เรื่องของคือ เธอเป็นคนน่ารักมาก ลองคิดภาพตาม เธอตัวเล็กๆ ขาวๆ ดัดฟัน และเวลาเธอยิ้มเธอมีเสน่ห์มากมาย รวมแล้วคือเธอน่ารักมากถึงมากที่สุด ผู้ชายหลายๆคนอาจจะชอบเธอ อาจจะหลงไหลในเสน่ห์ในการยิ้มของเธอก็ได้ และเธอมีจุดเด่นคือว่าเมื่อก่อนเธอชอบยิ้มไม่ให้เห็นฟัน แต่ตอนนี้เธอดัดฟันเธอเลยยิ้มเห็นฟันแล้ววว มันเลยยิ่งน่ารักขึ้นน
เรื่องเกิดขึ้นตอนผมอยู่ ม.6 แล้วเธอก็เรียนอยู่ ม.5 ตอนนั้นผมเจอเฟสบุ้คของเธอ ผมก็เข้าไปส่องเหมือนกับคนอื่นๆทั่วไป ที่เข้าไปส่องคนน่ารัก ผมเห็นรูปเธอครั้งแรกผมก็มองว่าเธอน่ารัก สดใส เห็นแล้วก็ยิ้มตามอะไรประมาณนั้น จากนั้นผมก็ได้ขอเป็นเพื่อนเธอไป ผมก็ตั้งหน้าตั้งตารอว่าเธอจะรับแอดเมื่อไหร่น่า แต่แล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งคืน วันนั้นผมเฟลมากผมคิดว่าเธอจะรับแอดเลยวันนั้นแต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่หวังแต่ แต่พอรุ่งเช้าขึ้นมา ผมก็เห็นว่าเธอได้รับแอดผมแล้ว ปกติหลายๆคน อาจจะทักบนวอลไป หรืออาจจะทักแชทไปถามอะไรต่างๆนาๆ แต่ผมกลับไม่ทำแบบนั้น ผมไม่กล้าทักเธอไป ผมกล้าโพสบนวอลเธอเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หลายคนอาจจะบอกว่าผมปอด ผมใจไม่กล้า ผมก็ยอมรับนะว่าผมไม่กล้าจริงๆ มันเหมือนกับ นางฟ้ากับหมาวัดเลยจริงๆ อารมณ์มันประมาณนั้นเลยเพราะเธอน่ารักเกิน กลัวว่าเธอจะไม่ตอบหรืออะไร ผมยอมรับครับว่าผมปอดไม่กล้าทักไปจริงๆ อีกอย่างหนึ่งที่ผมไม่กล้าทักเธอไปเพราะ ผมเห็นว่าเธอมีแฟนแล้ว เรียนรร.เดียวกันกับเธอ แฟนเธอเป็นรุ่นน้อง แบบถ่ายรูปกันบอกเป็นห่วงกัน คือตามภาษาคนรักกันหละครับ แต่แล้ววันเวลาก็ผ่านไป ทุกๆวันที่ผมมีเวลาว่าง ผมก็แอบส่องเธอ แอบกดไลค์เธอทุกครั้งที่เธอโพส วันเวลาผ่านไป เธอก็ต้องเข้ามหาลัย ผมก็ไม่ได้หวังอะไรมาก แต่ผมก็เห็นโพสหนึ่งของเธอที่เหมือนกับว่าสอบติดที่มหาลัยที่ผมเรียน.. ตอนนั้นมันทำให้แอบดีใจนะ แต่ผมก็คิดว่าเธอคงไม่เข้ามหาลัยที่ผมเรียนหรอก เธออาจจะไปเข้ามหาลัยชื่อดังเอกชนต่างๆนาๆ แต่แล้ววันเวลาผ่านไปเปิดเทอมตอนนั้น ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาไปมหาลัยอย่างเต็มที่ เพื่อที่ว่าจะได้เห็นเธอเป็นครั้งแรก แต่แล้วมันก็ผ่านไปเป็นเดือนๆ ที่ผมไม่เจอเธออย่างว่าและครับ มหาลัยเดียวกัน แต่คนละเอก มันเจอกันยากจริงๆ วันเวลาเรียนก็ไม่ตรงกัน