มโนหลอน
สถานที่ก่อสร้างอาคารสูงในย่านธุรกิจใจกลางเมือง สุชาติกำลังทำงานอย่างขมักเขม้น
กับกลุ่มคนงานผู้ใช้แรงงานคนชนชั้นเดียวกัน ขณะที่งานกำลังถึงตอนเทพื้นชั้นที่ยี่สิบ
เขาต้องเป็นผู้ถือถังปูนซีเมนต์เพื่อไปเทตามพื้นที่มีโครงเหล็กถักเตรียมไว้เสร็จ
สุชาติและเพื่อนไม่ค่อยชอบที่นิสัยโฟร์แมน
เนื่องจากดูเป็นคนชอบพูดแรงและบางครั้งก็ข่มขู่ให้เขาและเพื่อนคนงานเร่งทำงานให้เสร็จ
ทั้งทั้งที่เรี่ยวแรงของมนุษย์ทำได้เพียงเท่านี้ ทั้งสองชอบคุยนินทาหัวหน้างานตอนทำงาน
“เฮ้ยไอ้ชาติ ดูนั่นสิวันนี้มันใส่ชุดดำมา จะไปงานศพที่ไหนวะ ห้าห้าห้า”เพื่อนของสุชาติคุยกับเขา
“เออนั่นสิ หมั่นไส้ว่ะ แต่งตัวดีมาทำงานก่อสร้าง เดี๋ยวก็เจอดีหรอก”สุชาติพูด
“เอ็งกับข้าไม่ถูกชะตามันเท่าไหร่ หาอะไรทำสนุกๆกันดีกว่า”เพื่อนเขานึกสนุกอะไรบางอย่าง
“เอ้าๆๆ รีบเข้าพวกแกทำงานช้าอย่างนี้เดี๋ยวหักค่าแรงเลยนี่”
เสียงโฟร์แมนตะคอกแรงสั่งให้คนงานรีบทำงาน ดังเป็นระยะ
คนงานที่ทำงานไม่ค่อยพอใจในเสียง นึกบ่นอยู่ในใจว่าตัวเองกำลังถูกโฟร์แมนข่มขู่เคี่ยวเข็น
ทั้งๆที่พวกเขาเหนื่อยมากแล้ว
“ถ้ามันเดินมาใกล้ จะเอาปูนเทราดให้เข็ด”
เสียงสุชาติพูดเล่นขำกับเพื่อนในระหว่างทำงาน
“ห้าห้า เดี๋ยววันนี้แกล้งฉี่ใส่กระติกน้ำให้มันกินดีกว่า มันจะใหญ่มาจากไหนวะไอ้โฟร์แมน”
เพื่อนเขาพูดพลางเดินไปที่กระติกน้ำที่วางอยู่
แล้วเดินไปที่ซอกตึกเพื่อหาที่เหมาะลงมือก็เดินกลับมา
“นายครับ อากาศร้อนๆพักดื่มน้ำมั้ยครับ ผมเอาน้ำเย็นมาให้นาย”
เพื่อนของเขาตักน้ำใส่แก้วพลาสติกเดินไปให้โฟร์แมนหัวหน้าคนงาน
“เออ ขอบใจนะ”
โฟร์แมนยกน้ำขึ้นซด พลางนึกในใจว่าคนงานคนนี้มีน้ำใจ น่าจะให้ค่าลิโพเป็นรางวัลตอบแทน
“มีน้ำใจดีแบบนี้ เดี๋ยวฉันให้รางวัล” โฟร์แมนกล่าวชื่นชมคนงานที่เอาน้ำมาให้
“ครับๆ”เพื่อนของเขา แอบหัวเราะหลังจากเห็นโฟร์แมนดื่มน้ำผสมฉี่
“เอ๊ะ น้ำอะไรนี่ทำไมรสชาติเป็นอย่างนี้เนี่ย” โฟร์แมนสงสัย
