โดยพื้นฐานแล้วเราเป็นคนใจร้อน เวลาโมโหจะโมโหร้ายมาก เหวี่ยง วีน ปาข้าวของ(ที่ปาแล้วไม่พัง) คำหยาบมีหลุดออกมาบ้างเป็นระยะ
ออกตัวก่อนว่า เพราะนิสัยแบบนี้ เราเลยกลายเป็นคนที่ใครๆหรือแม้แต่เพื่อนสนิท(บางคน)มองว่า เป็นคนดี(ไม่ได้อวยจ้า) มีเหตุผล ใจเย็น
ไม่พูดคำหยาบเลย ถ้าไม่ใช่พูดเพื่อเล่นกับเพื่อนๆ
เราพยายามควบคุมตัวเอง ไม่ให้โมโหใครง่ายๆ เรารู้ว่าด้านมืดของตัวเองเวลาโมโหมันน่ารังเกียจมาก
ร้อยวันพันปีจะมีคนมาทำให้เราหลุดด้านสีดำๆออกมาที เวลาหลุดทีเราจะพยายามอยู่กับตัวเองค่ะ ล็อกตัวเองในห้อง
ระบายความโมโหให้พอ จนประมาณชั่วโมงหนึ่งถึงจะดีขึ้น
จุดอ่อนของเราคือครอบครัวค่ะ คนที่บ้าน โดยเฉพาะพ่อเรานี่แหล่ะ นิสัยเวลาโมโหจะเหมือนเราเลย แต่พ่อเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลค่ะ
(เราไม่อยากว่าพ่อนะคะ แต่พ่อเราไม่มีเหตุผลจริงๆจ้า พ่อเป็นคนที่ไม่ว่าออกความเห็นเรื่องอะไร ถ้ามีคนไม่เห็นด้วย พ่อจะโกรธ
จะเอาชนะ ทั้งด้วยทางพลังเสียง และถ้าเป็นลูกอย่างเราจะมีทางใช้กำลังด้วยค่ะ)
เรากับพ่อเลยทะเลาะกันบ่อยมากกก เวลาทะเลาะทีเราระบายกับใครไม่ได้เลย (เราเป็นพวกเครียดแล้วชอบบ่นให้คนฟัง)
เพราะเวลาบ่นด้านไม่ดีของพ่อตัวเองให้ใครฟัง คนจะมองว่า ไม่ได้นะ ห้ามทำนะ บาปนะ
เราอึดอัดมาก คนเดียวที่เราบ่นให้ฟังได้คือแฟนค่ะ เราเข้าใจแบบนี้มาตลอด
แฟนเป็นคนเดียวที่เรากล้าเผยด้านมืดของเราให้เขารู้ค่ะ เราบ่นทุกอย่าง พูดทุกอย่างที่คิดออกไป
ระบายอารมณ์แรงๆที่มีออกไป
บางครั้งมีหลุดคำหยาบบ้าง เช่น แ_'ง ว่ะ ...
วันนี้เราเพิ่งรู้ว่าเราคิดผิดมาตลอด คิดมาตลอดว่าอย่างน้อยก็มีคนหนึ่งรับฟังด้านเลวๆของเราได้
แต่มันไม่ใช่ค่ะ แฟนเราเขาโมโหที่ทำไมเราต้องพูดถึงพ่อแบบใช้อารมณ์แบบนั้น ยังไงเขาก็พ่อเรานะ...แฟนโกรธ เงียบ และไม่คุยด้วยค่ะ
คือเราเข้าใจนะคะว่าพ่อยังไงก็คือพ่อ ทำอะไรไม่ดียังไงกับเราเขาก็เป็นพ่อเรา แต่เราแค่อยากระบายให้ใครซักคนฟัง
เราไม่คิดว่าจะมีใครรับเราด้านมืดได้อีกแล้วค่ะ...
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราคิดว่า ต่อไปเราควรจะระบายให้ตัวเองฟังพอ
เขียนลงในกระดาษหรืออะไรก็ได้...
แล้วเราเองก็ควรจะอยู่คนเดียว ไม่ควรจะคบกับใครอีก
ละอาย...รังเกียจตัวเองอะ...เราคิดแบบนี้จริงๆ เคยมีใครรู้สึกแบบเราไหมคะ?
