ระหว่างที่รถรอผู้โดยสารขึ้นที่ป้ายอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ได้มีคนพิการทางสายตาขึ้นมาบนรถ แต่ไม่สามารถนั่งที่นั่งคนพิการได้ เพราะว่ามีหญิงวัยกลางคนๆหนึ่งนั่งที่นั่งตรงนั้นไปแล้ว โชคดีที่ผู้พิการทางสายตาคนนั้นมาพร้อมเพื่อนอีก 1 คนจึงพากันไปนั่งที่นั่งถัดไปจากเก้าอี้ผู้พิการ
ซึ่งเรามองแล้วว่าหญิงคนนั้นไม่ได้มีความพิการทางไหนเลย เพราะเค้าลงก่อนเรา ตอนเดินลงก็เห็นเดินตัวปลิว ไม่มีความผิดปกติใดๆ

หลังจากนั้นอีกไม่นานก็มีหญิงชราเดินขึ้นมาบนรถ กระเป๋าได้บอกให้คนขับอย่าเพิ่งออกรถเพราะว่ามีคุณยายขึ้นมา คุณยายมาพร้อมของพะรุงพะรังและท่าทางไม่คล่องแคล่วเท่าไหร่ คุณยายมองหาที่นั่งบนรถ ซึ่งว่างอยู่หลายจุด แต่สิ่งที่เราเห็นคือ ที่นั่งสำหรับคนชราได้มีน้องนักศึกษาคนหนึ่ง นั่งไปเรียบร้อยแล้ว

หลังจากนั้นรถจึงค่อยๆออกจากป้ายฯ เรามองไปที่นั่งพระภิกษุก็เห็นหญิงวัยกลางคนนั่งตรงนั้นเหมือนกัน ทั้งที่ที่นั่งอื่นๆบนรถก็ว่าง เลยคิดไปไกลว่าถ้าเกิดมีพระขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นจะลุกให้ท่านนั่งไหม

เราเข้าใจนะว่าวันนี้รถเมล์คันนี้คนไม่ได้เต็ม และคนที่ขึ้นก่อนก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกที่นั่งก่อน แต่ที่นั่งที่คุณนั่งถูกจัดมาเพื่อความสะดวกสบายของคนที่ต้องการได้รับการดูแลเป็นพิเศษ พวกคุณที่สามารถดูแลตัวเองได้ ทำไมไม่เลือกที่นั่งธรรมดาทั่วไป หนำซ้ำเมื่อบุคคลเหล่านี้ขึ้นมาบนรถ คุณก็นั่งที่นั่งเดิมของคุณต่อไป ไม่ย้ายไปนั่งที่อื่น

นี่คุณปล่อยให้ผู้พิการทางสายตาใช้ไม้คลำเตาะแตะๆเดินเข้าไปนั่งข้างใน คุณยายค่อยๆเดินเข้าไปหาที่นั่งด้านใน แต่พวกคุณที่ดำเนินชีวิตได้อย่างสะดวกสบายเลือกที่นั่งที่ใกล้ประตูที่สุด และไม่คิดจะช่วยหรือขยับ ถ้าถามว่าทำไมเราไม่เข้าไปช่วย เรานั่งด้านในค่ะ

เวลาขึ้นบนรถโดยสารสาธารณะ อยากให้ทุกท่านสังเกตที่นั่งพิเศษเหล่านี้ ถ้าเลี่ยงได้ควรเลี่ยง ถ้าที่นั่งปกติเต็มหมด ค่อยไปนั่งดีกว่าไหมคะ