ผมก็ไม่ทราบว่าเธอเรียนคณะอะไรเอกอะไร มันยิ่งทำให้เจอเธอยากมากขึ้น แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ได้เจอเธอตอนนั้น ผมก้มหน้าเล่นโทรศัพท์คุยกับเพื่อนอยู่ พอผมเงยหน้าขึ้นมา ผมก็เห็นเธอเดินผ่านข้างๆตัวผมไป คือมันแอบช็อคนิดๆ แว้บแรกที่เห็นเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กมาก ขาวใส น่ารัก มันทำให้ผมดีใจมากๆ ทำยิ้มตามเลยหละตอนนั้น คือมันแบบมีความสุขเนอะ ที่ได้เห็นคนที่เราแอบชอบมาประมาณ 1 ปี โดยที่ไม่เคยเจอตัวจริงเธอเลย แต่แล้วเวลาก็ผ่านไปจนตอนนี้เป็นเวลา 3 ปีแล้ว ผมกำลังขึ้นปี 4 แล้ว.. ตั้งแต่นั้นมาผมไม่ได้ทักเธอไปแม้แต่คำเดียวเลย ผมเจอเธอที่มหาลัยอยู่บ่อยๆ ทุกๆครั้งที่ผมเจอมันก็ทำให้ผมมีความสุขทุกๆครั้ง และอยู่วันหนึ่งผมได้ทราบว่า เธอเรียนอยู่เอกเดียวกับเพื่อนสนิทผมคนหนึ่ง ผมเคยคิดว่าจะให้เพื่อนคนนี้ช่วย เคยให้เพื่อนคนนี้บอกว่า มีคนคิดถึงอยู่ และก็เคยให้เพื่อนขอไลน์เธอไปเพื่อทำความรู้จัก แต่แล้วเธอก็บอกว่า ไม่ให้เพราะไม่รู้จักหรือไม่สนิท ผมก็เลยไม่กล้าทักเธอไปเลยจริงๆ และผมคิดว่าวันหนึ่ง ผมจะทักเธอว่าเธอมาตรงนี้รึเปล่า เธอกินข้าวร้านนี้รึเปล่า แต่มันไม่กล้าจริงๆครับ มันอายมันเขินจนทำให้ทุกๆวันที่ผ่านมาไม่กล้าทักเธอเป็นเวลานานมาก จนถึงตอนนี้ ผมได้เห็นว่าเธอกับแฟนรุ่นน้องนั้นได้เลิกกัน ผมก็รู้สึกแย่เหมือนกันนะ แลดูเธอกับแฟนรักกันมากอะไรประมาณนั้น แต่สุดท้ายมันเป็นเวลานานมากที่ผมไม่กล้าคุยกับเธอ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มากก่อน ไม่เคยคิดว่าจะแอบชอบใครนานเท่านี้มาก่อน ความรู้สึกชอบหรืออยากคุยกับเธอมันไม่เคยน้อยลงเลย มันมีแต่มากขึ้นมากขึ้น ยิ่งเจอเธอบ่อยๆผมยิ่งมีความสุข ผมยิ่งรู้สึกดีกับเธอมากขึ้น เวลาที่เจอเธอผมมักจะหน้าแดงทุกๆครั้ง ผมมักมีออกอาการเขินทำตัวไม่ถูกเวลาที่เจอเธอ แต่ตอนเจอเธอส่วนใหญ่ เธอมักจะเล่นแต่โทรศัพท์ เธอมักจะคุยกับเพื่อนๆตลอด เธอไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง แต่ผมจะแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา จนบ้างทีผมคิดว่าเพื่อนเธอรู้นะว่าผมแอบมองอยู่ ผมเลยไม่กล้ามองเธอมาก กลัวว่าแบบเธอจะคิดว่าคนนี้โรคจิตปะแอบมองอยู่นั้นอะไรประมาณนั้น
