ตอนที่ 1 ฆาตกรรมวันปีใหม่ iamsanggle.blogspot.com/2014/12/spyrecipethread-1.html
ตอนที่ 2 ห้องปิดตาย iamsanggle.blogspot.com/2014/12/thespyerthirteen-2.html

วันที่ 13 มกราคม ค.ศ. 2023 ที่ห้องของเคย์โอะ
“พบเรือร้างลำหนึ่ง ติดอยู่ที่เกาะแถวทะเลญี่ปุ่น บนเรือมีเศษโครงกระดูกอยู่เยอะมาก หลังจากตรวจสอบรอบๆของเรือ เลยได้ความว่า เรือลำนี้มีอายุราวๆ 100 ปี ความเสียหายบนเรือมีไม่มาก คาดว่าเรื่อลำนี้เคยจมอยู่ใต้ทะเลมาก่อน แต่ก็ยังไม่รู้อย่างแน่ชัดว่า เรือลำนี้เป็นของใครกันแน่ คนส่วนมากก็บอกว่า เรือลำนี้เป็นเรือโจรสลัด คนบางส่วนก็บอกว่า เรือลำนี้เป็นเรืออัปปางเมื่อร้อยปีก่อนนักโบราณคดีก็ยังยืนยันว่า จะสืบหาข้อเท็จจริงของเรือลำนี้ต่อไป"

ผมอ่านข่าวที่นากาตะส่งมาให้ ผมว่ามันก็น่าสนใจนะ แต่มันส่งมาให้อ่านทำไม อย่าบอกนะว่ามันจะชวนผมไปทำอะไรพิเลนๆอีก

“นี่ส่งห่าอะไรมาให้กูอ่านเนี่ย”
“พอดีกูจะชวนไปพักร้อนพรุ่งนี้ว่ะ”
“ไปที่ใหนวะ”
“ไปที่เกาะพ่อกู กูชวนริกะแล้ว ริกะบอกว่าไป จะไปเปล่าเนี่ย”
“เออ ไปๆ”
“งั้นเตรียมกระเป๋าเลย เราจะไปกันสี่วัน กูทำเรื่องลาหยุดให้แล้ว”
“เออ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่ใหน”
“เจอกันที่หน้าบ้านกูละกัน”
“แล้วไปกันแค่สามคนเหรอวะ”
“เออ ไช่ แต่ไม่ต้องกลัวเหงานะ ที่นั่นชาวบ้านเยอะ”
“เออ พรุ่งนี้เจอกัน แล้วข่าวที่ส่งมาอ่ะ”
“คือเกาะในข่าวอ่ะ มันอยู่ใกล้กับเกาะพ่อกู กูเลยชวนไปดูข้างในกัน”
“ไม่กลัวเหรอวะ”
“ถ้ากูกลัวกูคงไม่ชวนหรอก”
“เออ งั้นก็ตามใจ”

วันที่ 14 มกราคม ค.ศ. 2023

“เฮ้ย มาแล้ว”
“เออ มาเลย มาช่วยยกของด้วย”
“เออๆ แล้วริกะอ่ะ”
“ยังไม่มาเลย”
“เฮ้ย มาแล้ว”
“มาช้าจังวะ เร็ว มาช่วยยกของเอง”
“เออๆ”
“เสร็จแล้ว จะไปยังเนี่ย”
“เออ ไปเลย กูให้พี่เขาขับไปที่ทะเลไปถึงพวกเราจะไปขึ้นเรือกัน โอเคนะ”
“เออ”
“เออ”
“พวกหนู ขึ้นรถเลย จะไปกันแล้ว”

ตอนนี้มาถึงที่ทะเลแล้ว พวกเรากำลังขึ้นเรือไปที่เกาะของพ่อนากาตะ

“เฮ้ย พวกน้อง มีวิทยุสื่อสารมาจากทางเกาะข้างหน้าว่ะ”
“วิทยุสื่อสาร”
“เขาบอกว่า เรือกำลังจะอัปปาง ตอนนี่เรืออยู่ทางเหนือ”
“งั้นพวกเราลองไปดูกันดีกว่า”
“เออ พี่ ไปเลย”
“ได้เลย”

