เราเป็นคนเกลียดคนที่ไม่มีความเกรงใจเป็นที่สุด เราจะไม่ทำอะไรแบบนั้น เพราะเราเป็นคนขี้เกรงใจและรูจักกาละเทศะ แต่กลายเป็นว่าต้องพบเจอกับคนหลายๆคนที่ไม่มีความใจเกรงใจไม่รู้จักกาละเทศะอยู่ตลอด ยกตัวอย่างเช่น
ตอนเราอยู่หอพักร่วมกับเพื่อน เราได้ซื้อเครื่องสำอางแต่งหน้ามาใหม่ เราออกไปธุระข้างนอก กลับมาเห็นเพื่อนแต่งหน้าจัดเต็ม เพื่อนก็เฉยๆไม่พูดอะไรกับเรา เราไปเปิดลิ้นชักเห็นชุดแต่งหน้าถูกแกะและมีร่องรอยใช้บลัชออน อายแชโดว์ ลิปสติก ต่อมาวันหลังเราซื้อแผ่นลอกสิวเสี้ยนมาใหม่เก็บไว้ในกระเป๋าสะพายของเรา เราออกไปธุระอีก กลับมาเห็นเพื่อนมีแผ่นแปะลอกสิวที่จมูกแบบเดียวกับเรา เพื่อนก็ไม่พูดอะไรแค่ยิ้ม เรามาเปิดกระกระเป๋าสะพายซองแผ่นลอกสิวถูกแกะและแผ่นมีไม่ครบ เรารู้สึกไม่ดีมากๆ ก็โกรธ ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเป็นนางเอกมั้ง ไม่กล้าว่าเพื่อน เดี๋ยวเพื่อนจะโกรธเราและเพื่อนจะมองเราไม่ดี (แต่เราก็อยู่ร่วมกับเพื่อนคนนี้ได้ไม่นาน เรามีเหตุต้องย้ายหอ)
ตอนไปสมัครงานกับเพื่อนที่ร้านแห่งหนึ่ง เจ้าของร้านรับเราเข้าทำงาน แต่ไม่รับเพื่อนเพราะตอนนั้นเพื่อนวุฒิต่ำกว่าเรา เจ้าของร้านบอกว่าพรุ่งนี้มาเริ่มงานได้เลย แล้วเพื่อนก็หันมาพูดกับเราว่าอย่ามาสายอีกล่ะ ได้งานทำแล้วอย่าอู้ เขารับทำงานแล้วขี้เกียจไม่ได้น่ะ พนักงานหันมามองเรากันหมด เราทั้งงทั้งตกใจและอาย และโกรธแต่เรายอมเพื่อนคนนี้มาตลอด จะเอาเขาทำเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยกัน เพราะเราไม่กล้าทำอะไรคนเดียว ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง เราเลยได้แต่นิ่งๆ เรากลับบ้านมาแล้วไม่กล้าและไม่อยากไปทำงานที่นั่นแล้ว เราก็ไม่ได้ไปทำงานที่นั่น และเราก็ได้ห่างๆกับเพื่อนคนนั้นไปในที่สุด
ตอนที่เพื่อนเก่าเขาจะไปธุระต่างจังหวัด เขาขอมาพักบ้านเรา เพราะบ้านเราอยู่ใกล้สถานีรถบัส เราก็อยากบริการเพื่อน ให้เพื่อนมาพักนอนห้องเดียวกับเรา เราเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ออกมาเห็นเพื่อนเอาชุดเก่งชุดตัวโปรดของเรามาใส่ เพื่อนบอกไม่มีเสื้อผ้าใส่ เราก็รู้สึกไม่ดี ได้แต่คิดในใจทำไมไม่ขออนุญาต จะได้หาชุดให้ใส่  และเตรียมตัวเดินทำไมไม่เอาเสื้อผ้ามา เหตุการณ์ผ่านไปวันหลังเพื่อนกลับจากต่างจังหวัด เพื่อนขอมาแวะนอนบ้านเราพราะเหนื่อย เราก็กลัวว่าเพื่อนจะหาว่าไม่มีน้ำใจ ต่อไปเราอาจจะพึ่งเพื่อนคนนี้ได้ เราก็จัดห้องใหม่ให้มาพัก เราออกไปซื้อกับข้าวมาให้เพื่อนกิน เรากลับมาเห็นเพื่อนใส่ชุดหรูของเราและเพื่อนก็ขอยืมชุดของเรา เรารู้สึกไม่พอใจมากๆ เสียความรู้สึก แต่ก็ฝืนใจไม่ว่าอะไรและให้เพื่อนยืมชุดไป ปัจจุบันเราได้ห่างเหินกับเพื่อนไปแล้ว
ตอนที่เพื่อนสมัยเด็กๆ ไม่ได้พบเจอกันนานแล้ว แต่มีเบอร์โทรศัพท์กัน มีเฟสมีไลน์ติดต่อกันได้ จู่ๆเพื่อนมาหาเราที่บ้านโดยที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า มาตะโกนเรียกที่หน้าประตูบ้าน ซึ่งเราไม่สะดวกที่จะพบใคร แต่เราก็จำใจออกไปพบ เพราะเป็นห่วงเพื่อน เพื่อนมีธุระคอขาดบาดตายอะไรหรือเปล่า หรือเพื่อนคิดถึงเรา อยากเจอเราหรือเปล่า ปรากฏว่าเพื่อนมายืมเงิน ถ้าตอนนั้นเรามีเงินเราให้ยืมไปแล้ว แต่ตอนนั้นเราไม่มีเงิน เรากลัวเพื่อนไม่รัก กลัวไม่มีพรรคพวก เราจึงไปขอยืมเงินพ่อแม่ของเรามาให้เพื่อน สุดท้ายเพื่อนหนีหายตัดขาดเราไปเลย เราจะไม่ทำแบบนี้กับพ่อแม่อีกแล้วค่ะ