“อ๋อน้ำผสมลิโพในกระติกของพวกผมเองครับนาย ห้าห้าห้า”
เพื่อนของเขาอำหัวหน้า สุชาติยืนดูด้วยความตื่นเต้นไม่คิดว่าเพื่อนของเขาจะทำจริงๆ
แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
งานเทพื้นของวันนี้เสร็จเร็วกว่าที่คิด ในค่ำคืนมืดมิด
คนงานทุกคนกำลังพักผ่อน สุชาติตั้งวงกินเหล้ากันสนุกเสียงดังเอิกเกริกในแคมป์คนงาน
สุชาตินั่งกินเหล้ากับเพื่อนคนที่เอาฉี่ให้หัวหน้าคนงานดื่ม
ทั้งสองกำลังอยู่ในอาการมึนด้วยฤทธิ์เหล้าขาวสี่สิบดีกรี
ที่เขากินไปหลายแก้ว สุชาติปวดฉี่จึงขอตัวไปฉี่ เขาเดินเซๆไปที่มุมตึกสูงที่ยังสร้างไม่เสร็จ
ระหว่างที่กำลังปลดทุกข์ เขาเหลือบขึ้นไปมองชั้นบน
ที่วันนี้ตัวเองกับเพื่อนคนงานเพิ่งทำเสร็จด้วยความรู้สึกภูมิใจในความพากเพียรของตัวเอง
เห็นคนอยู่บนตึกที่มืดมิด คิดว่าคงเป็นคนงานหนุ่มสาวขึ้นไปพอดรักกันเท่านั้นเอง
โฟร์แมนคนที่ดื่มน้ำเย็นผสมฉี่เมื่อตอนเช้าเดินมาข้างๆ ยืนฉี่อยู่เหมือนกับเขา
สุชาติเอะใจว่าโฟร์แมนไปตั้งวงกินเหล้าที่ไหนมา
ทั้งๆที่ก็เห็นมีเพียงเขาและเพื่อนเท่านั้นที่ตั้งวงครื้นเครงในคืนนี้
“พรุ่งนี้ผมจะสั่งงานพวกคุณให้หนักเลย เอาแต่กินเหล้ากันอยู่ได้
ไม่รู้จักหลับนอนเอาเรี่ยวเอาแรงกัน แล้วมาคนเดียวเหรอ”
โฟร์แมนคุยกับเขาทั้งสองคนยืนฉี่ข้างๆกัน
“ก็คนมันเครียดน่ะครับนาย ต้องผ่อนคลายกันบ้าง”
สุชาติให้เหตุผลกับหัวหน้า เขาฉี่ยังไม่เสร็จกำลังจะพูดต่อ
แต่โฟร์แมนฉี่เสร็จก่อนเขา เขานึกในใจว่าทำไมโฟร์แมนฉี่เสร็จเร็วจัง
ทั้งๆที่มาทีหลังเขา แต่ไม่ติดใจอะไร เขามองขึ้นไปบนตึกอีกครั้ง
คราวนี้เห็นไฟสลัวๆข้างบน ทันใดนั้นเขาต้องผวาขนหัวลุกซู่ทันที
เมื่อปรากฏเห็นโฟร์แมนหัวหน้าคนงานคนเดียวกับที่เขาเพิ่งคุยด้วย
กำลังจะกระโดดตึกลงมาจากชั้นบน แล้วโฟร์แมนก็ดิ่งร่างลงมาที่พื้น
เขากลัวและตกใจมากรีบหลับตาไม่กล้ามอง
สุชาติจึงรีบวิ่งสุดแรงเกิดเพื่อไปบอกเพื่อนที่กำลังกินเหล้า
“เฮ้ยๆเอ็ง ข้ามีเรื่องจะมาบอก โฟร์แมนกระโดดตึกฆ่าตัวตาย!!!”
