ขอ ระบายเบาๆ ในนี้สักครั้งนึงก็แล้วกัน ปกติจะไม่ค่อยสนใจเท่าไร ทะเลาะกันประเด๋วประด๋าว เด๋วก็หาย
แต่สองวันมานี้ เครียดเกินบรรยาย จริงๆ
เรื่องของเรื่อง ก็ผิดใจกันเรื่อง ทั่วๆ ไป สัพเพเหระ ตามประสา ผัว เมีย ไม่มีนอกใจอะไรกันหรอกครับ
ผมเองไม่ค่อยเสียงดังหรอก ไม่เคยลงไม้ลงมืออะไร เมียตัวเล็กๆ ก็ได้แต่ผลักได้แต่ปัดป้องไป เท่าที่จะป้องกันตัวเองได้
ส่วนคุณเธอนี่ทุบ บึกๆบักๆ เต็มแรงเท่าที่คนตัวเล็กๆ จะทำได้
จริงๆ ไม่ลงมือกันง่ายๆ หรอกครับ ถ้าไม่โมโห มากจริงๆ ปีนึงถึงจะมีสักครั้งนึง น้อยมาก ครับ

เวลาคุณเธอโกรธมากกกๆ จะมีคำหยาบ สารพัด มาด่าเลยทีเดียว ส่วนผม ผมว่าผมใจเย็นพอที่จะรับฟังเฉยๆ อยากด่าก็ด่าไป
ก็ได้แต่ตอบโต้เบาๆ ไปตามหลักการงี่เง่าที่ผมพอจะหามาอธิบายได้
แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่เคยเป็นผลหรอกครับ จนกว่าคุณเธอ จะหายโมโหเอง ถึงจะกลับสู่สภาวะปกติ

ในขณะที่นั่งพิมพ์อยู่นี้ สองทุ่มครึ่ง เจ้าตัวน้อยของผมก็เดินลงมาถือขวดนม ถามว่าเมื่อไหรพ่อจะขึ้นบ้าน
ผมก็ได้แต่บอกไปว่า พ่อทำงานอยู่ลูก กินนมให้หมดแล้วขึ้นไปนอนกับแม่นะ
พูดไปก็แอบน้ำตาไหล ไม่ให้ลูกเห็น เพราะรู้อยู่แล้วว่าคืนนี้ไม่ได้ไปนอนกับลูกแน่
เมื่อคืนผมไม่ได้นอนห้อง แต่มานอนอีกห้องหนึ่งที่ว่างอยู่ และคาดว่าคืนนี้ก็จะเป็นเช่นนั้น

สิ่งที่ผมกังวลตอนนี้ก็คือ เงินคุณเธอก็ไม่เอา ผมเอาบัตร ATM ให้ก็เควี้ยงทิ้ง ประมาณว่า ku ไม่ต้องการของเมืง อะไรปรมาณนี้
และทุกวันนี้ก็ได้แต่แคะกระปุกเอาเหรียญในออมสินไปใช้ ผมเห็นผมก็ทรมานใจ ได้แต่นั่งหันหลังให้ น้ำตาก็ไหลพลาง แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอไม่ต้องการ
พอจะพูดอะไรไปก็ด่าพูดอะไรไปก็ตี สงสารลูกก็สงสาร ไม่อยากให้ลูกได้รู้ได้เห็นเรื่องแบบนี้

ที่พิมพ์บรรยาย มาทั้งหมดนี้ไม่ได้อยากให้ใครว่าอะไรผมหรือเมียยังงัยหรอกครับ เพราะเด๋วสักพัก 2-3 วันก็คงดีกันได้เหมือนเดิม
แต่อารมณ์ตอนนี้คือ ไม่รู้จะไปบอกเล่าอะไรให้คนใกล้ตัวฟัง เพราะเด๋วมันจะเป็นเรื่องใหญ่โต เลยเอามาเล่าในนี้ พอได้มีเพื่อนเป็นกำลังใจหน่อยแค่นั้นหล่ะครับ เพราะเด๋วคืนนี้ก็ต้องนอนอีกห้องเหมือนเมื่อคืนครับ