งหนึ่ง เราเริ่มมีอาการทางจิตตอนช่วงเข้าปี 1 ตอนเริ่มแรก เรามีอาการแค่วิตกกังวลทั่วๆไป หลังจากที่เราเริ่มรู้สึกว่าตนเองนั้นผิดปกติ คือ วิตกจนเกินเหตุ จึงเข้ารักษากับจิตแพทย์ จนถึงตอนนี้รักษามาได้เกือบ 3 ปีแล้ว อาการก็ทรงตัวบ้าง หรือ บ้างช่วงก็เป็นๆหายๆ แต่พอช่วงหลังๆมานี้ อาการทางจิตกลับเป็นหนักขึ้น คือ ทั้งวิตกกังวล+โรคซึมเศร้า+ย้ำคิดย้ำทำ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเราก็รักษากับจิตแพทย์อยู่ตลอด ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะเรารู้สึกว่า ชีวิตเราไม่มีแม้แต่ความหวังเลย ตั้งแต่เราเริ่มมีอาการทางจิต ผลการเรียนของเราก็ตกลงมากจนเราเองยังตกใจ เพราะปกติเราค่อนข้างเรียนได้เกรดดีมาตลอดตั้งแต่มัธยม ยิ่งเราพยายามมากเท่าไหร่เหมือนทุกอย่างยิ่งไม่ดีขึ้นเลย คณะที่เราเรียนทุกคนต่างก็แข่งขันกันค่อนข้างสูง เพื่อนแต่ละคนในคณะได้เกรดเฉลี่ยดีๆกันแทบทุกคน ตอนนี้เราก็ต้องเริ่มหาที่ที่จะฝึกงาน แต่เกรดเฉลี่ยรวมของเรายังไม่ถึงเกณฑ์ขั้นต่ำที่เค้ากำหนดเลย(เกรดเฉลี่ยต้องไม่ต่ำกว่า 2.75) ซึ่งเราได้น้อยกว่า 2.75 เรารู้สึกเศร้ามาก บางที่ที่ไม่กำหนดเกรดก็มี เราก็ยื่นไปนะ แต่พอมาถึงวันนี้เรารู้สึกว่า เราไม่สามารถฝึกงานหรือทำงานในองค์กร ไม่สามารถอยู่ในสภาวการณ์ที่มีความกดดันสูงได้ ยิ่งเราเป็นโรควิตก+ย้ำคิดย้ำทำ+ซึมเศร้า เรามองภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าเราจะสามารถทำงานได้อย่างไรในเมื่อเรายังมีอาการแบบนี้อยู่ แค่เราเรียน เราสอบ เราทำงานกลุ่มในรั้วมหาลัย เรายังเครียดมาก ทำงานกลุ่มเราก็ต้องเช็คหลายรอบ ตรวจทานหลายครั้ง กลัวว่าจะทำสะเพร่าทำให้งานมีปัญหา เรารู้สึกเหนื่อยมาก ท้อมาก เศร้า เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราหายจากโรคนี้ แต่เรารู้สึกว่ามันไม่ดีขึ้นเลย เรากลัวเรียนไม่จบ ถ้าใครที่เคยเป็นหรือมีคนรู้จักที่เป็นหรือกำลังเป็นโรคพวกนี้อยู่ คุณจะเข้าใจเรามาก ตอนนี้เรารู้สึกอ่อนเพลีย ไม่มีเรี่ยวแรง หดหู่ หนังสือก็อ่านไม่ไหว ปวดหัว อีกสัปดาห์นึงก็ต้องสอบแล้วแต่เรายังไม่ได้อ่านหนังสือสักหน้า เราไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้เราต้องมาเจอแบบนี้ ตอนที่จะสอบเข้ามหาลัย เราตั้งเป้าหมายในชีวิตไว้สูง เราคิดว่าเราจะมีความสุขในการเรียนในรั้วมหาลัยจบไปมีงานทำที่มั่นคง มีฐานะที่ดี และมีความสุขกับการทำงานกับครอบครัว แต่พอเราเป็นโรคทางจิตนี้ ความหวัง ความฝันของเรามันแทบพลังทลายลงต่อหน้า แค่ทุกวันนี้ใช้ชีวิตในทุกๆวันยังรู้สึกทรมานเลย เราอ่านบทความเจอประโยคๆนึงเขียนว่า " Pain of mind worse than pain of body" I think that's true.   ทำไมโลก(โรค)ของเรามันช่างโหดร้ายเหลือเกิน T____T