สุชาติรีบบอกเพื่อนที่กำลังร้องรำทำเพลงเศร้าอยู่
“เฮ้ยที่ไหนวะ เอ็งเมาแล้วตาฝาดหรือเปล่าไอ้สุชาติ
เมื่อกี๊แกยังมาหามันเอาเงินค่าลิโพไว้มาให้ข้าอยู่เลย เอ็งนี่เมาแล้วชอบอำข้าเล่นจริง”
เพื่อนของเขาพูด
“จริงเว้ยข้าไม่ได้ตาฝาด เมื่อกี๊ข้าเห็นเขามาฉี่เป็นเพื่อนข้าแล้วก็ขึ้นไปบนตึกนั่น แล้วก็โดดลงมา
ข้าเห็นกับตาข้าเอง ไม่เชื่อตามข้าไปดูสิ”
สุชาติรีบพาเพื่อนออกไปดูสถานที่
สุชาติยังงงกับภาพที่ตัวเองเห็น ด้วยความต้องการจะพิสูจน์คำพูดและสิ่งที่ตัวเองเห็น
จึงชวนเพื่อนที่กินเหล้าด้วยกันออกไปดูบริเวณ ที่โฟร์แมนกระโดดลงมา
พอไปถึงที่แล้วเดินดูรอบบริเวณ เขาและเพื่อนก็พบความว่างเปล่า
สุชาติขนลุกซู่สร่างเมาทันที เขายังยืนยันต่อว่าตัวเองเห็นเหตุการณ์นั้นจริงๆ
“จริงๆนะเว้ย ข้าเห็นโฟร์แมนกระโดดลงมาตรงนี้เลย” สุชาติยืนยัน
“เฮ้ยข้าก็ไม่เห็นว่าจะมีร่างคนแถวนี้นี่หว่า ไหนเดินดูให้ทั่วซิ” เพื่อนเขาพูด
“ไปไหนวะ ก็เห็นอยู่นี่นา ตรงนี้เลยข้าเห็นเขากระโดลงมาจากข้างบนนั้น”
“เอ็งคงเมามาก ไปกลับแคมป์เข้านอนเถอะ เสียอารมณ์ว่ะไปๆเข้านอนกันไอ้ชาติ”
เพื่อนเขาพูดย้ำว่าสุชาติเมาแล้วคงเกิดตาฝาด ทั้งสองจึงกลับไปเข้านอน
สุชาตินอนไม่หลับเขาตาค้างกับสิ่งที่ตัวเองเห็น พยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ยังตื่นอยู่อย่างนั้น
กลางดึกในแคมป์คนงานที่ทำด้วยสังกะสี อากาศร้อนอบอ้าว
บรรยากาศวังเวง แคมป์คนงานทุกหลังปิดไปดับสนิททุกคนพากันเข้านอนหมดแล้ว
เสียงหมาหอนรายรอบดังจากที่ไกลเป็นระยะ ไฟดับสนิทในห้องนอนของเขา
สุชาตินอนข้างๆเพื่อนเพียงคนเดียว ส่วนเพื่อนนอนหลับแล้ว
แต่เขาได้ยินเสียงหมาหอนให้เกิดความหวั่นผวาอยู่อย่างนั้น
ขนหัวเขาลุกซู่ทันที่ที่ได้ยินเสียงประตูแคมป์นอน
ด้วยความอยากรู้สุชาติจึงออกไปดูให้เห็นกับตา แต่คนที่เขาเห็นก็เป็นโฟร์แมนคนนั้นนั่นเอง
“อ้าว หัวหน้าครับ ดึกดื่นป่านนี้ทำไมยังไม่เข้านอนล่ะ”
เขาพูดหลังจากเห็นหน้าโฟร์แมนซีด
สีหน้าหม่นหมองดูเศร้าๆ ไม่เบิกบานเหมือนคนปกติ
“อ๋อ ฉันนอนไม่หลับเลยออกมาเดินดูความเรียบร้อยที่แคมป์คนงานน่ะ
อ่ะฉันอารมณ์ดีเอาเงินมาให้ไว้เป็นค่าลิโพไว้ใส่น้ำกิน เอาเงินนี่ไปร้อยนึงนะสุชาติ”