หลังจากพวกเราได้รับวิทยุสื่อสารมาบอกว่าเรือกำลังอัปปางอยู่ทางเหนือ พวกผมเลยรีบมุ่งหน้าไปที่ทางเหนือ แต่ก็ไม่เจออะไรเลย
เจอแต่เกาะ พวกผมเลยพี่คนขับเรือไปที่เกาะนั้น แล้วพวกเราก็เจอกบเรือลำหนึ่ง ที่นั่นมีนักโบราณคดีไปกันเยอะแยะ ผมเลยเอารูปในข่าวมาเทียบ ปรากฏว่า มันเป็นเรือลำเดียวกับในข่าวเลย แต่พวกเราก็ยังไม่รู้ ว่าเรือลำใหนกันแน่ที่ส่งวิทยุสื่อสารมา

“โห ดูดิ โครงกระดูกเต็มเลย”
“ท่าทางจะเก่าน่าดูเลยนะ เรือลำนี้น่ะ”
“แน่นอนดิ มันอัปปางมาร้อยปีแล้วนะ”
“น่าจะพอๆกับไททานิคเลยนะ”
“เออ น่าจะอย่างนั้นแหละ”
พวกผมเดินเข้าไปในเรือ ระหว่างทางก็เจอแต่เศษโครงกระดูก พวกนักโบราณคดีก็น่าจะกลับกันไปหมดแล้วนะ ไอ้นากาตะมันชวนผมกับริกะเข้าไปสำรวจข้างใน ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรของมัน พวกผมกำลังเดินขึ้นไปชั้นสองของเรือ บรรยากาศดูวังเวงมาก ท่าทางตอนที่เรืออัปปาง คงไม่มีใครรอดเลยสินะ เออ จริงสิ พูดถึงเรืออัปปาง แล้วเรือที่ส่งวิทยุสื่อสารมาจะเป็นยังไงบ้างนะ หวังว่าคงจะไม่เป็นไร
บนชั้นสองของเรือก็ไม่ต่างอะไรกับชั้นหนึ่งเลย เศษโครงกระดูกเต็มไปหมด บนชั้นสองมีห้องอยู่สี่ห้อง นากาตะไปดูห้องที่หนึ่ง
ผมไปห้องที่สอง ส่วนริกะไปห้องที่สาม แล้วห้องสุดท้าย พวกเราเข้าไปกันสามคน ในห้องที่สองก็ไม่ค่อยจะมีอะไรเลยนะ มีแต่…
กะ…กระดูกมนุษต์งั้นเหรอ…

“เฮ้ย พวก มาดูไรเนี่ยดิ”
“ไรวะ”
“เฮ้ย กระดูกใครเนี่ย”
“แล้วกูจะรู้มั้ยเนี่ย ถามห่าไรคิดบ้างดิ”
“สงสัยตอนที่เรืออัปปาง คนคนนี้จะต้องนอนอยู่ โดยไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่าเรือกำลังอัปปาง”
“คงงั้นแหละมั้ง”

อืม ที่นากาตะพูดมันก็แปลกนะ ถ้าเรือจมอยู่ใต้ทะเล แล้วทำไมศพยังนอนอยู่บนเตียงหละ อย่างน้อย ศพน่าจะตกพื้น หรือไม่ก็น่าจะลอยออกไปข้างนอก งั้นก็หมายความว่า คนคนนี้จะต้องถูมัดไว้กับเตียงระหว่างเรืออัปปางหนะสิ ถ้าหากเป็นแบบนี้ ก็คงมีอยู่ทางเดียวแหละ คือการฆาตกรรม แล้วบนโครงกระดูกกีเชือกติดอยู่ด้วย แสดงว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ

“เฮ้ย พวก กูรู้ละ ว่ามันมันเป็นมายังไง”
“ยังไงวะ”
“ตอนที่เรือกำลังจะอัปปาง คนคนนี้ถูกมัดติดกับเตียงไว้ไงหละ”
“แน่ใจเรอะ”
“แน่ใจดิ พวกดูดีๆดิ ที่ตัวของเขามีเศษเชือกอยู่ด้วย”
“เออ จริงว่ะ”
“แล้วอีกอย่าง ถ้าเขาไม่ได้ถูกมัด แล้วทำไมศพไม่ลอยหรือไม่ก็ตกพื้นหละ เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าศพจะอยู่กับที่”
“เออว่ะ ที่พูดก็มีเหตุผล”

แต่ผมว่ามนแปลกๆนะ ในเมื่อคนทั้งเรือตายหมดเลย แล้วเขาจะฆ่าคนคนนี้ทำไม ในเมื่อก็จะต้องตายกันอยู่แล้ว

“เฮ้ย พวก นี่มันมีดนี่หว่า”
“เออ จริงด้วย ท่าทางจะเก่าน่าดูเลยนะ”

