ต้องบอกก่อนว่าผมไม่เคยตั้งกระทู้ในพันทิพเลยทนอ่านเอาหน่อยนะครับ(ไม่รู้จะมีคนมาอ่าหรือเปล่า 5555)
เล่าเรื่องชีวิตก่อนแล้วกัน
ขอเริ่มจากชีวิตปี 1 ก่อนนะครับ ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างจะโอเค ดำเนินไปได้ด้วยดี มีชีวิตมหาลัยแบบใครๆ แต่ก็ต้องมาสดุดเพราะแม่ไม่ส่งเงินให้ เงินเก็บมีนิดหน่อย ผมเลยนำเงินตรงนั้นมาลงทุนเทรด Forex (มี อ. แนะนำ เพราะเคยแข่ง click2win ในมหาลัย ได้ที่สอง )ก็พอจะได้ค่าหอ ค่ากิน ค่าอยู่ จนวันหนึ่ง ผมได้ไปดูงานที่ บ.แห่งหนึ่ง ผมก็แอบถาม เจ้าหน้าที่ว่า โรงงานต่างๆเขา รับคนตาบอดสีไหม (ผมเรียนสายวิศวะ) แต่คำตอบก็ทำให้ผมติดสตัน เพราะเขาบอกว่า ส่วนใหญ่ไม่รับ กลับมาที่ ม. ผมก็เริ่มหาข้อมูล และก็จริง อย่างที่เขาบอก ในตอนนั้นผมเริ่มสับสนว่า เรียนไปทำไมวะ จบไปไม่มีงาน เลยตัดสินใจ ลาออกจาก ม. ตอนจบ ปี 1 แล้วตัดสินใจ รีรหัส ไป เรียนเศรษฐศาสตร์ แต่ เงินที่มีมันไม่พอ ลงทะเบียน ก็เลยตัดสินใจกลับบ้าน
กลับมาอยู่บ้านผม ก็เทรด Forex ประทังชีวิต และเก็บไว้เป็นทุนเรียนใหม่ ตอนนั้นผมขายทุกอย่าง กล้องถ่ายรูป มอไซ เดิมพันทุกอย่าง กับ Forex ก็ได้เงินมาก้อนหนึ่ง ประมาณ 20k ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี เพราะ Forex ก็มีกำไร งอเงยมาบ้าง แต่จุดเปลี่ยนมันอยู่ที่ แม่ผม มาขอเงินผมไปใช้ หนี้ กองทุนหมู่บ้าน ตอนนั้นผมมีอยู่ 30k โดยมีข้อตกลงอยู่ว่า ผมจะใช้หนี้ ที่เหลือ(ประมาณ 25k) แล้วจะให้แม่กู้มาใหม่ เต็มวงเงินที่เขาให้ ก็ประมาณ 50k โดยผมจะเป็นคนรับหนี้เอง วันเวลาผ่านไป ผมก็ถามแม่ว่า ใช้หนี้ เงินล้านหรือยัง เรื่องน่าตลกก็เกิดขึ้น เพราะแม่ไม่ได้ เอาเงินไปใช้ หนี้ ส่งแค่ดอกเบี้ย ผมก็ถามว่าเงินที่เหลือไปไหน ก็ไม่ได้คำตอบ
ตอนนี้เงินที่ผมเก็บมามันก็เหลือไม่มากเลยขาย โน๊ตบุคไปแล้วใช้โน๊ดบุคของน้องผม ได้เงินมาพอทำทุน ก็เริ่มเก็บเงินใหม่ ต้องรับผมชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน(ผมอยู่บ้านกับยาย) ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่ากับข้าวในแต่ละวัน เงินที่หาได้ก็พอจะเหลือให้เก็บอยู่บ้าง ก็สู้กันไป จนมาวันหนึ่งแม่ก็ มาขอเงินผมอีก บอกว่าบ้าน กำลังจะโดนยึด ผมก็ถามว่าต้องการเท่าไหร่ แม่ก็บอกว่า 10k ตอนนั้นผม มีอยู่ 12k ผมก็ให้ไป โดยใช้เงือนไข เดิมคือ ใช้หนี้แล้วขอกู้ใหม่ โดยผมจะเป็นคนรับ หนี้ จนวันหนึ่ง ผมไปส่งเพื่อนซื้อทอง ก็ถามที่ร้านว่า แม่เอาเงินมาใช้หนี้หรือยัง ร้านทองก็งง-สิครับ เพราะแม่ไม่เคยเอาบ้านมาจำนอง(ที่ดินแถวบ้านผมถูก) ผมก็ไปถามหลายๆ ที่ก็ ไม่มีที่ไหนที่แม่เอาบ้านไปจำนอง เหมือนเดิม ผมก็โดนหลอก รอบสองสิครับ งานนี้