เสียงโฟร์แมนพูดด้วยความเยือกเย็น
“งั้นผมขอต้องขอตัวเข้านอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงาน”
สุชาติรับเงินแบงค์ร้อยจากโฟร์แมน แล้วรีบกลับเข้านอนต่อ
แต่ทันทีที่หันหลังกลับไป เขาต้องตะลึงช๊อคทันทีที่เห็นร่างคนที่นอนอยู่บนที่นอนนั้นร่างของโฟร์แมน
ที่เพิ่งคุยกันเมื่อกี๊ นอนเป็นศพตาเหลือกแข็งแต่เพี่อนของเขาไม่ปรากฏอยู่ในห้อง
เรื่องสั้นระทึกขวัญ มโนหลอน
สถานที่ก่อสร้างอาคารสูงในย่านธุรกิจใจกลางเมือง สุชาติกำลังทำงานอย่างขมักเขม้น
กับกลุ่มคนงานผู้ใช้แรงงานคนชนชั้นเดียวกัน ขณะที่งานกำลังถึงตอนเทพื้นชั้นที่ยี่สิบ
เขาต้องเป็นผู้ถือถังปูนซีเมนต์เพื่อไปเทตามพื้นที่มีโครงเหล็กถักเตรียมไว้เสร็จ
สุชาติและเพื่อนไม่ค่อยชอบที่นิสัยโฟร์แมน
เนื่องจากดูเป็นคนชอบพูดแรงและบางครั้งก็ข่มขู่ให้เขาและเพื่อนคนงานเร่งทำงานให้เสร็จ
ทั้งทั้งที่เรี่ยวแรงของมนุษย์ทำได้เพียงเท่านี้ ทั้งสองชอบคุยนินทาหัวหน้างานตอนทำงาน
“เฮ้ยไอ้ชาติ ดูนั่นสิวันนี้มันใส่ชุดดำมา จะไปงานศพที่ไหนวะ ห้าห้าห้า”เพื่อนของสุชาติคุยกับเขา
“เออนั่นสิ หมั่นไส้ว่ะ แต่งตัวดีมาทำงานก่อสร้าง เดี๋ยวก็เจอดีหรอก”สุชาติพูด
“เอ็งกับข้าไม่ถูกชะตามันเท่าไหร่ หาอะไรทำสนุกๆกันดีกว่า”เพื่อนเขานึกสนุกอะไรบางอย่าง
“เอ้าๆๆ รีบเข้าพวกแกทำงานช้าอย่างนี้เดี๋ยวหักค่าแรงเลยนี่”
เสียงโฟร์แมนตะคอกแรงสั่งให้คนงานรีบทำงาน ดังเป็นระยะ
คนงานที่ทำงานไม่ค่อยพอใจในเสียง นึกบ่นอยู่ในใจว่าตัวเองกำลังถูกโฟร์แมนข่มขู่เคี่ยวเข็น
ทั้งๆที่พวกเขาเหนื่อยมากแล้ว
“ถ้ามันเดินมาใกล้ จะเอาปูนเทราดให้เข็ด”
เสียงสุชาติพูดเล่นขำกับเพื่อนในระหว่างทำงาน
“ห้าห้า เดี๋ยววันนี้แกล้งฉี่ใส่กระติกน้ำให้มันกินดีกว่า มันจะใหญ่มาจากไหนวะไอ้โฟร์แมน”
เพื่อนเขาพูดพลางเดินไปที่กระติกน้ำที่วางอยู่
แล้วเดินไปที่ซอกตึกเพื่อหาที่เหมาะลงมือก็เดินกลับมา
“นายครับ อากาศร้อนๆพักดื่มน้ำมั้ยครับ ผมเอาน้ำเย็นมาให้นาย”
เพื่อนของเขาตักน้ำใส่แก้วพลาสติกเดินไปให้โฟร์แมนหัวหน้าคนงาน
“เออ ขอบใจนะ”
โฟร์แมนยกน้ำขึ้นซด พลางนึกในใจว่าคนงานคนนี้มีน้ำใจ น่าจะให้ค่าลิโพเป็นรางวัลตอบแทน
