แสงวูบวาบสว่างไสวของเปลวไฟในตะเกียงอันน้อยที่วางไว้บนมุมโต๊ะ
มันสว่างพอที่จะอ่านหนังสือตัวเล็กๆให้เห็นชัด

หน้าของหนังสือได้ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
เมื่อเจ้าของหนังสือนั้นได้กวาดสายตาถึงตัวหนังสือสุดท้ายของหน้า

บ้างก็ถูกพับมุม
บ้างก็ถูกขีดเขียน
ไม่เว้นแต่คราบเปอะน้ำลายของชายเจ้าของหนังสือ
...เป็นแบบนี้ประจำทุกวัน

ในวันนี้ก็อีกเช่นเคย
ชายผู้นั้นดึงที่คั่นหนังสือออก
เพียงแค่วันนี้อีก 1 วัน เขาก็จะอ่านจบ
และหนังสือเล่มนี้ก็จะถูกเก็บเข้าตู้หนังสือ
ที่อยู่เดิมของมัน

ท่ามกลางบรรยากาศชวนให้นอนนั้น
จะไม่แปลกใจที่ผู้คนได้สลบไสล
เช่นเดียวกับชายหนุ่ม
เขานอนทั้งนั่งฟุบหน้าลงแขนของเขา
โดยที่เขาเลี่ยงไม่ให้น้ำลายเปอะเลอะลงไปอีก
เขาคิดเพียงว่า จะนับแกะซัก 10 ตัวแล้วจะมาอ่านต่อให้จบ

เสียงกรนเบาๆของชายหนุ่ม
นั้นแสดงให้รู้ว่าเขาหลับไปแล้ว
หนังสือที่ยังเปิดอยู่ในหน้าที่เขายังอ่านไม่จบ
และแสงไฟในตะเกียงที่ยังไม่ถูกดับ

ในจิตมโนอีกหนึ่ง
แสงไฟจากตะเกียงนั้นสไววูบวาบไปทั่ว
เป็นคล้ายๆสัญญาณที่จะปลุกอีกจิตให้ตื่น
และแล้วหน้าหนึ่งในหนังสือก็ขยับ..ทั้งๆที่ไม่มีลมผ่านมาเลย

เปลวของไฟช่างร้อนนัก
หากว่าถ้าเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของกระดาษไปสัมผัส...คงเสียหายไปไม่น้อย
เธอ...หนังสือเล่มนั้น ก็ได้แต่รับอุ่นไอของเปลวไฟอย่างห่างๆ
เปลวไฟสว่างไสววูบวาบไปมา เพียงแค่อยากให้เธอได้อุ่นไปทั้งกาย
แต่ถ้าเผลอนำเปลวของเขาไปสัมผัสโดนกายเธอ
เธอและเขาคงเจ็บปวดไม่แพ้กัน

เขาและเธอไม่ค่อยได้เจอกันนัก
เพราะบางวันชายหนุ่มก็ไม่คิดจะอ่านเธอ
บางก็เปิดไฟนีออน ที่ติดอยู่เพดานของห้อง
แทนที่จะจุดไฟจากตะเกียง
บางก็ไปสนใจหนังสือเล่มอื่นที่น่าสนใจกว่าเธอ
ซึ่งมันทำให้เธอกับเขาไม่ได้พบกัน

วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ทั้งสองจะได้พบกัน
เพราะเพียงไม่กี่หน้า
นายเธอนั้นก็จะอ่านเธอจบและเก็บเธอไปยังที่เดิม

เปลวไฟที่ไสวรู้ตัวว่าจะไม่ได้เจอกับเธออีก
เขาจึงเร่งให้ตัวเองสว่างเท่าที่จะทำได้
นั้นเขาไม่รู้เลยว่า น้ำมันในตะเกียงก็จะหมดลงเร็วไปเช่นกัน

เธอมีความสุขเมื่อเธอได้รับไออุ่นของเปลวไฟ
เธอและเขาต่างมอบความรู้สึกที่แสนพิเศษให้แก่กันตั้งแต่วันแรกที่ทั้งสองได้พบ

ในทันทีที่น้ำมันในตะเกียงจะหมดลง
ความชัดของตัวหนังสือก็จะหมดลงเช่นกัน
เปลวไฟไม่สามารถให้ความอบอุ่นให้แก่เธอได้อีกเช่นเคย

แสงไฟเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ
ขณะเดียวกับที่อากาศเย็นภายนอกหน้าต่างก็เข้ามาแทนที่

หากว่าเปลวไฟนั้นดับลงไป
เธอก็ต้องเผชิญกับความหนาวเหน็บและความโดดเดี่ยว

เขา...เปลวไฟผู้ที่มีแสงสว่างเพียงน้อยนิด
ก็ได้แต่คิดน้อยใจว่าทำไมเขาถึงให้ความอบอุ่นกับเธอได้เพียงเท่านี้
หากเขามีกำลังมากกว่านี้เขาก็จะขออยู่เกับธอ
ถึงแม้จะไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลยแม้แต่น้อย
เพียงแค่เขาทำให้เธอได้มีความสุขเขาก็พลอยสุขใจ

เธอ...หนังสือที่ไม่ได้มีความโดดเด่น
ความหนาวเย็นเริ่มเกาะร่างของเธอ
ความอบอุ่นจากแสงไฟก็เริ่มจางหายไป
เธออยากให้เปลวไฟสัมผัสตัวเธอให้รู้แล้วรู้รอด
แต่เธอคงทำแบบนั้นไม่ได้...

เปลวไฟน้อยๆก็ได้แต่บอกกับเธอว่า
"ฉันเชื่อในความรัก ความรักมีปาฎิหารย์ หากเป็นไปได้ ฉันอยากให้นายหนังสือของเธอ ได้อ่านเธออีกครั้ง โดยที่มีฉันอยู่ข้างๆ
ฉันมีความสุขที่ได้พบเธอ และหวังว่าเราคงได้พบกัน"

สิ้นเปลวไฟน้อยนั้นมอดลง
ความหนาวเหน็บก็ได้เกาะตัวเธอได้อย่างเต็มที่
"ฉันเชื่อในปาฏิหารย์รัก เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน ฉันอยากได้ความอบอุ่นจากเธอ และฉันมีความสุขที่เราได้พบกัน"

....ความหนาวเหน็บในตอนกลางคืนในฤดูหนาวเป็นอะไรที่สะท้านใจยิ่งนัก
ทั้งสองจิตได้หายไป จะรอเพียงแค่ปาฏิหารย์รัก
ที่จะทำให้ทั้งสองได้พบกัน...อีกครั้ง

แล้วคุณละ? เชื่อในปาฏิหารย์รักของคุณหรือไม่?....

=============================================

ติชมเยอะๆนะคะ อยากพัฒนา
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