ด้วยเงินที่เหลืออยู่น้อยนิด บวกกับไม่มีอะไรจะขายแล้วเงินที่เหลืออยู่มันก็หมดลงไปทุกวัน ผมเลยแบ่งเงินที่เหลือให้ยายไว้ จ่ายค่าไฟ ค่าเน็ต เหลือติดตัว 500 ผมก็นั้งรถไป ลำพูน เพราะมีนิคมอุตสาหกรรม อยู่แล้วคิดว่า งานคงไม่ได้เน้นเรื่องสายตาเพราะบางอย่างมันก็ไม่เกี่ยวกับสายตาเลย ไปอาศัยเพื่อนอยู่ วันๆ กินแค่ข้าวเหนียว 10 บาท ก็หาสมัคงานไปหลายที่ พอเรียกไปสอบสัมภาษณ์ ก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนไปตรวจร่างกาย ชีวิตเหมือตกเหว เมื่อเขาพบว่าเราตาบอดสี เขาก็ไม่รับให้เรากลับท่านที ทั้งที่ในคุณสมบัติก็ไม่ได้ เขียนไว้ว่าไม่รับคนตาบอดสี T-T เลยให้ ญาติที่ อยู่เครือสหพัฒน์ ฝากงานให้ แต่ก็นั่นแหละ เขาก็ไม่เอาตาบอดสีอีก รู้สึกเหมือนโดนสังคมปฏิเสท ยังไงไม่รู้เหมือนกัน นะ ทั้งที่ ตอนเรียน ม. ก็เป็นช่างภาพ ถ่ายรูป แต่งรูป อะไรก็ไม่เห็นจะมีใครว่าสีเพี้ยน ไฟเขียวไฟแดงก็แยกได้ แต่พอไปเจอแผ่นตาบอดสี ชีวิตก็จบ
ก็เลยกลับบ้านอีกแล้ว คราวนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้วจริงๆลองหางานแถวๆบ้านทำก็ไม่มีให้ทำ จะหาที่ไกลหน่อยก็ไม่ได้ เพราะไม่มี มอไซไปทำงาน แล้ววุฒิ แค่ ม.6 ก็หาสมัคงานอะไรไม่ได้ จะขายของทาง อินเตอร์เน็ต ก็ไม่ได้ เพราะน้องต้องใช้คอมเวลากลางวัน กว่าผมจะได้จับคอมก็ เที่ยงคืน ชีวิตวันๆ ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตื่นมาดูพระอาทิตย์ แล้วให้อาหารปลา แล้วก็นอน ติดอยู่ในห้องแคบๆ ผมก็มานั้งคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำยังไง เคยเดินไป บนสพานแถวบ้าน มองน้ำแล้วก็คิด กี่วันนะที่เขาจะหาศพ เราเจอ แต่ก็นั่นแหละใจ ไม่กล้าพอ เลยเดินกับบ้าน(แล้วจะเล่าทำไม่เนี่ย = =) ยิ่งอยู่คนเดียวก็ยิ่งคิด ยิ่งช่วงนี้เพื่อน กำลังจะจบ มหาลัยกัน แล้ว พวกคนเฒ่าคนแก่ ก็ค่อยแต่ซ้ำยิ่งแม่ นี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย ค่อยมาบ่นๆ ให้เรียนก็ไม่เรียน(ในจริงอยากจะสวนนะว่า ส่งเรียนแค่สองเดือนอ่านะ เรียกส่งเรียน ที่เหลืออีกสิบเดือนนี่ส่งตัวเองเรียนนะ) ผมก็บอกแม่ไปหลายทีแล้วนะ ว่าผมทำงานอะไร รายได้มันมายังไง มันทำเป็นอาชีพ ทำเงินได้มากแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยจะเข้าใจ จริงๆ
