สวัสดีค่ะเพื่อนๆนี่เป็นกระทู้แรกของเราผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนะค่ะ
เริ่มเรื่องนะค่ะ ต้นเหตุจองเรื่องมันมาจากตัวเราเองล่ะค่ะเราเป็นลูกคนนึงนะค่ะที่มีนิสัยที่พ่อแม่ไม่ค่อยปลื้มเท่าไรคือการที่เราชอบเถียงค่ะ
เราเถียงเกือบทุกประโยคค่ะทุกคำถามมากกมายยยแค่คือเราเป็นคนที่แบบคือเราคิดว่าทุกคนในโลกนี้มีสิทธิที่จะแสดงความคิดเห็นนะแต่คือ
พ่อแม่บอกว่าเป็นลูกต้องทำตามทุกคำสั่งซึ่งเราบางอย่างก็ทำไม่ค่อยได้ มาถึงตรงนี้บางทีหลายคนอาจคิดว่าปัญหาเล็กน้อยแต่มันมีเยอะค่ะ
เช่น เรายอมรับนะค่ะว่าเป็นพวกชอบคิดมากชอบอ่านนิยายหวานๆก็เลยทำให้โลกสวยมีครั้งนึงเราเชื่อมาตลอดค่ะว่าพ่อแม่ต้องไม่เห้นลูกเป็นภาระ
แต่มีครั้งนึงค่ะเป้นครั้งแรกที่เราได้ยินแม่บอกว่าเราน่ะเป้นภาระคือมันเหมือนฟ้าถล่มลงมาค่ะ เหมือนเราเชื่อแบบผิดๆมาตลอด เราโดนแบบนี้เยอะค่ะ
เราโดนว่าโดนด่าแรงๆบ่นทุกวันค่ะ(เราก้เถียงทุกครั้ง)จนมันเริ่มมีความรู้สึกชินชาแล้วค่ะ แต่เวลาหัวมันว่างๆเาก้เริ่มมาคิดว่าตั้งแต่โตมาจำความได้ทำไม
ถึงไม่มีซักวันที่เรากับพ่อแม่พูดดีด้วยกัน จนบางครั้งคิดนะค่ะขอแค่ซักครั้งที่เราพูดกะพ่อแม่พ่อแม่เข้าใจเราค่อยๆพูดกันถึงวันต่อมาต้องตายก้ไม่เสียใจ
คิดนะค่ะคิดมาตลอดแม่ก้บอกว่าเราเนี่ยทำให้ครอบครัวทะเลาะกันไม่มีความสุขเราถึงจะชินแล้วแต่ถ้าเจออย่างนี้บ่อยๆก้มีเจ็บบ้างนะจนเราบอกว่าจะไปอยู่
บ้านเด้กกำพร้าบ้าง รร.ประจำที่ไกลบ้าง คือยังไงก้ได้แต่อย่ามาเจอหน้าเราแต่ความจริงแล้วเราอยากให้ครอบครัวมีความสุขนะค่ะเขาทำเพื่อเราเกือบทุกอย่างค่ะ
เมื่อเราคิดแล้วว่าเราเปลี่ยนตัวเองไม่ได้เราก้ขอออกมาห่างๆเพื่อให้ครอบครัวมีความสุขกัน แต่คือพ่อแม่คิดว่าเราปีกกล้าขาแข็งอยากออกไปข้างนอกไม่ต้องการ
พ่อแม่แล้วแต่จริงๆแล้วนะค่ะ เราอยากจะบอกขอโทษพวกท่านดังๆเข้าไปกอดให้แน่นๆแล้วบอกว่ารักท่านเหลือเกินแต่เราแสดงออกไม่เป้นค่ะ จึงไม่เคยได้ทำมันออกไป
เลย สุดท้ายนี้นะค่ะอยากบอกหลายคนที่อยากจอโทษพ่อแม่แต่ไม่กล้านะค่ะอยากให้คุณขอโทษท่านซะนะค่ะถ้ามัวแต่ไม่กล้าคงเหมือนเราที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ขอบคุณนะค่ะที่อ่านข้อความนี้