ขอเกริ่นก่อนเลย ผมคบกับแฟนคนนี้มาปีกว่าๆ ช่วงคบแรกๆ เราก็ปกติครับ ยังมีเกรงใจกันบ้างตามประสาคนเพิ่งคบกัน มาช่วงหลังๆ เอะอะอะไรก็ด่าแบบ เสียหายๆ ทั้งๆที่เป็นเรื่องเล็ก บางทีผมก็แค่แกล้งหยอก กลับมาด่าเราว่า คิดวิเคราะห์ แยกแยะ ผมรู้สึกว่ามันค่อนข้างแรงไปหน่อยก็ได้บอกได้เตือนไป กลายเป็นสวนกลับมาว่า ทำไมล่ะ ก็ฉันเป็นแบบนี้ ทำไมเรื่องของเขา เขาบอกมาแบบนั้น และก็เป็นแบบนี้เรื่อยมา จนทะเลาะกันทุกครั้ง ก็จะลงเอยด้วยคำด่าทอเสียๆหายๆ แล้วมาครึ่งปีหลังนี้จุดพีคเลย ทะเลาะกันจนเขาลงไม้ลงมือกับเรา ครั้งแรก คือ ตบหัวอย่างแรงมาก ผมถามกลับไปทำไมทำแบบนี้ เขาบอกไม่ได้ตั้งใจ และวันนั้น เราทะเลาะกันหนักมากเพราะเราคุยกันไม่รู้เรื่อง เธอจะกลับบ้าน จะให้คนที่บ้านมารับ ผมก็บอกว่าผมจะไปส่ง ในเมื่อผมไปรับแล้ว ผมต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่จะให้คนที่บ้านเขามองว่าดูแลลูกเขาไม่ได้ พอสุดท้าย ยื้อกันไปกันมา จนมือทั้งสองข้างผม มีแต่รอยแล็บเธอ ผมไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตนี้จะต้องมาเจออะไรแบบนี้ หลังจากนั้น ทะเลาะกันเมื่อไหร่ ต้องมีคำหยาบคาย และ ลงไม้ลงมือ และสิ่งที่ผมรับไม่ได้กับการกระทำของคนที่เรียกว่าแฟน โดนว่าว่าเป็นไอ้ลูกไม่มีพ่อ พ่อผมเสียไปตั้งแต่เด็ก และผมเกิดมา จะอายุ 30 ผมเพิ่งเคยได้ยินคนที่พูดทำร้ายจิตใจผมขนาดนี้ / และล่าสุดทะเลาะกัน ผมไม่รู้หรอกนะว่าใครหนักเท่าผมไหม เพราะทุกครั้ง ต้องมีการเลือดตกยางออก และสุดท้าย เธออาจจะแกล้งผมมั้ง เธอตั้งใจจามใส่หน้าผม แต่ตอนนั้นคือทะเลาะกันอยู่ ผมรู้สึกว่าตัวผม โคตรไม่มีค่าเลย ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ระบายมากกว่า ขออภัยหากใช้คำไม่สุภาพ