เรามีพี่น้อง 3 คน เราเป็นคนกลาง เราเป็นคนอารมณ์ร้อน และหลายครั้งที่เราทะเลาะกะแม่ เพราะแม่เราขี้บ่น  
ส่วนตัวเราขี้ลำคราญเห็นอะไรขัดใจหรือไม่ถูกใจเราก็จะเถียงจะโวยวาย  เราชอบปิดประตูกระแทกดังๆใส่แม่เวลาเราไม่พอใจ  
ทั้งที่ในใจลึกๆเราก็รู้ว่าทำกะแม่แบบไหน พอเรามีลูกลูกก็จะทำกะเราแบบนั้น เป็นบาปเป็นกรรมติดตามเราไปเรื่อยๆ
แต่เราระงับอารมณ์ของตัวเองไม่ได้แทบจะทุกครั้ง  บางครั้งเราพยามไม่เถียงไม่โต้ตอบ แต่แม่ก็พูดบ่นเราไม่หยุดสักที
จนเราอดไม่ได้ที่จะโต้ตอบออกไป(ความอดทนเราน้อยมากเวลาทะเลาะกะแม่ 1 นาทีนี่คือมากสุดๆแล้ว) บางครั้งทะเลาะกันแรง
จนแม่เราไล่เราออกจากบ้าน  เราคิดที่จะไปนะ  แต่รู้ว่าไปไม่รอดหรอก  ส่วนพี่น้องเราไม่ค่อยมีเรื่องให้ทะเลาะกะแม่เราคิดว่า
"ส่วนนึง" เพราะพี่กะน้องเราไม่ค่อยอยู่บ้าน  ไม่ค่อยเจอพ่อกะแม่ เลยไม่ค่อยมีปัญหากันสักเท่าไร  
พอทุกครั้งทุกอย่างอารมณ์มันเย็นลงเรารู้สึกผิดที่เถียง ที่ตะคอกใส่แม่ เราอยากขอโทษแม่นะ  แต่เราไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง  
เราคิดว่ามันเป็นข้อเสียของตัวเรานะเราคิดจะปรับให้มันดีขึ้นแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี กับการควบคุมอารมณ์ตัวเองให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้น้อยลง  
และหัดพูดขอโทษคนในครอบครัว  เราคิดว่าส่วนนึงที่เราไม่กล้าทำเพราะครอบครัวเราไม่เคยแสดงความรักให้กันและกัน
พ่อแม่เราเลี้ยงเราแบบรักคือการเลี้ยงดูให้ดี มีการศึกษาที่ดี  แต่ไม่เคยกอด หอม หรือปรอบเราเวลาเรามีเรื่องทุกข์ใจ
มันทำให้เราไม่ปรึกษาปัญหาชีวิตกะคนในครอบครัวด้วยซ้ำ พี่กะน้องเราก็เป็นนะพี่เราเคยร้องไห้กะเราเรื่องปัญหาชีวิต
แต่ไม่เล่าให้พ่อกะแม่ฟัง  เพราะพ่อแม่ไม่เคยแสดงความรักแบบที่เราเคยต้องการเวลาเราเสียใจ ไม่เคยปรอบพวกเราเลย
เลยทำให้การแสดงความรักกะบพ่อแม่ การขอโทษพ่อกับแม่ดูเป็นเรื่องยากสำหรับเรา  


ถึงยังไงเรารู้ดีว่าเราผิดเราอยากพูดขอโทษ  
เราควรจะเริ่มจากตรงไหน ทำยังไงดีถึงจะกล้า พูด "หนูขอโทษ"