ขอแชร์ประสบการณ์ชีวิตครับ??? อาจจะยาวนิดนึงแต่คิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์กับคนที่ยังมึนๆกับอนาคตตัวเองอยู่
เมื่อ5ปีก่อน
ผมเกิดชลบุรีเรียนจบ ปวส.+แฟนทำงานที่เดียวกันเกิดในจังหวัดเล็กๆ(ภาคเหนือ) รายได้รวมของผม35,000+/เดือน แฟน20,000+ ของผมได้มากกว่า
เพราะมีค่าตำแหน่ง+OT. ก่อนนอนวันนึง(เมื่อ5ปีก่อน)แฟนบอกว่าเบื่อชีวิตเมืองกรุงฯอยากกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่(บ้านเกิดของเขา)ผมสงสารก็เลยให้ลาออกกลับไปอยู่บ้านเลื้ยงลูกหรือหางานแถวบ้านทำ ส่วนรายได้ของผมๆจะเก็บไว้แค่พอใช้จ่ายนอกนั้นส่งให้เขาหมด ผมจะได้กลับไปหาเขาก็ช่วงเทศกาล เวลาผ่านไป3ปี
บริษัทฯที่ผมทำงานอยู่ให้ผมไปเรียนต่อปริญญาตรี(เสาร์-อาทิตย์)โดยจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด จบมาปรับเป็นEngineerและห้ามลาออกภายใน5ปี ผมดีใจมากรีบโทรบอกภรรยา ภรรยาพูดประโยคเดียว"รีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วลาออกมาอยู่ด้วยกันไม่งั้นเราเลิกกัน" ผมหน้าชาและโกรธมาก แต่ด้วยกลัวลูกกำพร้าพ่อ เลยต้องตัดอนาคตตัวเอง พอผมไปอยู่กับเขาผมซื้อรถสองแถวรับคนในตำบลเข้าตัวจังหวัดรายได้ต่อวันไม่แน่นอน(300-500/วัน)พอกินไปวันๆ ลูกเปิดเทรอมหรือจะซื้ออะไรสักอย่างต้องเอาเงินเก็บออกมาใช้ เป็นอย่างนี้มาเป็นเวลา2ปีล่ะ ผมรู้สึกไม่โอเคกับชีวิตเลยคิดอยากจะกลับบ้านหลายครั้งมากๆเจ้านายที่ทำงานเก่าก็อยากให้กลับไป เอายังไงกับชีวิตดีเนี้ยะ คิดๆๆๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวลูกโตคงจะเข้าใจมั้งเราก็ไม่ได้ทิ้งนิเงินเราก็ส่งให้ คิดไปเรี่อย
ปัจจุบันแล้วน่ะ...เฮ้อ
วันนี้โชคดีมีนักศึกษาเหมารถขึ้นดอยเพื่อเก็บข้อมูลเกี่ยวกับชาวเขาเผ่านึง พอถึงก็ไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน ซวยล่ะไม่อยู่ นักศึกษาเริ่มมึนๆล่ะ ผมด้วยความสงสารเลยบอกว่าลองไปที่ร้านค้าประจำหมู่บ้านดูสิเผื่อจะได้รัยบ้าง ดีเกินคาดมีผู้หญิงชาวเขาพูดไทยชัดหน้าตาถือว่าโอเคอายุไม่เกิน35แน่นอนมาซื้อของพอดี เขาก็เลยอาสาเป็นล่ามให้ ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยฟังกะเขาไปด้วย(ชอบมองหน้าล่ามซะแล้ว)พอฟังไปนานๆผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ใจดีจัง ยิ้ม
ตลอด(เขาไม่มีอาการเบื่อหงุดหงิดเวลาเจอคำถามกวนๆ)บุคลิกก็ดี ยิ่งฟังไปนานๆก็รู้สึกว่าเขาไม่ธรรมดาล่ะดูจากการใช้คำพูด นางฟ้าชัดๆ(คิดไปนั่น)
ถึงตอนสุดท้ายนักศึกษาขอถ่ายรูปหมู่กับเขาและขอประวัติเขาเพื่อจะได้ระบุแหล่งข้อมูล เขาบอกว่าเรียนจบ....(ม.ดังมากในภาคเหนือ)ทั้งหมดร้อง โห.......... พอจบก็ได้ไปเป็นแอร์ คำถามแรก"แล้วพี่ออกทำมัย???" เขาตอบว่า
"ชีวิตคืดการเรียนรู้เขาทำมา10ปีไม่มีอะไรให้เรียนรู้ล่ะ อยากอยู่ดูแลพ่อแม่และทำในสิ่งอยากทำที่ยังไม่ได้ทำ" ประโยคนี้แหล่ะที่ทำให้ผมพบทางออกของชีวิต รู้สึกโล่ง คุณคือนางฟ้าที่ให้แสงสว่างกับทุกคนที่ไปในวันนี้จริงๆ