“มีน้ำใจดีแบบนี้ เดี๋ยวฉันให้รางวัล” โฟร์แมนกล่าวชื่นชมคนงานที่เอาน้ำมาให้
“ครับๆ”เพื่อนของเขา แอบหัวเราะหลังจากเห็นโฟร์แมนดื่มน้ำผสมฉี่
“เอ๊ะ น้ำอะไรนี่ทำไมรสชาติเป็นอย่างนี้เนี่ย” โฟร์แมนสงสัย
“อ๋อน้ำผสมลิโพในกระติกของพวกผมเองครับนาย ห้าห้าห้า”
เพื่อนของเขาอำหัวหน้า สุชาติยืนดูด้วยความตื่นเต้นไม่คิดว่าเพื่อนของเขาจะทำจริงๆ
แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
งานเทพื้นของวันนี้เสร็จเร็วกว่าที่คิด ในค่ำคืนมืดมิด
คนงานทุกคนกำลังพักผ่อน สุชาติตั้งวงกินเหล้ากันสนุกเสียงดังเอิกเกริกในแคมป์คนงาน
สุชาตินั่งกินเหล้ากับเพื่อนคนที่เอาฉี่ให้หัวหน้าคนงานดื่ม
ทั้งสองกำลังอยู่ในอาการมึนด้วยฤทธิ์เหล้าขาวสี่สิบดีกรี
ที่เขากินไปหลายแก้ว สุชาติปวดฉี่จึงขอตัวไปฉี่ เขาเดินเซๆไปที่มุมตึกสูงที่ยังสร้างไม่เสร็จ
ระหว่างที่กำลังปลดทุกข์ เขาเหลือบขึ้นไปมองชั้นบน
ที่วันนี้ตัวเองกับเพื่อนคนงานเพิ่งทำเสร็จด้วยความรู้สึกภูมิใจในความพากเพียรของตัวเอง
เห็นคนอยู่บนตึกที่มืดมิด คิดว่าคงเป็นคนงานหนุ่มสาวขึ้นไปพอดรักกันเท่านั้นเอง
โฟร์แมนคนที่ดื่มน้ำเย็นผสมฉี่เมื่อตอนเช้าเดินมาข้างๆ ยืนฉี่อยู่เหมือนกับเขา
สุชาติเอะใจว่าโฟร์แมนไปตั้งวงกินเหล้าที่ไหนมา
ทั้งๆที่ก็เห็นมีเพียงเขาและเพื่อนเท่านั้นที่ตั้งวงครื้นเครงในคืนนี้
“พรุ่งนี้ผมจะสั่งงานพวกคุณให้หนักเลย เอาแต่กินเหล้ากันอยู่ได้
ไม่รู้จักหลับนอนเอาเรี่ยวเอาแรงกัน แล้วมาคนเดียวเหรอ”
โฟร์แมนคุยกับเขาทั้งสองคนยืนฉี่ข้างๆกัน
“ก็คนมันเครียดน่ะครับนาย ต้องผ่อนคลายกันบ้าง”
สุชาติให้เหตุผลกับหัวหน้า เขาฉี่ยังไม่เสร็จกำลังจะพูดต่อ
แต่โฟร์แมนฉี่เสร็จก่อนเขา เขานึกในใจว่าทำไมโฟร์แมนฉี่เสร็จเร็วจัง
ทั้งๆที่มาทีหลังเขา แต่ไม่ติดใจอะไร เขามองขึ้นไปบนตึกอีกครั้ง
คราวนี้เห็นไฟสลัวๆข้างบน ทันใดนั้นเขาต้องผวาขนหัวลุกซู่ทันที
เมื่อปรากฏเห็นโฟร์แมนหัวหน้าคนงานคนเดียวกับที่เขาเพิ่งคุยด้วย
กำลังจะกระโดดตึกลงมาจากชั้นบน แล้วโฟร์แมนก็ดิ่งร่างลงมาที่พื้น
เขากลัวและตกใจมากรีบหลับตาไม่กล้ามอง
สุชาติจึงรีบวิ่งสุดแรงเกิดเพื่อไปบอกเพื่อนที่กำลังกินเหล้า
“เฮ้ยๆเอ็ง ข้ามีเรื่องจะมาบอก โฟร์แมนกระโดดตึกฆ่าตัวตาย!!!”
