ตั้งแต่เด็กๆเราพ่อกับแม่แยกทางกันเราอยู่กับแม่ได้1-2อาทิตย์พ่อก็มาเอาเราไปอยู่กับเขาหลังจากนั้นไม่นานพ่อก็มีภรรยาใหม่เราก็เข้าอนุบาลพอดีตอนนั้นเราอยู่อนุบาล3เราจำวันนั้นได้ดีเลยเรานั่งกินข้าวอยู่แล้วพ่อก็รีบแล้วเรากินข้าวช้าพ่อเลยโมโหใส่เราแล้วตบหัวเราแรงมากเป็นครั้งแรกที่พ่อทำแบบนั้นแล้วหลังจากนั้นพ่อก็เริ่มตีเราพอเวลาเราทำอะไรผิดเราโดนตีตั้งแต่เด็กๆพ่อตีเราจนเป็นแผลทั้งที่หลังที่น่องบางครั้งถ้าเรายืนทำอะไรอยู่พ่อก็จะตบหัวเราพอเราเข้ามัธยมพ่อก็เริ่มพูดจากระทบกระทั่งเราจนเราร้องไห้พอเราร้องเขาว่าจะตีเรามีวันหนึ่งเราไปงานแต่งกับแม่แล้วพ่อทำงานในงานแต่งมีผู้ใหญ่กินเหล้ากันเด็กก็กินเหล้าเพลงก็เปิดเสียงดังเราเลยออกมานั่งอยู่บ้านน้าเราพ่อก็รีบโทรมาว่าเราชอบบอกว่าเราจะคุยกับใครนักหนาทำตัวดีๆสิ่เข้าไปในงานเร็วๆพอเราร้องไห้พ่อก็บอกว่าอย่าทำตัวอ่อนแอบางครั้งเราคุยกับยายหรือป้าพ่อก็จะตะโกนถามว่าใครกับคุยอะไรนักหนามีครั้งหนึ่งเราคุยกับแม่เลี้ยงพอเข้าไปในบ้านพ่อรีบถามว่าคุยกับใครอีกเราเลยบอกว่าคุยกับแม่พ่อก็ไม่ฟังเราด่าเราว่าคุยกับผู้ชายเราเลยบอกไปว่าลูกคุยกับแม่ไม่ได้เลยรึไงพอเขาได้ยินเขาก็จะตีเราเราเลยหนีเข้าห้อง บางครั้งพ่อก็จะเปรียบเทียบเรากับเด็กผู้ชายข้างบ้านว่าดูเด็กคนนั้นสิ่เก่งกว่าอีกไปหาปลาเข้าป่าทำอะไรมากกว่าอีกเป็นลูกกูซะเปล่าทั้งๆที่เราเป็นผู้หญิง เราเข้าใจค่ะว่าพ่ออยากให้เราแข็งแกร่งอยากให้ทำอะไรได้ด้วยตัวเองแต่พ่อไม่เคย แต่เราก็ยังต้องอยู่กับเขาเรายังไม่สามารถออกไปใช้ชีวิตคนเดียวได้