เราแค่อยากเล่าให้ฟังราอัดอั้น อึดอัด ชีวิตเราเหมือนจะสบายนะ พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เราอยู่อนุบาล ตอนนั้นพ่อเราเป็นคนที่มีคนใหม่ก่อน แล้วแม่ก็ทิ้งเราไปอยู่ที่อื่นเพราะพ่อพาเมียใหม่เข้าบ้านทั้งๆที่แม่เราก็ยังอยู่ในบ้านนั้น แต่เราก็ยังติดต่อกับแม่เราอยู่นะ พอเราอยู่ ป.4พ่อก็ทิ้งเราให้อยู่กับลุงป้าปู่ย่า วันที่พ่อขนของไปพ่อบอกว่าจะกลับมารับเรา สุดท้ายก็ไม่มา พ่อไม่เคยให้เงินส่งเสียเลี้ยงดูเราเลย แต่พอเวลาที่เจอพ่อ พ่อจะพูดต่อหน้าคนเยอะๆว่าถ้าอยากได้อะไรก็บอกพ่อเดี๋ยวพ่อซื้อให้ พอเราบอก พ่อก็จะพูดกลับมาว่าพ่อไม่มีตังเลย เราก็ถามว่าแล้วที่พ่อขายของล่ะ พ่อเราก็บอกว่าเป็นเงินของแม่เลี้ยงเรา จะเอาของเขาได้ไงล่ะ เราขอเงินพ่อหลายครั้งมากแต่คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม จนเราอายไปเอง ส่วนแม่เราก็มีครอบครัวใหม่ ซึ่งแน่นอนเราคิดว่าแม่รักเรามาก เมื่อก่อนแม่ชอบแอบมาหาเราที่โรงเรียน เอาเงินมาให้ เรื่องแม่ไม่ขอพูดถึง ลุงกับป้าเราเค้าเลี้ยงและดูแลเราอย่างดีมากแต่เราเองที่คิดว่า"ยังไงเราก็ไม่ใช่ลูก"เราระอายใจที่ต้องมาเป็นภาระของลุงกับป้า เราน้อยใจ เราแค่อยากได้ความรักจากผู้เป็นพ่อ เราอิจฉาน้องเราที่พ่อดูแลอย่างดี ช แล้วเราล่ะไม่ใช่ลูกหรือไง