จนถึงตอนนี้ปัจจุบันนี้ เวลานี้ที่ผมเขียนกระทู้อยู่ตอนนี้ผมบอกเลยได้ว่าผมอยากคุยกับเธอ อยากทักเธอไปบนเฟสตอนนี้ อยากทำความรู้จักกับเธอ แต่สำหรับตัวผมเองคิดว่า เธอคงไม่อยากคุยกับผมเพราะผมไม่ค่อยหน้าตาดีเท่าไหร่ ผมกลัวอะไรๆหลายๆอย่าง ผมคิดว่าผมทักเขาไป เธออาจจะตอบผม อาจจะคุยกับผมแค่แป้บหนึ่งเหมือกกับหลายๆคน เพราะเธอเป็นคนที่แบบว่าไม่สนิทก็จะตอบแบบสั้นๆ แค่ค่ะ ค่ะ คะ อะไรมาณนี้ ผมเลยคิดว่าสักวันหนึ่งเธออาจจะไม่ตอบผมเลยอีก ผมเลยกลัวว่าเธอจะหายไป ผมกลัวว่าผมจะไม่ได้แอบชอบเธออยู่แบบนี้ เวลาเจอหน้าผมก็กลัวว่าเธอจะเดินหลบหน้าไม่อยากเห็นหน้าผม ผมมีความสุขนะกับเวลาแบบนี้ที่ได้แอบชอบเธอ ได้เดินสวนกับเธอ ได้เห็นเธอใกล้ๆ มันรู้สึกมีความสุขสำหรับผมมากกว่า เธอเป็นเหมือนสิ่งที่ทำให้ผมมาเรียนที่มหาลัย ทำให้ผมขยันเรียนมากขึ้น ที่ขยันเพราะจะได้มาเรียน จะได้เจอเธอบ่อยๆ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้สำหรับคนอื่นมันอาจจะมากกว่าผม แต่สำหรับผมตอนนี้ผมบอกได้เลยว่า ผมอยากยืนอยู่ข้างๆเธอ อยากเดินจับมือเธอ ไม่อยากให้เธอเสียใจ ไม่อยากให้เธอร้องไห้ อยากทำให้เธอมีความสุขมากๆ อยากเห็นเธอยิ้มทุกๆวัน ถึงแม้จะไม่ได้เป็นแฟน แต่ผมอยากรู้จักเธอ อยากให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่ผมแอบชอบเธอมานาน ...จนถึงวันนี้ เวลานี้ผมก็ยังไม่เปลี่ยนความรู้สึกที่ชอบเธอเลย...
สุดท้ายผมอยากมอบเพลงๆนี้ให้กับเธอ
แอบชอบผู้หญิงแต่ไม่กล้าคุยกับเธอ...
เรื่องเกิดขึ้นตอนผมอยู่ ม.6 แล้วเธอก็เรียนอยู่ ม.5 ตอนนั้นผมเจอเฟสบุ้คของเธอ ผมก็เข้าไปส่องเหมือนกับคนอื่นๆทั่วไป ที่เข้าไปส่องคนน่ารัก ผมเห็นรูปเธอครั้งแรกผมก็มองว่าเธอน่ารัก สดใส เห็นแล้วก็ยิ้มตามอะไรประมาณนั้น จากนั้นผมก็ได้ขอเป็นเพื่อนเธอไป ผมก็ตั้งหน้าตั้งตารอว่าเธอจะรับแอดเมื่อไหร่น่า แต่แล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งคืน วันนั้นผมเฟลมากผมคิดว่าเธอจะรับแอดเลยวันนั้นแต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่หวังแต่ แต่พอรุ่งเช้าขึ้นมา ผมก็เห็นว่าเธอได้รับแอดผมแล้ว ปกติหลายๆคน อาจจะทักบนวอลไป หรืออาจจะทักแชทไปถามอะไรต่างๆนาๆ แต่ผมกลับไม่ทำแบบนั้น ผมไม่กล้าทักเธอไป ผมกล้าโพสบนวอลเธอเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หลายคนอาจจะบอกว่าผมปอด ผมใจไม่กล้า ผมก็ยอมรับนะว่าผมไม่กล้าจริงๆ มันเหมือนกับ นางฟ้ากับหมาวัดเลยจริงๆ อารมณ์มันประมาณนั้นเลยเพราะเธอน่ารักเกิน กลัวว่าเธอจะไม่ตอบหรืออะไร ผมยอมรับครับว่าผมปอดไม่กล้าทักไปจริงๆ อีกอย่างหนึ่งที่ผมไม่กล้าทักเธอไปเพราะ ผมเห็นว่าเธอมีแฟนแล้ว เรียนรร.