ปัญหาหลายอย่างก็ตามมาเมื่อไม่มีเงิน ตอนผมยืนก็มีแต่คนห้อมล้อม พอล้มก็มีแต่คนคอยซ้ำ ยิ่งอยู่คนเดียวก็ยิ่งคิดมาก ยิ่งคิดก็พาให้จิตเสื่อม เลยลองหาอะไรใน Google อ่านเล่นดู ก็เจอ สิ่งที่ตอบโจทย์ ผมทุกอย่าง
ขายไต ผมว่ามันตอบโจทย์ ผมทุกอย่างแล้ว หละ เงินก็มากพอจะ ตั้งต้นใหม่ มากพอจะทำให้ชีวิต ผมดีกว่านี้ คิดผลเสียที่ตามมาเมื่อเทียบกับเงินแล้ว มันคุ้มค่ามาก เพราะผมไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว ผมเดิมพันทุกอย่าง ถ้ามันจะทำให้ผมมีชีวิต ที่ดีขึ้นกว่านี้ แม้ว่าสุขภาพจะแย่ก็ตาม แต่ผมก็มีวิธีรับมือกับมัน
สุดท้ายครับ ท่านได มีความต้องการ ไต มือสอง สภาพเยี่ยม PM มาครับ ขายจริง เพศ ชาย เลือดกรุ๊ป โอ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่ต้องพูดถึง โรคประจำตัวไม่มี มีแค่ตาบอดสี สูง 173 หนัก 60
ปล. หากผิดกฏก็ลบไป ตามระเบียบนะครับ
ปล.2 ผมคิดดีถึงดีที่สุดแล้ว ทางเดินมันมีไม่มากหรอกครับ คนเรา ถึงมีให้เลือกสุดท้ายก็ต้องถูกบังคับให้เดินไปในทางที่ไม่อยากเลือกอยู่ดี
ทางเดินคนเรามันมีไม่มากครับ?
เล่าเรื่องชีวิตก่อนแล้วกัน
ขอเริ่มจากชีวิตปี 1 ก่อนนะครับ ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างจะโอเค ดำเนินไปได้ด้วยดี มีชีวิตมหาลัยแบบใครๆ แต่ก็ต้องมาสดุดเพราะแม่ไม่ส่งเงินให้ เงินเก็บมีนิดหน่อย ผมเลยนำเงินตรงนั้นมาลงทุนเทรด Forex (มี อ. แนะนำ เพราะเคยแข่ง click2win ในมหาลัย ได้ที่สอง )ก็พอจะได้ค่าหอ ค่ากิน ค่าอยู่ จนวันหนึ่ง ผมได้ไปดูงานที่ บ.แห่งหนึ่ง ผมก็แอบถาม เจ้าหน้าที่ว่า โรงงานต่างๆเขา รับคนตาบอดสีไหม (ผมเรียนสายวิศวะ) แต่คำตอบก็ทำให้ผมติดสตัน เพราะเขาบอกว่า ส่วนใหญ่ไม่รับ กลับมาที่ ม. ผมก็เริ่มหาข้อมูล และก็จริง อย่างที่เขาบอก ในตอนนั้นผมเริ่มสับสนว่า เรียนไปทำไมวะ จบไปไม่มีงาน เลยตัดสินใจ ลาออกจาก ม. ตอนจบ ปี 1 แล้วตัดสินใจ รีรหัส ไป เรียนเศรษฐศาสตร์ แต่ เงินที่มีมันไม่พอ ลงทะเบียน ก็เลยตัดสินใจกลับบ้าน
