เรื่องเริ่มจากผมยังเด็ก เป็นหนุ่มม.ต้นที่ค่อนข้างเจ้าชู้ หน้าตาก็ไม่เท่าไรหรอก แต่ก็จีบผู้หญิงได้อยู่เรื่อยๆ น้องคนนี้ก็เช่นกันเป็นหนึ่งในแฟนผม ผมคบกับน้องเขาได้สักพักเนื่องจากบ้านเราอยู่ไม่ไกลกัน ตอนนั้นผมอยู่ม.3 จะว่าเด็กก็เด็ก ผมเริ่มเบื่อและหาข้ออ้างเพื่อทิ้งเธอ สุดท้ายไม่นาน เราเลิกกัน
จากนั้นเธอก็เริ่มคบกับเพื่อนผม ผมเริ่มร้อนใจ ไม่สบายใจ หงุดหงิด โมโห ทุกอารมณ์ที่สุนัขหวงของเขาทำกัน ผมเริ่มมีปัญหากับเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนในกลุ่มตัวเอง และ คนอื่นๆ ที่เธอคบด้วย กระทั่ง เธอจบม.3และหายจากไป และ ผมรู้ว่าเธอเรียนที่ไหน

ผมพยายามเฝ้ามองเธอ คอยดูเธอจากที่ไกลๆ หลังจากนั้นผมก็ขึ้นม.ปลายและมีผู้หญิงเรื่อยมาแต่ก็ยังไม่วายคอยตามเธออยู่ห่างๆ และ ผมก็พบว่าผมหมดหวังแล้ว ในช่วงสิ้นหวัง ผมเริ่มหยุดตามเธอ หยดทุกการกระทำ ไม่คบใคร เปลี่ยนวิถีชีวิตตัวเองทุกอย่าง ผมลืมเธอไม่ได้แม้เวลาผ่านไป3-4ปี
กระทั่งผมบังเอิญเจอเธออีกครั้ง ผมไม่คิดว่าเธอจะคุยกับผม ผมทำผิดต่อเธอ เรากลับมาคบกันเหมือนเพื่อน และ เหมือนแฟน ผมไปรับเธอที่ทำงาน ไปส่งที่บ้านที่อยู่ไกลจากบ้านผมหลายสิบกิโล ผมอยู่ในกรุงเทพแต่เธออยู่จังหวัดข้างๆ ผมทำแบบนั้นนานเป็นปี ไม่ว่าจะไปรับเธอเพื่อมาโรงเรียน รับกลับบ้าน ผมเริ่มติดเธอ ในช่วงเวลานั้นผมรู้สึกมีความสุขมาก และ รู้สึกได้ว่าผมจะตั้งใจทำชีวิตทุกอย่างให้ดีขึ้นเพื่อจะขอเธอแต่งงานในอนาคต

แต่...

ทุกสิ่งพังทลาย ผมรู้ว่าเธอเป็นคนน่ารัก สวยวันสวยคืน และ เธอก็มีผู้ชายเข้ามามากเหมือนกันในขณะที่เธอเรียน เธอมีแฟนอยู่แล้วและทั้งหมดที่ผ่านมาคือ การแก้แค้น ผมไม่อยากจะเชื่อว่าผลที่ผมทิ้งเธอตอนที่เราทั้งคู่ยังเด็กนั้น มันจะส่งผลให้ผมต้องเจ็บจนจะฆ่าตัวตายในอีกเวลาต่อมา เวลานั้นเรารู้จักกันรวม 5ปี ผมเหมือนหมดสิ้นทุกอย่าง คำสุดท้ายที่ผมจำได้คือ ผมเคยทำให้เธอเจ็บและเธอเพียงต้องการให้ผมรู้ว่าความเจ็บปวดในวันนั้นที่เธอได้รับมันเป็นยังไง
หากนับเวลาที่เราเจอกันในรอบที่2ก็ประมาณได้ว่า เราคบกันมาเป็นปี ปีนึงที่ผมทำทุกอย่างเพื่อเธอ ออกจากบ้านตอนตี5เพื่อขับรถไปรับเธอในอีกจังหวัด ทุกอย่างที่ผมทำมันสูญ แต่ ผมบอกเธอว่าผมจะรอเธอ รอจนกว่าจะครบ10ปี