เดียวกันกับเธอ แฟนเธอเป็นรุ่นน้อง แบบถ่ายรูปกันบอกเป็นห่วงกัน คือตามภาษาคนรักกันหละครับ แต่แล้ววันเวลาก็ผ่านไป ทุกๆวันที่ผมมีเวลาว่าง ผมก็แอบส่องเธอ แอบกดไลค์เธอทุกครั้งที่เธอโพส วันเวลาผ่านไป เธอก็ต้องเข้ามหาลัย ผมก็ไม่ได้หวังอะไรมาก แต่ผมก็เห็นโพสหนึ่งของเธอที่เหมือนกับว่าสอบติดที่มหาลัยที่ผมเรียน.. ตอนนั้นมันทำให้แอบดีใจนะ แต่ผมก็คิดว่าเธอคงไม่เข้ามหาลัยที่ผมเรียนหรอก เธออาจจะไปเข้ามหาลัยชื่อดังเอกชนต่างๆนาๆ แต่แล้ววันเวลาผ่านไปเปิดเทอมตอนนั้น ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาไปมหาลัยอย่างเต็มที่ เพื่อที่ว่าจะได้เห็นเธอเป็นครั้งแรก แต่แล้วมันก็ผ่านไปเป็นเดือนๆ ที่ผมไม่เจอเธออย่างว่าและครับ มหาลัยเดียวกัน แต่คนละเอก มันเจอกันยากจริงๆ วันเวลาเรียนก็ไม่ตรงกัน ผมก็ไม่ทราบว่าเธอเรียนคณะอะไรเอกอะไร มันยิ่งทำให้เจอเธอยากมากขึ้น แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ได้เจอเธอตอนนั้น ผมก้มหน้าเล่นโทรศัพท์คุยกับเพื่อนอยู่ พอผมเงยหน้าขึ้นมา ผมก็เห็นเธอเดินผ่านข้างๆตัวผมไป คือมันแอบช็อคนิดๆ แว้บแรกที่เห็นเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กมาก ขาวใส น่ารัก มันทำให้ผมดีใจมากๆ ทำยิ้มตามเลยหละตอนนั้น คือมันแบบมีความสุขเนอะ ที่ได้เห็นคนที่เราแอบชอบมาประมาณ 1 ปี โดยที่ไม่เคยเจอตัวจริงเธอเลย แต่แล้วเวลาก็ผ่านไปจนตอนนี้เป็นเวลา 3 ปีแล้ว ผมกำลังขึ้นปี 4 แล้ว.. ตั้งแต่นั้นมาผมไม่ได้ทักเธอไปแม้แต่คำเดียวเลย ผมเจอเธอที่มหาลัยอยู่บ่อยๆ ทุกๆครั้งที่ผมเจอมันก็ทำให้ผมมีความสุขทุกๆครั้ง และอยู่วันหนึ่งผมได้ทราบว่า เธอเรียนอยู่เอกเดียวกับเพื่อนสนิทผมคนหนึ่ง ผมเคยคิดว่าจะให้เพื่อนคนนี้ช่วย เคยให้เพื่อนคนนี้บอกว่า มีคนคิดถึงอยู่ และก็เคยให้เพื่อนขอไลน์เธอไปเพื่อทำความรู้จัก แต่แล้วเธอก็บอกว่า ไม่ให้เพราะไม่รู้จักหรือไม่สนิท ผมก็เลยไม่กล้าทักเธอไปเลยจริงๆ และผมคิดว่าวันหนึ่ง ผมจะทักเธอว่าเธอมาตรงนี้รึเปล่า เธอกินข้าวร้านนี้รึเปล่า แต่มันไม่กล้าจริงๆครับ มันอายมันเขินจนทำให้ทุกๆวันที่ผ่านมาไม่กล้าทักเธอเป็นเวลานานมาก จนถึงตอนนี้ ผมได้เห็นว่าเธอกับแฟนรุ่นน้องนั้นได้เลิกกัน