ตอนนี้น้องหมาที่อยู่กันมาจะ 16ปี นอนหายใจรวยริน กำลังจะจากไปเนื่องจากโรคชรา
ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเกิด แก่ เจ็บตาย เป็นเรื่องธรรมดา แต่เราก็ยังร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากให้น้องหมาจากเราไป
เคยฟังธรรมะ ท่านเทศไว้ว่า
" การที่คนเรา เสียใจ ทุกข์ใจ เมื่อคน หรือสิ่งที่รักจากไป เป็นเพราะเรายึดติดกับสิ่งนั้น ว่าเป็นความสุข
เมื่อความสุขกำลังจะจากไป เราจึงเสียใจ ทั้งที่จริงแล้วน้องหมาอาจจะหมดกรรมแล้วในชาตินี้
ตายไปชาติหน้าอาจจะได้ไปเกิดในภพ ภูมิที่ดีกว่า เราจึงควรจะปล่อยว่าง "
ฟังๆดูก็พอจะเข้าใจได้นะ แต่มันก็อดร้องไห้ไม่ได้ ทั้งๆที่เลี้ยงน้องหมามาสิบกว่าตัว
ทุกครั้งที่เค้าจากเราไป มันทรมานใจทุกครั้ง  ต้องใช้เวลานานกว่าจะทำใจได้
ท่านอื่นๆ ทำใจยังไงกันบ้างเมื่อต้องจากสิ่งที่รักไป มาแชร์กันค่ะ