ชัดเลย คนคนนี้จะต้องไม่ได้ถูกมัดอย่างเดียว ก่อนหน้านั้นเขาจะต้องถูกมีดเล่มนี้แทง แล้วคนร้ายก็นำตัวมามัดไว้ที่ห้องนี้ ส่วนคนที่ฆ่า
ก็น่าจะหนีไม่รอดนะ คงจะตายไปตอนที่เรืออัปปางเนี่ยแหละ ตอนที่ผมบอกพวกมัน ไอ้นากาตะก็ชวนผมออกไปจากเรือลำนี้ ท่าทาง
จะกลัวกันล่ะสิ ไอ้พวกบ้า ชวนเรามาแล้วก็วิ่งหนี บ้าไปแล้วมั้ง เพื่อนเรา -_-

“พวกหนู ทำไมไปนานกันจังหละ พี่ว่าจะขึ้นไปตามแล้วนะ”
“ขอโทษครับ พอดีพวกผมเจอโครงกระดูกอยู่บนห้องข้างบนน่ะ”
“อ้อ แล้วไม่เป็นไรกันนะ”
“ครับ ไม่เป็นไร”
--ช่วยด้วย--
“เฮ้ย เสียงใครวะ”
“มีอะไร”
“เชี่ย พวก แย่แล้ว”
“ไรวะ”
“พวกดูดิ ตอนนี้เราอยูกลางทะเลแล้วเฟ้ย”
“หมายความว่าไงวะเนี่ย”
“ตอนนี้เราหลุดเข้ามาในร้อยปีที่แล้วไงหละ”
“หา”
“ตอนนี้เรือกำลังจะอัปปาง”
“เฮ้ย พวก เดี๋ยวก่อน ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็หมายความว่า เรือที่ส่งวิทยุสื่อสารมา ก็เป็นเรือลำนี้อ่ะดิ”
“เออ กูก็ว่าอย่างงั้นแหละ”
“เชี่ย ลมแรงชิปหาย ถ้าเป็นแบบนี้ เรือจมแน่”
“พวก ไม่ต้องตกใจไป ตอนนี้พวกเราแค่หลุดย้อนเวลามาเท่านั้นเอง คงไม่เป็นไรหรอก”

พอเป็นแบบนั้นสักพัก ลมก็หยุดไป พอมองไปดูรอบๆ เรือก็จอดอยู่ที่เกาะเหมือนเดิม พวกเราประชุมกันสักพัก แล้วก็หาข้อมูลจากเน็ต ได้ความว่า เมื่อร้อยปีที่แล้ว เรือลำนี้กำลังจะนำสินค้าบางอย่างไปขายที่จีน แต่โชคดันไม่เข้าข้าง ระหว่างทาง เรือลำนี้ถูกพายุพัดอย่างแรง ทางกัปตันเรือเลยส่งข้อความทางวิทยุสื่อสารไปให้เรืออีกลำหนึ่ง แล้วพวกผมก็รู้มาอีกว่า เรือลำที่พวกผมนั่งมา มันเป็นเรือลำเดียวกับเรือที่รับข้อความจากเรือลำนี้ให้ไปช่วยเหลือ แต่ก็มาไม่ทัน เรือลำนี้เลยอัปปางในที่สุด คนที่เกาะนี้เขาเลยเอาไปเล่านิทาน
ให้ลูกหลานฟังกัน เรื่องของเรือสน่งสินค้าที่โชคร้าย ส่วนโครงกระดูกที่พวกเราพบที่ห้องชั้นสองของเรือ จากที่ผมไปถามพวกชาวบ้านมา พวกเขาบอกมาว่า ในขณะที่เรืออัปปาง มีคนสองคนที่แค้นกันมาก คิดจะฆ่ากันตลอด หนึ่งในสองคนนั้น มีคนหนึ่ง
ที่เข้าไปในห้องของผู้ตาย จากนั้นเอามีดแทงเข้าไปหลายแผล แล้วนำศพมามัดไว้ที่เตียง คนทีฆ่า เป็นหนึ่งในห้าคนที่รอดจากเหตุการณ์นี้ พวกเขาเลยเล่าเรื่องนี้ต่อๆกันมา เท่านี้ คดีก็คลี่คลายซะที จะได้ไปพักร้อนแระ หวังว่าจะไม่เจอเรื่อแบบนี้อีกนะ


------------------->ตอนที่ 4 วีรบุรุษแห่งคันไซ------------------->