เรื่องมีอยู่ว่า เรียนอยู่ที่ไทย คณะวิศวะไฟฟ้ากำลัง ตอนปี 4 เรายังคงเถียงคนรอบข้างว่ายังไงก็จะเอ็นเข้าวิศวะไฟฟ้าอีกครั้ง
หลายคนคิดว่าเราตั้งใจเรียนแล้วไปไม่ได้  ไม่มีใครรู้ความจริงว่าเราไม่เคยไปเรียนเลย โยกย้ายวิชาเป็นว่าเล่น
ไม่เคยสนใจในรายวิชาว่าต้อง ซีบวก ลากหมามายกฝูง (นี่เรากำลังหลอกตัวเองอยู่ใหมนะ ว่าฉันเรียนวิศวะไหว)
แน่หละค่ะเพราะว่า หลังจากโดนรีไทเราเอง ได้รู้ว่าเพราะตัวเราทั้งนั้น สำหรับเราความชอบ คือความสามารถที่เรียนได้
วันที่เราอยากจะหันมาตั้งใจเรียนมันสายไปพอดี เล่าแค่นี้พอเนอะเข้าประเด็นเลยค่ะ

เราตั้งใจจะแอดมิชชั่นใหม่ ในสองสถาบัน คือ ด้าน วิศวะและ บริหาร(บัญชี/การตลาด) รอดูผลคะแนนออกก่อน
แต่เมื่อวานพี่ชายโทรมาจากอเมริกา ถามเราว่า ใหวใหม ถ้าพี่เสนออีกทางออกคือ ทิ้งทุกอย่างแล้วเก็บเงินมาที่นี้มาเริ่มต้นใหม่ที่นี้
ใจเราเองอยากจะไปใจจะขาด  เรารู้ดีชีวิตที่โน่นไม่ง่ายไม่สบาย
มีใครเคยเจอความล้มเหลวช่วงนึงแบบนี้ใหมค่ะ  ตอนนี้ความล้มเหลวอยู่ในระดับ 100เปอ สำหรับการเรียนเพราะต้องนับ 1 ใหม่
อายุ ก็ 21ค่ะ พี่ชายบอกว่าเสียดายเวลา 4 ปีที่ต้องเรียนที่ไทย พ่อแม่เหนื่อยต้องส่งต่อแถมต้องมารับรู้คำพูดสังคมคนรอบข้าง
ว่าลูกตัวเองเรียนไม่จบ (ตัวเราไม่แคร์นะ แต่แม่นี่โฮยแค่คนอื่นมากจนความดันขึ้น)
พี่ชายคิดว่า ไปที่โน่นให้ได้ จะได้ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา แต่เราโดนรีไทไปแล้ว แบบนี้ ต้องแอดใหม่ เพื่อใช้สิทธิ์
เหมือนพี่ชายว่าเป็นนักศึกษาไปเรียนภาษาที่โน่น ในการขอวีซ่า

พี่พี่ที่มีประสบการณ์คิดว่ายังไงค่ะกับการวางแผนในแนวทางนี้  ใจอยากเรียนวิศวะอีกครั้งเพราะเชื่อมันในตัวเองว่า
ถ้าฉันตั้งใจฉันทำได้  ถ้าฉันใส่ใจฉันทำได้