"ทำไมเราต้องเดินทางในเส้นทางเดิมๆ"
นี่คือคำถามที่ฉันถามตัวเองเมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องกลับบ้านในช่วงวันหยุดยาว

ก่อนหน้านี้ฉันได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่เล่าถึงผู้หญิงคนหนึ่งกับการเดินทางบนเส้นทางรถไฟสายทรานไซบีเรีย(เดากันได้แล้วใช่ไหม?)
แน่นอนว่าฉันก็อยากทำแบบนั้นบ้าง  แต่ตอนนี้ยังไม่สามารถทำได้ด้วยปัจจัยหลายๆ อย่าง
ฉันจึงถือโอกาสนี้ให้คำตอบกับตัวเองและฝึกการนั่งรถไฟระยะทางสั้นๆไปก่อน  เผื่อว่าวันหนึ่งฉันจะได้นั่งรถไฟที่ฉันฝันก็เป็นได้

ฉันนั่งรถไฟจากสถานีรถไฟเชียงใหม่มาลงที่สถานีรถไฟเด่นชัย  จ.แพร่  
ซึ่งที่นี่ยังไม่ใช่บ้านของฉันหรอกเพราะฉันเป็นคนจังหวัดน่าน(จังหวัดที่รถไฟเข้าไม่ถึงแต่มีสนามบินที่ทันสมัยนะ)
ฉันเลือกใช้บริการรถไฟฟรี(เพราะมันช่วยประหยัดเงินไงหล่ะ)
และฉันอยากบอกว่านี่คือการขึ้นรถไฟครั้งแรกในชีวิต
(เริ่มรู้สึกว่าตัวเองใช้ภาษาแปลกๆ  อย่างกับเขียนบล็อกส่วนตัว)

เรามาเริ่มเดินทางกันดีกว่าค่ะ
ฉันมาถึงสถานีรถไฟเวลาแปดโมงนิดๆ  จากนั้นก็ไปเข้าแถวรับตั๋วรถไฟ  แอบสงสัยว่าที่สถานีเชียงใหม่มีช่องจำหน่ายตั๋วช่องเดียวหรอ?  น้อยไปไหม?  พนักงานถามว่าต้องการตั๋ว...(จำไม่ได้)หรือตั๋วฟรีคะ?  ฉันตอบออกไปอย่างรวดเร็ว  "ฟรีค่ะ"  
และนี่ก็คือตั๋วของฉัน

รถไฟออกเดินทางตอนเก้าโมงครึ่ง  ระหว่างรอฉันก็เดินถ่ายรูปไปเรื่อยๆตามประสาคนที่เพิ่งเคยมาสถานีรถไฟ  ทุกอย่างดูน่าตื่นเต้น  แปลกใหม่  

ปล.ฉันนั่งรถไฟขบวนที่อยู่ด้านซ้ายมือ ชานชาลาที่ 2

ระหว่างที่นั่งรอ  มีคุณลุงต่างชาติคนหนึ่งที่อยู่บนรถไฟขบวนขวามือ  ส่งยิ้มมาให้ฉันจากนั้นก็ยกกล้องขึ้นมาประมาณว่าขอถ่ายรุปหน่อยนะ ฉันยิ้มให้สุดชีวิตเลยค่ะ  ประมาณว่าชีวิตนี้ฉันโครตมีความสุข  ทั้งที่ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบโดนถ่ายรูปเลย

หลังจากที่ฉันโดนถ่ายรูปไปแล้วคราวนี้ก็ถึงตาฉันบ้าง  ฉันตั้งใจว่าจะถ่ายรูปตอนคุณเผลอ  ฉันยกกล้องขึ้นมากำลังจะกดถ่ายแต่คุณลุงหันมาเห็นพอดีและส่งรอยยิ้มมาให้ด้วย

อยากที่บอกไปตอนต้นว่านี่เป็นการนั่งรถไฟครั้งแรกดังนั้นจึงเกิดปัญหาว่า "ที่นั่งของฉันอยู่ตรงไหน?"
ฉันนหาที่นั่งไม่เจอ  เดินขึ้นลงรถไฟสองรอบ  ขึ้นด้านหน้าลงด้านหลัง  สุดท้ายฉันจึงไปขอความช่วยเหลือจากผู้โดยสารคนหนึ่ง
ซึ่งฉันคิดว่าเค้าน่าจะขึ้นรถไฟบ่อย  แต่สุดท้ายเค้าก็พาฉันมาถามกัยเจ้าหน้าที่บนรถไฟ  เจ้าหน้าที่แซวฉันเล็กน้อยแล้วก็พาฉันมานั่งที่ที่หนึ่งติดกับที่นั่งของพระสงฆ์ ขอบคุณค่ะ...

สำหรับคนที่ต้องการถ่ายรูปน่ะคะ   ถ้าเป็นไฟได้ควรนั่งท้ายๆ ขบวนเพราะเวลาถ่ายรูปจากนอกหน้าต่างเราจะได้ขบวนรถไฟที่ยาวและเราก็ควรนั่งให้ถูกฝั่งด้วยซ้ายหรือขวาให้เลือกด้านที่มีวิวสวยๆ  สำหรับฉันๆนั่งตามที่เจ้าหน้าที่บอกและนั่งถูกฝั่งจนถึงสถานีขุนตาน(หลังจากสถานีนี้ฉันก็โดนแดดไล่)

และนี่ก็คือสัมภาระของฉัน