อาจจะยาวสักหน่อยแต่ผมพยายามเล่ารายละเอียดเพื่อให้ใครก็ตามที่อ่านแล้วพอจะช่วยผมลืมเธอได้

หลังจากแยกกันไป ผมก็พยายามเริ่มชีวิตใหม่แต่ผมทำไม่ได้ ที่เดิมเดิมที่ผมยังผ่านมันเป็นที่ที่เราเคยอยู่ด้วยกันทั้งนั้น ผมไม่อาจลืมเธอได้ ทั้งที่เธอมีแฟนแล้วแต่ผมก็ยังพยายามติดต่อเธอ จนกระทั่ง เธอหายไปจากชีวิตผมอีกครั้ง และกลับมาอีกครั้งในปีต่อมา หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันอีกครั้งแต่ผมจำยอมเพราะอยากได้ยินเสียงเธอ อยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไร ทั้งที่เธอมีแฟนแล้ว ผมจึงเป็นได้แค่ ที่ระบาย

ทุกครั้งที่เราคุยกัน หมายถึงตั้งแต่รู้จักกันมา เธอจะพูดเสมอว่า ไม่มีใครเข้าใจเธอดีเท่าผมอีกแล้ว ผมซึ้งในคำพูดนั้น และ นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่ยอมแพ้ ผมเท่านั้นที่ควรจะได้ดูแลเธอ ไม่ใช่คนอื่นที่ทำให้เธอเจ็บช้ำอยู่แบบนี้ เราคุยกันในลักษณะ ถ้าเธอไม่โทรมาแล้วผมโทรไป เธอจะบล๊อกสาย หรือ เปลี่ยนเบอร์ไปเลย หลายครั้งที่เป็นเดือนกว่าผมจะได้คุยกับเธอ แต่ผมก็รับได้ ทุกครั้งที่เธอมีเรื่องให้ช่วย ผมพยายามช่วยเธอเต็มที่ และในที่สุด เธอหายไปจากผมอีกครั้ง และ ครั้งนี้ เธอหายไปเลย

จนกระทั่ง ผมจำได้ว่าเคยใช้เฟสเพื่อนแอดเธอไปแล้วคอยตามดูเธอจากในนั้น ดูๆไปผมก้เหมือนStalker แต่ก้นะ ผมพยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้คุยกับเธออีกครั้งแต่ มันจบแล้ว เธอยังอยู่กับแฟนเธอคนนั้น คนเดิม ผมยอมแพ้และปล่อยให้เวลาผ่านไป
ว่ากันมาตั้งนานและนี่คือปัญหาที่ผมอยากให้คุณๆในบอร์ดนี้ช่วยผมที

จนถึงวันนี้ผ่านมาแล้ว10ปี ผมไม่ได้เจอเธอมานานแล้วไม่ต่ำกว่า2ปี แต่ ผมยังฝันถึงเธอทุกเดือน ไม่ว่าจะเป็นฝันดีหรือร้าย ผมเจอมาหมด ที่มีความสุข ที่เธอทุกข์ หรือ แม้กระทั่งเกี่ยวพันถึงชีวิต ทำไมผมยังฝันถึงเธอ ทั้งที่เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว คุยก็ไม่ได้คุย เสียงเธอที่ผมได้ยินในฝัน รอยยิ้ม หรือ ทุกอย่างที่เป็นตัวเธอ มันยังคงเป็นเธอแบบเป๊ะ นั่นแหละครับ ผมทรมานกับสิ่งที่เป็นอยู่มาก ผมรักเธอแต่ผมก็รู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ ผมตัดสินใจปล่อยให้เวลาผ่านไปแต่ทำไมอดีตยังคงตามหลอกหลอนผมตลอดเวลา ผมอยากลืมเธอจริงๆหรือปล่าวผมก็ไม่รู้ แต่ผมทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน ผมยังคิดถึงเธออยู่แต่ก็รู้มันเป็นไม่ได้ซึ่งมันก็ไม่ดีต่อตัวผมเช่นกัน

ผมสับสน สงสัย เหตุใดทำไมผมถึงยังตัดเธอไม่ได้ ลืมเธอไม่ลง