ผมก็รู้สึกแย่เหมือนกันนะ แลดูเธอกับแฟนรักกันมากอะไรประมาณนั้น แต่สุดท้ายมันเป็นเวลานานมากที่ผมไม่กล้าคุยกับเธอ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มากก่อน ไม่เคยคิดว่าจะแอบชอบใครนานเท่านี้มาก่อน ความรู้สึกชอบหรืออยากคุยกับเธอมันไม่เคยน้อยลงเลย มันมีแต่มากขึ้นมากขึ้น ยิ่งเจอเธอบ่อยๆผมยิ่งมีความสุข ผมยิ่งรู้สึกดีกับเธอมากขึ้น เวลาที่เจอเธอผมมักจะหน้าแดงทุกๆครั้ง ผมมักมีออกอาการเขินทำตัวไม่ถูกเวลาที่เจอเธอ แต่ตอนเจอเธอส่วนใหญ่ เธอมักจะเล่นแต่โทรศัพท์ เธอมักจะคุยกับเพื่อนๆตลอด เธอไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง แต่ผมจะแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา จนบ้างทีผมคิดว่าเพื่อนเธอรู้นะว่าผมแอบมองอยู่ ผมเลยไม่กล้ามองเธอมาก กลัวว่าแบบเธอจะคิดว่าคนนี้โรคจิตปะแอบมองอยู่นั้นอะไรประมาณนั้น
จนถึงตอนนี้ปัจจุบันนี้ เวลานี้ที่ผมเขียนกระทู้อยู่ตอนนี้ผมบอกเลยได้ว่าผมอยากคุยกับเธอ อยากทักเธอไปบนเฟสตอนนี้ อยากทำความรู้จักกับเธอ แต่สำหรับตัวผมเองคิดว่า เธอคงไม่อยากคุยกับผมเพราะผมไม่ค่อยหน้าตาดีเท่าไหร่ ผมกลัวอะไรๆหลายๆอย่าง ผมคิดว่าผมทักเขาไป เธออาจจะตอบผม อาจจะคุยกับผมแค่แป้บหนึ่งเหมือกกับหลายๆคน เพราะเธอเป็นคนที่แบบว่าไม่สนิทก็จะตอบแบบสั้นๆ แค่ค่ะ ค่ะ คะ อะไรมาณนี้ ผมเลยคิดว่าสักวันหนึ่งเธออาจจะไม่ตอบผมเลยอีก ผมเลยกลัวว่าเธอจะหายไป ผมกลัวว่าผมจะไม่ได้แอบชอบเธออยู่แบบนี้ เวลาเจอหน้าผมก็กลัวว่าเธอจะเดินหลบหน้าไม่อยากเห็นหน้าผม ผมมีความสุขนะกับเวลาแบบนี้ที่ได้แอบชอบเธอ ได้เดินสวนกับเธอ ได้เห็นเธอใกล้ๆ มันรู้สึกมีความสุขสำหรับผมมากกว่า เธอเป็นเหมือนสิ่งที่ทำให้ผมมาเรียนที่มหาลัย ทำให้ผมขยันเรียนมากขึ้น ที่ขยันเพราะจะได้มาเรียน จะได้เจอเธอบ่อยๆ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้สำหรับคนอื่นมันอาจจะมากกว่าผม แต่สำหรับผมตอนนี้ผมบอกได้เลยว่า ผมอยากยืนอยู่ข้างๆเธอ อยากเดินจับมือเธอ ไม่อยากให้เธอเสียใจ ไม่อยากให้เธอร้องไห้ อยากทำให้เธอมีความสุขมากๆ อยากเห็นเธอยิ้มทุกๆวัน ถึงแม้จะไม่ได้เป็นแฟน แต่ผมอยากรู้จักเธอ อยากให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่ผมแอบชอบเธอมานาน ...จนถึงวันนี้ เวลานี้ผมก็ยังไม่เปลี่ยนความรู้สึกที่ชอบเธอเลย...
สุดท้ายผมอยากมอบเพลงๆนี้ให้กับเธอ