เราเพิ่งเสียคุณพ่อไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ 7 ธันวาคม 2557 ที่ผ่านมา เราอยู่ออสเตรเลีย พอได้รับข้อความทาง LINE จากพี่สาว ว่าให้รีบโทรกลับนะ พ่อมีเวลาอยู่ได้ไม่เกิน 2 ชั่วโมง เราก็อึ้ง มันเหมือนจุกๆชาๆ งงๆ แล้วคิดว่า มันจริงเหรอ ไม่ร้องไห้ ไม่มีน้ำตา จนได้ Vedio Call เห็นหน้าพ่อ ซึ่งตอนนั้นคือท่านคงไปแล้ว เหมือนนอนหลับอยู่เฉยๆ ก็ทำให้น้ำตาไหลพราก พร้อมบอกรักและบอกลา ว่าเราจะไม่ได้เจอกันตลอดไป แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายของท่าน

คืนนั้นจองตั๋วกลับไทย พร้อมแจ้งเจ้าหน้าที่ว่า ขอที่นั่ง ที่ไม่มีใครมานั่งข้างๆนะ เพราะเกรงใจคนข้าง กลัวจะร้องไห้ตลอดทาง แล้วก็ได้นั่งคนเดียวจริงๆคะ ถึงเมืองไทยด้วยสภาพอิดโรย จากการนอนไม่กี่ชั่วโมง และนอนร้องไห้ตลอดการเดินทาง เรียกได้ว่าตื่นเมื่อไหร่คือร้องคะ พอถึงบ้านแล้วต้องไปวัดเพื่อนำอาหารเที่ยงไปให้พ่อ ตอนนั้นมันจุกอีกครั้ง กลืนน้ำลายไม่ลง หายใจไม่ทั่วท้อง เพราะโลงข้างหน่าคือ "พ่อที่รักของลูกๆ" พอถึงเวลาสวดช่วงหัวค่ำ พลังมหาศาลกลับมีมากมาย ต้อนรับแขก ทำพิธีต่างๆ เห็นคนมากมายที่รักพ่อ และมาให้กำลังใจแม่ ทุกอย่างมันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น จนเมื่อเราได้กลับมาถึงออสเตรเลีย ได้มาเห็นต้นมะละกอที่พ่อปลูก ต้นพริก ตะไคร้ มะกรูด ดอกไม้ต่างๆ เท่านั้นก็แทบล้มทั้งยืน ไม่ว่าสามีจะให้กำลังใจเท่าไหร่ มันก็ไม่ดีขึ้นเลย พอมาย้อนคิดว่า แม่ทำไมเอารูปพ่อไปเก็บ เอาเสื้อผ้าเก็บใส่กล่อง เรียกได่ว่า ไม่หลงเหลืออะไรเกี่ยวกับพ่อไว้ในบ้านเลย ก็เลยถามแม่ว่า ทำไมทำแบบนี้ พ่อจะเสียใจนะ แม่บอกว่า "แม่ไม่อยากเห็น ไว้คิดถึงจะเอามาเปิดดู" เรานี่แอบน้อยใจเลยที่แม่ทำแบบนั้น

แต่พอได้เห็นรูปพ่อ ก็ทำให้ได้รู้ว่า แม่เข้มแข็งมากที่ทำแบบนั้น เราซะปล่าว ที่ทำเป็นเข้มแข็ง เพื่อให้แม่เห็นว่าเราโอเค แต่กลับเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดก็ว่าได้ ตอนนี้ยังพยายามทำใจ คิดว่าพ่อไปสบาย เหมือนที่คนเค้าปลอบกัน

เล่ามาซะยาว เพื่อนๆที่มีประสบการณ์การสูญเสียคนรัก ทำใจอย่างไร ให้อยู่ได้โดยไม่ "ทุกข์" มาก "เสียใจ" มาก บ้างไหมค่ะ ขอบคุณคะ