กลับมาอยู่บ้านผม ก็เทรด Forex ประทังชีวิต และเก็บไว้เป็นทุนเรียนใหม่ ตอนนั้นผมขายทุกอย่าง กล้องถ่ายรูป มอไซ เดิมพันทุกอย่าง กับ Forex ก็ได้เงินมาก้อนหนึ่ง ประมาณ 20k ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี เพราะ Forex ก็มีกำไร งอเงยมาบ้าง แต่จุดเปลี่ยนมันอยู่ที่ แม่ผม มาขอเงินผมไปใช้ หนี้ กองทุนหมู่บ้าน ตอนนั้นผมมีอยู่ 30k โดยมีข้อตกลงอยู่ว่า ผมจะใช้หนี้ ที่เหลือ(ประมาณ 25k) แล้วจะให้แม่กู้มาใหม่ เต็มวงเงินที่เขาให้ ก็ประมาณ 50k โดยผมจะเป็นคนรับหนี้เอง วันเวลาผ่านไป ผมก็ถามแม่ว่า ใช้หนี้ เงินล้านหรือยัง เรื่องน่าตลกก็เกิดขึ้น เพราะแม่ไม่ได้ เอาเงินไปใช้ หนี้ ส่งแค่ดอกเบี้ย ผมก็ถามว่าเงินที่เหลือไปไหน ก็ไม่ได้คำตอบ
ตอนนี้เงินที่ผมเก็บมามันก็เหลือไม่มากเลยขาย โน๊ตบุคไปแล้วใช้โน๊ดบุคของน้องผม ได้เงินมาพอทำทุน ก็เริ่มเก็บเงินใหม่ ต้องรับผมชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน(ผมอยู่บ้านกับยาย) ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่ากับข้าวในแต่ละวัน เงินที่หาได้ก็พอจะเหลือให้เก็บอยู่บ้าง ก็สู้กันไป จนมาวันหนึ่งแม่ก็ มาขอเงินผมอีก บอกว่าบ้าน กำลังจะโดนยึด ผมก็ถามว่าต้องการเท่าไหร่ แม่ก็บอกว่า 10k ตอนนั้นผม มีอยู่ 12k ผมก็ให้ไป โดยใช้เงือนไข เดิมคือ ใช้หนี้แล้วขอกู้ใหม่ โดยผมจะเป็นคนรับ หนี้ จนวันหนึ่ง ผมไปส่งเพื่อนซื้อทอง ก็ถามที่ร้านว่า แม่เอาเงินมาใช้หนี้หรือยัง ร้านทองก็งง-สิครับ เพราะแม่ไม่เคยเอาบ้านมาจำนอง(ที่ดินแถวบ้านผมถูก) ผมก็ไปถามหลายๆ ที่ก็ ไม่มีที่ไหนที่แม่เอาบ้านไปจำนอง เหมือนเดิม ผมก็โดนหลอก รอบสองสิครับ งานนี้
ด้วยเงินที่เหลืออยู่น้อยนิด บวกกับไม่มีอะไรจะขายแล้วเงินที่เหลืออยู่มันก็หมดลงไปทุกวัน ผมเลยแบ่งเงินที่เหลือให้ยายไว้ จ่ายค่าไฟ ค่าเน็ต เหลือติดตัว 500 ผมก็นั้งรถไป ลำพูน เพราะมีนิคมอุตสาหกรรม อยู่แล้วคิดว่า งานคงไม่ได้เน้นเรื่องสายตาเพราะบางอย่างมันก็ไม่เกี่ยวกับสายตาเลย ไปอาศัยเพื่อนอยู่ วันๆ กินแค่ข้าวเหนียว 10 บาท ก็หาสมัคงานไปหลายที่ พอเรียกไปสอบสัมภาษณ์ ก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนไปตรวจร่างกาย ชีวิตเหมือตกเหว เมื่อเขาพบว่าเราตาบอดสี เขาก็ไม่รับให้เรากลับท่านที ทั้งที่ในคุณสมบัติก็ไม่ได้ เขียนไว้ว่าไม่รับคนตาบอดสี T-T เลยให้ ญาติที่ อยู่เครือสหพัฒน์ ฝากงานให้ แต่ก็นั่นแหละ เขาก็ไม่เอาตาบอดสีอีก รู้สึกเหมือนโดนสังคมปฏิเสท ยังไงไม่รู้เหมือนกัน นะ ทั้งที่ ตอนเรียน ม. ก็เป็นช่างภาพ ถ่ายรูป แต่งรูป อะไรก็ไม่เห็นจะมีใครว่าสีเพี้ยน ไฟเขียวไฟแดงก็แยกได้ แต่พอไปเจอแผ่นตาบอดสี ชีวิตก็จบ