ตอนนี้อยากร้องไห้มาก ขอพื้นที่ให้เราได้ระบายตรงนี้นะคะ...
...เคยเป็นกันไหม? รู้สึกว่าตัวเองเลวเกินจะคบกับใคร...
ออกตัวก่อนว่า เพราะนิสัยแบบนี้ เราเลยกลายเป็นคนที่ใครๆหรือแม้แต่เพื่อนสนิท(บางคน)มองว่า เป็นคนดี(ไม่ได้อวยจ้า) มีเหตุผล ใจเย็น
ไม่พูดคำหยาบเลย ถ้าไม่ใช่พูดเพื่อเล่นกับเพื่อนๆ
เราพยายามควบคุมตัวเอง ไม่ให้โมโหใครง่ายๆ เรารู้ว่าด้านมืดของตัวเองเวลาโมโหมันน่ารังเกียจมาก
ร้อยวันพันปีจะมีคนมาทำให้เราหลุดด้านสีดำๆออกมาที เวลาหลุดทีเราจะพยายามอยู่กับตัวเองค่ะ ล็อกตัวเองในห้อง
ระบายความโมโหให้พอ จนประมาณชั่วโมงหนึ่งถึงจะดีขึ้น
จุดอ่อนของเราคือครอบครัวค่ะ คนที่บ้าน โดยเฉพาะพ่อเรานี่แหล่ะ นิสัยเวลาโมโหจะเหมือนเราเลย แต่พ่อเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลค่ะ
(เราไม่อยากว่าพ่อนะคะ แต่พ่อเราไม่มีเหตุผลจริงๆจ้า พ่อเป็นคนที่ไม่ว่าออกความเห็นเรื่องอะไร ถ้ามีคนไม่เห็นด้วย พ่อจะโกรธ
จะเอาชนะ ทั้งด้วยทางพลังเสียง และถ้าเป็นลูกอย่างเราจะมีทางใช้กำลังด้วยค่ะ)
เรากับพ่อเลยทะเลาะกันบ่อยมากกก เวลาทะเลาะทีเราระบายกับใครไม่ได้เลย (เราเป็นพวกเครียดแล้วชอบบ่นให้คนฟัง)
เพราะเวลาบ่นด้านไม่ดีของพ่อตัวเองให้ใครฟัง คนจะมองว่า ไม่ได้นะ ห้ามทำนะ บาปนะ
เราอึดอัดมาก คนเดียวที่เราบ่นให้ฟังได้คือแฟนค่ะ เราเข้าใจแบบนี้มาตลอด
แฟนเป็นคนเดียวที่เรากล้าเผยด้านมืดของเราให้เขารู้ค่ะ เราบ่นทุกอย่าง พูดทุกอย่างที่คิดออกไป
ระบายอารมณ์แรงๆที่มีออกไป
บางครั้งมีหลุดคำหยาบบ้าง เช่น แ_'ง ว่ะ ...
วันนี้เราเพิ่งรู้ว่าเราคิดผิดมาตลอด คิดมาตลอดว่าอย่างน้อยก็มีคนหนึ่งรับฟังด้านเลวๆของเราได้
แต่มันไม่ใช่ค่ะ แฟนเราเขาโมโหที่ทำไมเราต้องพูดถึงพ่อแบบใช้อารมณ์แบบนั้น ยังไงเขาก็พ่อเรานะ...แฟนโกรธ เงียบ และไม่คุยด้วยค่ะ
คือเราเข้าใจนะคะว่าพ่อยังไงก็คือพ่อ ทำอะไรไม่ดียังไงกับเราเขาก็เป็นพ่อเรา แต่เราแค่อยากระบายให้ใครซักคนฟัง
เราไม่คิดว่าจะมีใครรับเราด้านมืดได้อีกแล้วค่ะ...
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราคิดว่า ต่อไปเราควรจะระบายให้ตัวเองฟังพอ
เขียนลงในกระดาษหรืออะไรก็ได้...
แล้วเราเองก็ควรจะอยู่คนเดียว ไม่ควรจะคบกับใครอีก
ละอาย...รังเกียจตัวเองอะ...เราคิดแบบนี้จริงๆ เคยมีใครรู้สึกแบบเราไหมคะ?
ตอนนี้อยากร้องไห้มาก ขอพื้นที่ให้เราได้ระบายตรงนี้นะคะ...