สุชาติรีบบอกเพื่อนที่กำลังร้องรำทำเพลงเศร้าอยู่
“เฮ้ยที่ไหนวะ เอ็งเมาแล้วตาฝาดหรือเปล่าไอ้สุชาติ
เมื่อกี๊แกยังมาหามันเอาเงินค่าลิโพไว้มาให้ข้าอยู่เลย เอ็งนี่เมาแล้วชอบอำข้าเล่นจริง”
เพื่อนของเขาพูด
“จริงเว้ยข้าไม่ได้ตาฝาด เมื่อกี๊ข้าเห็นเขามาฉี่เป็นเพื่อนข้าแล้วก็ขึ้นไปบนตึกนั่น แล้วก็โดดลงมา
ข้าเห็นกับตาข้าเอง ไม่เชื่อตามข้าไปดูสิ”
สุชาติรีบพาเพื่อนออกไปดูสถานที่
สุชาติยังงงกับภาพที่ตัวเองเห็น ด้วยความต้องการจะพิสูจน์คำพูดและสิ่งที่ตัวเองเห็น
จึงชวนเพื่อนที่กินเหล้าด้วยกันออกไปดูบริเวณ ที่โฟร์แมนกระโดดลงมา
พอไปถึงที่แล้วเดินดูรอบบริเวณ เขาและเพื่อนก็พบความว่างเปล่า
สุชาติขนลุกซู่สร่างเมาทันที เขายังยืนยันต่อว่าตัวเองเห็นเหตุการณ์นั้นจริงๆ
“จริงๆนะเว้ย ข้าเห็นโฟร์แมนกระโดดลงมาตรงนี้เลย” สุชาติยืนยัน
“เฮ้ยข้าก็ไม่เห็นว่าจะมีร่างคนแถวนี้นี่หว่า ไหนเดินดูให้ทั่วซิ” เพื่อนเขาพูด
“ไปไหนวะ ก็เห็นอยู่นี่นา ตรงนี้เลยข้าเห็นเขากระโดลงมาจากข้างบนนั้น”
“เอ็งคงเมามาก ไปกลับแคมป์เข้านอนเถอะ เสียอารมณ์ว่ะไปๆเข้านอนกันไอ้ชาติ”
เพื่อนเขาพูดย้ำว่าสุชาติเมาแล้วคงเกิดตาฝาด ทั้งสองจึงกลับไปเข้านอน
สุชาตินอนไม่หลับเขาตาค้างกับสิ่งที่ตัวเองเห็น พยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ยังตื่นอยู่อย่างนั้น
กลางดึกในแคมป์คนงานที่ทำด้วยสังกะสี อากาศร้อนอบอ้าว
บรรยากาศวังเวง แคมป์คนงานทุกหลังปิดไปดับสนิททุกคนพากันเข้านอนหมดแล้ว
เสียงหมาหอนรายรอบดังจากที่ไกลเป็นระยะ ไฟดับสนิทในห้องนอนของเขา
สุชาตินอนข้างๆเพื่อนเพียงคนเดียว ส่วนเพื่อนนอนหลับแล้ว
แต่เขาได้ยินเสียงหมาหอนให้เกิดความหวั่นผวาอยู่อย่างนั้น
ขนหัวเขาลุกซู่ทันที่ที่ได้ยินเสียงประตูแคมป์นอน
ด้วยความอยากรู้สุชาติจึงออกไปดูให้เห็นกับตา แต่คนที่เขาเห็นก็เป็นโฟร์แมนคนนั้นนั่นเอง
“อ้าว หัวหน้าครับ ดึกดื่นป่านนี้ทำไมยังไม่เข้านอนล่ะ”
เขาพูดหลังจากเห็นหน้าโฟร์แมนซีด
สีหน้าหม่นหมองดูเศร้าๆ ไม่เบิกบานเหมือนคนปกติ
“อ๋อ ฉันนอนไม่หลับเลยออกมาเดินดูความเรียบร้อยที่แคมป์คนงานน่ะ
อ่ะฉันอารมณ์ดีเอาเงินมาให้ไว้เป็นค่าลิโพไว้ใส่น้ำกิน เอาเงินนี่ไปร้อยนึงนะสุชาติ”
เสียงโฟร์แมนพูดด้วยความเยือกเย็น
“งั้นผมขอต้องขอตัวเข้านอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงาน”
สุชาติรับเงินแบงค์ร้อยจากโฟร์แมน แล้วรีบกลับเข้านอนต่อ
แต่ทันทีที่หันหลังกลับไป เขาต้องตะลึงช๊อคทันทีที่เห็นร่างคนที่นอนอยู่บนที่นอนนั้นร่างของโฟร์แมน
ที่เพิ่งคุยกันเมื่อกี๊ นอนเป็นศพตาเหลือกแข็งแต่เพี่อนของเขาไม่ปรากฏอยู่ในห้อง