ก็เลยกลับบ้านอีกแล้ว คราวนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้วจริงๆลองหางานแถวๆบ้านทำก็ไม่มีให้ทำ จะหาที่ไกลหน่อยก็ไม่ได้ เพราะไม่มี มอไซไปทำงาน แล้ววุฒิ แค่ ม.6 ก็หาสมัคงานอะไรไม่ได้ จะขายของทาง อินเตอร์เน็ต ก็ไม่ได้ เพราะน้องต้องใช้คอมเวลากลางวัน กว่าผมจะได้จับคอมก็ เที่ยงคืน ชีวิตวันๆ ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตื่นมาดูพระอาทิตย์ แล้วให้อาหารปลา แล้วก็นอน ติดอยู่ในห้องแคบๆ ผมก็มานั้งคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำยังไง เคยเดินไป บนสพานแถวบ้าน มองน้ำแล้วก็คิด กี่วันนะที่เขาจะหาศพ เราเจอ แต่ก็นั่นแหละใจ ไม่กล้าพอ เลยเดินกับบ้าน(แล้วจะเล่าทำไม่เนี่ย = =) ยิ่งอยู่คนเดียวก็ยิ่งคิด ยิ่งช่วงนี้เพื่อน กำลังจะจบ มหาลัยกัน แล้ว พวกคนเฒ่าคนแก่ ก็ค่อยแต่ซ้ำยิ่งแม่ นี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย ค่อยมาบ่นๆ ให้เรียนก็ไม่เรียน(ในจริงอยากจะสวนนะว่า ส่งเรียนแค่สองเดือนอ่านะ เรียกส่งเรียน ที่เหลืออีกสิบเดือนนี่ส่งตัวเองเรียนนะ) ผมก็บอกแม่ไปหลายทีแล้วนะ ว่าผมทำงานอะไร รายได้มันมายังไง มันทำเป็นอาชีพ ทำเงินได้มากแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยจะเข้าใจ จริงๆ
ปัญหาหลายอย่างก็ตามมาเมื่อไม่มีเงิน ตอนผมยืนก็มีแต่คนห้อมล้อม พอล้มก็มีแต่คนคอยซ้ำ ยิ่งอยู่คนเดียวก็ยิ่งคิดมาก ยิ่งคิดก็พาให้จิตเสื่อม เลยลองหาอะไรใน Google อ่านเล่นดู ก็เจอ สิ่งที่ตอบโจทย์ ผมทุกอย่าง
ขายไต ผมว่ามันตอบโจทย์ ผมทุกอย่างแล้ว หละ เงินก็มากพอจะ ตั้งต้นใหม่ มากพอจะทำให้ชีวิต ผมดีกว่านี้ คิดผลเสียที่ตามมาเมื่อเทียบกับเงินแล้ว มันคุ้มค่ามาก เพราะผมไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว ผมเดิมพันทุกอย่าง ถ้ามันจะทำให้ผมมีชีวิต ที่ดีขึ้นกว่านี้ แม้ว่าสุขภาพจะแย่ก็ตาม แต่ผมก็มีวิธีรับมือกับมัน
สุดท้ายครับ ท่านได มีความต้องการ ไต มือสอง สภาพเยี่ยม PM มาครับ ขายจริง เพศ ชาย เลือดกรุ๊ป โอ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่ต้องพูดถึง โรคประจำตัวไม่มี มีแค่ตาบอดสี สูง 173 หนัก 60
ปล. หากผิดกฏก็ลบไป ตามระเบียบนะครับ
ปล.2 ผมคิดดีถึงดีที่สุดแล้ว ทางเดินมันมีไม่มากหรอกครับ คนเรา ถึงมีให้เลือกสุดท้ายก็ต้องถูกบังคับให้เดินไปในทางที่ไม่อยากเลือกอยู่ดี