เขียนจากความรู้สึก ณ ขณะนี้ของ จขกท. เองค่ะ..   เจ็บปวดดีจัง     ติชมสับกันได้นะคะ
..............................................
เหมือนนั่งอยู่คนเดียวในห้องที่ไร้แสงไฟ..

แต่การดิ้นรนของเราทำให้ค้นเจอเทียนเล่มหนึ่งพร้อมด้วยไม้ขีดเก่าๆท่ามกลางความมืดนั้น..

..เราจุดมันด้วยความระมัดระวังที่สุด   กลัวพลาด..  เพราะนี่คือความหวังเล็กๆความหวังเดียวที่จะทำให้หมดสิ้นความทรมานที่เป็นอยู่..

..เทียนเล่มนั้นถูกจุดสว่างได้สำเร็จ   ในที่สุดก็หลุดพ้นความมืดที่เกาะกุมหัวใจมานานแสนนาน..

..แสงของมันสว่างมาก    มากจนเผลอหลงรักแบบไม่ทันตั้งตัว..

รู้ดี..  ว่าวันหนึ่งเทียนเล่มนั้นจะต้องหมดไป  

รู้ดี..  ว่าเราต้องผ่านความมืดอีกครั้ง  พร้อมกับหาแสงสว่างใหม่ได้ในสักวัน

..เราทำได้แค่ชื่นชมความสวยงามของมัน   ถึงแม้จะรู้ซึ้งในกฎเหล็กสองข้อนี้แล้วก็ตาม..

..คิดเพียงว่าไม่เป็นไร..

ขอให้ได้อยู่ใกล้ๆให้นานที่สุด    ได้มองเห็นแสงสุดท้ายที่เปลวเทียนนั้นจะดับลง   ก่อนจะถูกหลอมใหม่เป็นของใครก็ตาม  แค่นี้ก็พอใจแล้ว..

..วันหนึ่งเราตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดอีกครั้ง   เพราะเทียนได้หายไป   หายไปแบบไม่ทิ้งน้ำตาไว้ซักหยด!

ไม่นานเราก็ได้พบความจริงว่า   มีคนเข้ามาในห้องของเรา  แล้วได้หยิบไปโดยที่เราไม่รู้ตัวอะไรเลย..

..คนๆนั้นจุดมันอีกครั้ง.. ราดน้ำมันอันร้อนแรง..  เทียนต้นน้อยๆที่เราคุ้นตากับกลายเป็นกองเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง   ในขณะเดียวกันก็ให้ความอบอุ่นกับเจ้าของๆมันอยู่ไม่ห่าง..   แสงของมันมากพอจะส่งมาถึงห้องมืดๆนี้  แต่มันเป็นแสงที่ทั้งร้อนและเจ็บปวด..

..เรามองกล่องไม้ขีดในมือ   อยากจะโยนทิ้ง  แต่ก็ทำไม่ลง..

..เราไม่รู้   ถ้าเธอละลายไปกับเขาหมดจนเหลือแค่น้ำตา   เขาจะเก็บเธอไปหลอมขึ้นใหม่หรือเปล่า..

..ทำได้แค่มองแสงจากเธออยู่ตรงนี้   ที่เดิมที่เราเคยอยู่ใกล้ๆกัน..