เงินไม่ใช่คำตอบสุดท้าย
เมื่อ5ปีก่อน
ผมเกิดชลบุรีเรียนจบ ปวส.+แฟนทำงานที่เดียวกันเกิดในจังหวัดเล็กๆ(ภาคเหนือ) รายได้รวมของผม35,000+/เดือน แฟน20,000+ ของผมได้มากกว่า
เพราะมีค่าตำแหน่ง+OT. ก่อนนอนวันนึง(เมื่อ5ปีก่อน)แฟนบอกว่าเบื่อชีวิตเมืองกรุงฯอยากกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่(บ้านเกิดของเขา)ผมสงสารก็เลยให้ลาออกกลับไปอยู่บ้านเลื้ยงลูกหรือหางานแถวบ้านทำ ส่วนรายได้ของผมๆจะเก็บไว้แค่พอใช้จ่ายนอกนั้นส่งให้เขาหมด ผมจะได้กลับไปหาเขาก็ช่วงเทศกาล เวลาผ่านไป3ปี
บริษัทฯที่ผมทำงานอยู่ให้ผมไปเรียนต่อปริญญาตรี(เสาร์-อาทิตย์)โดยจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด จบมาปรับเป็นEngineerและห้ามลาออกภายใน5ปี ผมดีใจมากรีบโทรบอกภรรยา ภรรยาพูดประโยคเดียว"รีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วลาออกมาอยู่ด้วยกันไม่งั้นเราเลิกกัน" ผมหน้าชาและโกรธมาก แต่ด้วยกลัวลูกกำพร้าพ่อ เลยต้องตัดอนาคตตัวเอง พอผมไปอยู่กับเขาผมซื้อรถสองแถวรับคนในตำบลเข้าตัวจังหวัดรายได้ต่อวันไม่แน่นอน(300-500/วัน)พอกินไปวันๆ ลูกเปิดเทรอมหรือจะซื้ออะไรสักอย่างต้องเอาเงินเก็บออกมาใช้ เป็นอย่างนี้มาเป็นเวลา2ปีล่ะ ผมรู้สึกไม่โอเคกับชีวิตเลยคิดอยากจะกลับบ้านหลายครั้งมากๆเจ้านายที่ทำงานเก่าก็อยากให้กลับไป เอายังไงกับชีวิตดีเนี้ยะ คิดๆๆๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวลูกโตคงจะเข้าใจมั้งเราก็ไม่ได้ทิ้งนิเงินเราก็ส่งให้ คิดไปเรี่อย
ปัจจุบันแล้วน่ะ...เฮ้อ
วันนี้โชคดีมีนักศึกษาเหมารถขึ้นดอยเพื่อเก็บข้อมูลเกี่ยวกับชาวเขาเผ่านึง พอถึงก็ไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน ซวยล่ะไม่อยู่ นักศึกษาเริ่มมึนๆล่ะ ผมด้วยความสงสารเลยบอกว่าลองไปที่ร้านค้าประจำหมู่บ้านดูสิเผื่อจะได้รัยบ้าง ดีเกินคาดมีผู้หญิงชาวเขาพูดไทยชัดหน้าตาถือว่าโอเคอายุไม่เกิน35แน่นอนมาซื้อของพอดี เขาก็เลยอาสาเป็นล่ามให้ ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยฟังกะเขาไปด้วย(ชอบมองหน้าล่ามซะแล้ว)พอฟังไปนานๆผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ใจดีจัง ยิ้ม
ตลอด(เขาไม่มีอาการเบื่อหงุดหงิดเวลาเจอคำถามกวนๆ)บุคลิกก็ดี ยิ่งฟังไปนานๆก็รู้สึกว่าเขาไม่ธรรมดาล่ะดูจากการใช้คำพูด นางฟ้าชัดๆ(คิดไปนั่น)
ถึงตอนสุดท้ายนักศึกษาขอถ่ายรูปหมู่กับเขาและขอประวัติเขาเพื่อจะได้ระบุแหล่งข้อมูล เขาบอกว่าเรียนจบ....(ม.ดังมากในภาคเหนือ)ทั้งหมดร้อง โห.......... พอจบก็ได้ไปเป็นแอร์ คำถามแรก"แล้วพี่ออกทำมัย???" เขาตอบว่า"ชีวิตคืดการเรียนรู้เขาทำมา10ปีไม่มีอะไรให้เรียนรู้ล่ะ อยากอยู่ดูแลพ่อแม่และทำในสิ่งอยากทำที่ยังไม่ได้ทำ" ประโยคนี้แหล่ะที่ทำให้ผมพบทางออกของชีวิต รู้สึกโล่ง คุณคือนางฟ้าที่ให้แสงสว่างกับทุกคนที่ไปในวันนี้จริงๆ