สวัสดีค่ะ ที่ตั้งกระทู้ที่จริงเเล้วมีจุดประสงค์จะระบาย เล่าให้คนในเว็บฟัง
หนูเป็นเด็กอายุ14 ค่ะ ที่จากเมื่อก่อนเคยร่าเริง สดใส บ้าบอ มองโลกเเง่ดี ใครด่ายิ้มรับ เเต่ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
เมื่อเริ่มเปิดเทอมม.2 หนูเริ่มมีอาการคิดวิตก หดหู่ เศร้าโดยไม่มีสาเหตุ อยู่ๆก็อยากร้องไห้เป็นโรคซึมเศร้าเต็มขั้น ตอนเเรกคิดว่าเราคิดมากไปเอง เลยปล่อยทิ้งไว้ไม่รักษา
จนเริ่มหนักเข้าๆ อาการต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน เริ่มหนักขึ้นถึงขั้นอยากฆ่าตัวตาย หนูทนไม่ไหวไม่รู้จะไประบายกับใคร
วันหนึ่งหนูปล่อยร้องไห้โฮกับเเม่ เเม่ทำหน้างง เเต่หนูก็เล่าทุกอย่างให้ฟัง อาการที่เกิดกับหนู เเม่หนูพยายามเข้าใจเเล้วถามว่า เเล้วจะให้เเม่ทำไงล่ะ
หนูตอบไปว่า อยากให้เเม่พาไปหาหมอ วินาทีนั้นหนูไม่กลัวประวัติเสีย ไม่กลัวคนมองว่าเป็นโรคจิตด้วย เพราะมันทรมานมาก คนที่พบเจอกับตัวน่าจะเข้าใจนะคะ สรุปว่าได้ยามาทาน ตอนเเรกอาการดีขึ้นๆผิดหูผิดตา ต่อมาไม่รู้เกิดอะไรรขึ้น อาการกลับมาอีกครั้ง บางครั้งอยากฆ่าตัวตาย เเต่สิ่งที่ช่วยฉุดรั้งหนูเอาไว้คือ หน้าพ่อเเม่ เเละ "ความคิดบ้าบอของตนเอง" หนูคิดอยู่กับตัวเองว่า "ไม่ต้องอยากตายหรอก ยังไงก็ได้ตายอยู่เเละเเหละ" "อยู่ใช้กรรมไปก่อนเดี๋ยวหมดกรรมก็ตายเอง" "อยู่ทำบุญเยอะๆก่อน เเล้วค่อยไปตายทีหลัง" "เก็บเงินให้ได้เยอะๆก่อนค่อยตาย เเม่จะได้มีเงินไว้ใช้ตอนเราตาย" นี่เเหละค่ะความคิดของหนูที่คอยฉุดรั้งตัวเองเอาไว้ เฮ้ออพิมไปเศร้าไป เป็นโรคอะไรไม่เป็น ดันมาเป็นโรคที่มันไม่หายขาด เเล้วอยู่นานต่อเนื่องอีกซะด้วย
ปล.ที่มาระบายในนี้เพราะไม่รู้จะไประบายกับใครค่ะ จะเล่าให้เเม่ฟังก็เป็นห่วงกลัวเเม่คิดมาก จะเล่าให้เพื่อน คิดว่าเด็กม.2 ได้ยินเรื่องนี้จะเกิดอะไรขึ้นล่ะคะ
ปล.1 อยากให้คนที่กำลังท้อเเท้กับชีวิตด้วยโรคนี้อย่าเพิ่งคิดฆ่าตัวตายนะคะ มาอยู่เป็นเพื่อรทรมานด้วยกันก่อน
ขอบคุณคนที่เข้าอ่านนะคะ จะด่าหนูว่าไร้สาระ หรือโง่ที่คิดจะฆ่าตัวตายก็เชิญค่ะ