ภิกษุ ท. ! ตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะ หลุดพ้นแล้วจากรูป เพราะความเบื่อหน่าย ความคลายกำหนัด ความดับ และความไม่ยึดมั่น จึงได้นามว่า “สัมมาสัมพุทธะ”.
           ภิกษุ ท. ! แม้ภิกษุผู้ปัญญาวิมุตต์ ก็หลุดพ้นแล้วจากรูป เพราะความเบื่อหน่าย ความคลายกำหนัด
ความดับ และความไม่ยึดมั่น จึงได้นามว่า “ปัญญาวิมุตต์”

           ภิกษุ ท. ! เมื่อเป็นผู้หลุดพ้นจากรูป เป็นต้น ด้วยกันทั้งสองพวกแล้ว, อะไรเป็นความผิดแผกแตกต่างกันอะไรเป็นความมุ่งหมายที่แตกต่างกัน อะไรเป็นเครื่องกระทำให้แตกต่างกัน ระหว่างตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะ กับ ภิกษุผู้ปัญญาวิมุตต์ ?

           ภิกษุ ท. ! ตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะได้ทำมรรคที่ยังไม่เกิด ให้เกิดขึ้น,
           ได้ทำมรรคที่ยังไม่มีใครรู้ ให้มีคนรู้, ได้ทำมรรคที่ยังไม่มีใครกล่าว ให้เป็นมรรคที่กล่าวกันแล้ว,       
           ตถาคตเป็นมัคคัญญู (รู้มรรค), เป็นมัคควิทู (รู้แจ้งมรรค), เป็นมัคคโกวิโท (ฉลาดในมรรค);
           ภิกษุ ท.! ส่วนสาวกทั้งหลายในกาลนี้ เป็นมัคคานุคา (ผู้เดินตามมรรค) เป็นผู้ตามมาในภายหลัง.

           ภิกษุ ท. ! นี้แล เป็นความผิดแผกแตกต่างกันเป็นความมุ่งหมายที่แตกต่างกัน เป็นเครื่องกระทำให้แตกต่างกัน ระหว่างตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะ กับภิกษุผู้ปัญญาวิมุตต์.

------------------------------------------------------------
ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าใครจะโง่หรือฉลาดในเรื่องใด
เพราะไม่ได้มีปกติ เพ่งเล็งใครว่าโง่หรือฉลาด
เพื่อนำมาเทียบกับตนเองว่าฉลาดกว่า หรือโง่กว่าใคร

แต่ตามหัวข้อของ จขกท ผมมีความคิดอย่างนี้ว่า
คำสอนของสาวกใดๆ ก็ตามในกาลนี้
ที่กล่าวตรงกับพระผู้มีพระภาค หรือนำคำพระผู้มีพระภาคมาสอน
ย่อมเสมือนหนึ่งคำของพระผู้มีพระภาค เช่นกัน

แต่หากคำสอนใดเกินเลยนอกเหนือจากคำสอนของพระผู้มีพระภาค
เข้ากันไม่ได้ ลงกันไม่ได้ ย่อมสมควรแล้วที่จะละทิ้งเสีย ตามหลักมหาปะเทศ ๔
มิได้คิดว่า ถ้าเป็นคำสาวกแล้วจะไม่ฟังเอาเสียเลย