วันนี้ตอนเดินไปรังสิต  เรามักจะเดินผ่านขอทานประจำ  มีทั้งหน้าใหม่และหน้าประจำ  
แต่วันนี้ผมเห็นเด็กทารกกับคนที่เหมือนแม่มานั่งขอทาน  ยุงก็เยอะ  ดูอายุแล้วแคาเดือนเดียวล่ะ  เพราะผมก็เป็นพ่อคน ผมดูออก   บอกเลย  ผมเครียดมากตอนนั้น
ใจนึงถ้าเราให้ตัง  มันจะเป็นการสนับสนุนเขาไหม  และถ้าเขาเป็นขบวนการล่ะ
แตถ้าไม่ให้  แล้วเขาไม่มีตังเด็กจะกินอะไร

เป็นคุณ!!!!จะทำยังไง


และมุมมอง2ช่วงวัยคืออะไร

คือก่อนมีลูก  เราจะมองแค่ เฉยๆ ธรามดา ไม่สนใจ  บางทีก็สงสารบ้าง
แต่พอเราเข้าช่วงวัยที่เป็นพ่อแม่คน  เราจะเกิดความ เศร้า เครียด สะเทือนใจทันที  มันมองไปที่เด็ก  แล้วก็ย้อนมาคิดถึงลูกเรา  
ผมนี่ น้ำตาไหลเลย คิดมองไปที่เด็ก  ตัวน้อยๆ ตาก็ไม่ลืม  ร้องเสียงดัง  สงสารมาก  แต่ก็ทำไรไม่ถูก  จะช่วย จะหนี จะอะไร  
ถ้าเป็นก่อนมีลูก บอกเลย ผมไม่ใส่ใจหรอกครับ
แต่เราเป็นพ่อคนแล้วไง ใจเราเลยเปลี่ยนไป  

ผมควรทำไงดีครับ  ทุกคน  และ ถ้าเป็นคุณ เจอแบบนี้ คุณจะทำอย่างไร  และผมผิดมากไหมครับ  ที่ลือกเดินหนีมา แต่บอกเลย ขัดใจมาก  น้ำตาไหลเพราะสงสารเด็ก แต่ก็ทำไรไม่ได้ จะให้ตังก็ดูสนันสนุน  เห้อ

ปัญหานี้  มันมีทางออกไหมครับ  สังคมไทย  สมัยนี้
ผมสงสารเด็กอ่ะ อนาคตที่สดใส  แววตาใสซื่อ


ใครู้แนวทางแก้ไข  ช่วยๆกันหน่ยนะครับ