ผมขออนุญาติใช้พื้นที่นี้นะครับ มันยาวมาก ผมขอได้ระบายนิดหน่อยก็ยังดีครับ ผมขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านและตอบ ไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ มันยังมีอีกมากทั้งเรื่องลายระเอียดและความซับซ้อน แต่ผมขอเท่านี้ล่ะครับ สว

เอ่อออสวัสดีค่ะ คืออันนี้เป็นกระทู้แรกของหนูนะคะมีอ่ะไรผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทดด้วยนะคะ (คือหนูอายุแค่ 11 นะคะ เพื่อนหนูก็อายุ 16  ) หนูใช้นามสมมุติเพื่อนว่า ซ ล่ะกันนะคะ หนูกะ ซ ก็เป็นเพื่อนกันมา 3

คือผมกับแฟนอายุเท่ากับ เป็นเพื่อนกันที่อยู่ในห้องเดียวกันแล้วเพื่อคนนั้นอยู่ดีๆก็มาแอบชอบผม แล้วพอผมตอบตกลง ผมกับเข้าก็ไม่กล้าคุยกัันเท่าไร เพราะเขินอายกับ แล้วพอคบกันมาครบ1ปี แฟนทักมาบอกเพื่อน ผญ.ว่า

ตั้งแต่ส่งลูกเข้าเรียน อนุบาล จะหมดเทอม 2 แล้ว ลูกไม่ยอมพูด ไม่ยอมคุย กับครู เพื่อนที่โรงเรียนเลย ขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก แต่อยู่บ้าน อยู่กับพ่อแม่ คุยเก่ง พูดเยอะ ร่าเริง สดใส ซนมาก ชอบถามโน้นนี่นั้น พ

คือผมมีปัญหาเรื่องนี้มากๆไม่กล้าปรึกษาใคร ผมกับน้องเค้าเราคุยกันตั้งแต่ พ.ย.64และคบกันแบบแฟน มีจูบมีกอดกันจนเป็นเรื่องปกติ แต่สิ่งที่ไม่กล้าทำก็คือการมีไรกัน จนวันหนึ่งเราตัดสินใจลองนอนด้วยกัน เราทำทุ

หนูไม่มั่นใจในหน้าตา สีผิว ร่างกายของหนูเลย แต่งตัวไม่เป็น แต่งหน้าไม่เป็น หนูมีสีผิวค่อนข้างคล้ำ หน้ามีสิว ปากไม่เท่ากัน เล็บไม่สวย พอหนูลองแต่งหน้า แถวบ้าน+เพื่อนๆก็ชอบแซวหนูกระซิบให้หนูได้ยินพูดว่า

บางทีผู้หญิงเลือกผู้ชายก็ไม่ดูนิสัยให้ดีๆเสียก่อน เห็นหน้าตาหล่อ รวย เจ้าชู้ คารมดี ก็จะเลือกมาเป็นสามีหมด ช่วงแรกน่ะมันก็ประทับใจอยู่นะ แต่พออยู่ไปนานๆ นิสัยจริงๆโผล่ออกมาทีละนิดๆ คือไม่มีความเป็นผู้

ด้วยที่ว่าวิธีการเรียนรู้บ้านเรายังไม่ค่อยนิยมส่งเสริมความกล้าคิดกล้าถามกล้าตั้งประเด็นถกเถียงกล้าแสดงออกมากนัก เราเลยไม่ค่อยกล้าถาม สังเกตได้จาก ตอนเรียน จะไม่ค่อยมีใครกล้าถามในชั้นเรียน กลัวคนอื่นมอ

บางครั้งก็สับสนกับตัวเอง ทั้งที่มีเพื่อนเยอะ กลุ่มใหญ่ จะทำอะไรก็มีคนคอยแบคอัพให้ตลอด เราก็มีความสุขนะที่ได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมหลายๆอย่าง ได้ลองอะไรใหม่ๆ แต่ลึกๆก็ยังรู้สึกเหงาๆยังไงก็ไม่รุ้ มันมีความ

เราเป็นคนเกลียดคนที่ไม่มีความเกรงใจเป็นที่สุด เราจะไม่ทำอะไรแบบนั้น เพราะเราเป็นคนขี้เกรงใจและรูจักกาละเทศะ แต่กลายเป็นว่าต้องพบเจอกับคนหลายๆคนที่ไม่มีความใจเกรงใจไม่รู้จักกาละเทศะอยู่ตลอด ยกตัวอย่างเ