ผมอ่านหนังสือธรรมะมาบ้างครับ ก็รู้ว่าโกรธต้องละให้ได้ งดเว้นการกระทำ งดเว้นคำพูด และงดเว้นโกรธได้ที่ใจ

ปัญหาคือ ผมพยายามตั้งสติ รู้ว่าโกรธ ก็งดเว้นการกระทำได้  สำหรับทางวาจาบางครั้งก็ระงับได้ บางครั้งก็โต้ตอบกลับไป แต่ทางใจนี่ลำบาก บางครั้งบอกตัวเองว่ากำลังโกรธอยู่นะ บางครั้งกำหนดโกรธหนอ ๆ แต่ใจน่ะกลับวาดภาพไปว่าปาแก้วลงพื้นบ้าง ปัดถ้วยจานอาหารทิ้งบ้าง หรือคิดคำพูดโต้ตอบแรงๆ บ้าง

คือเราพยายามไม่ให้เกิดผลทางกาย วาจา แต่ผลกลับไปทำให้ใจเตลิด คิด วาดภาพไปไหนต่อไหน ใจไม่ได้เย็นลงเลย จนกว่าสักพักใหญ่ถึงดีขึ้น   ทีนี้ปัญหาอีกอย่างที่ตามมากลายเป็นว่า เจอเรื่องทำให้โกรธนิดหน่อย ในใจมันวาดภาพแก้แค้นไปแล้ว เพียงแต่ไม่ถึงขั้นฆ่าแกง แต่แค่ขว้างปาสิ่งของให้รู้สึกสะใจ หรือด่าว่าเท่านั้น

ผมไม่รู้ว่าใครมีปัญหาแบบนี้บ้าง ผมก็ลองหาวิธีให้ไม่โกรธ แต่ผมก็ยังเป็นคนธรรมดา จะให้ละ ไม่ยึดติดยังไม่ได้  เรียกว่าพูดได้แต่ทำยากนะ

สิ่งที่ผมทำนี้มันถูกควรแล้วหรือ หรือควรตอบโต้ไปบ้าง เพื่อไม่ให้ไปตกค้างในใจ จนกลายเป็นคนคิดแค้น สติวิปลาสไป