พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เล่ม ๕ ภาค ๑ - หน้าที่ 1
พระสุตตันตปิฎก

สังยุตตนิกาย   มหาวาราวรรค
เล่มที่  ๕   ภาคที่  ๑

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

มัคคสังยุต

อวิชชาวรรคที่   ๑

๑.  อวิชชาสูตร

ว่าด้วยอวิชชา   และวิชชาเป็นหัวหน้าแห่งอกุศลและกุศล

[๑]   ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :-
สมัยหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่  ณ  พระวิหารเชตวันอารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี  กรุงสาวัตถี  ณ  ที่นั้นแล  พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย.  ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัสพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า  พระพุทธเจ้าข้า. พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้ว่า

[๒]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   อวิชชาเป็นหัวหน้าในการยังอกุศลธรรมให้ถึงพร้อม   เกิดร่วมกับความไม่ละอายบาป   ความไม่สะดุ้งกลัวบาป    ความเห็นผิด   ย่อมเกิดมีแก่ผู้ไม่รู้แจ้ง   ประกอบด้วยอวิชชา   ความดำริผิดย่อมเกิด

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เล่ม ๕ ภาค ๑ - หน้าที่ 2
มีแก่ผู้มีความเห็นผิด  เจรจาผิดย่อมเกิดมีแก่ผู้มีความดำริผิด   การงานผิดย่อมเกิดมีแก่ผู้เจรจาผิด  การเลี้ยงชีพผิดย่อมเกิดมีแก่ผู้ทำการงานผิด  พยายามผิดย่อมเกิดมีแก่ผู้เลี้ยงชีพผิด   ระลึกผิดย่อมเกิดมีแก่ผู้พยายามผิด   ตั้งใจผิดย่อมเกิดมีแก่ผู้ระลึกผิด.

[๓]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   ส่วนวิชชา    เป็นหัวหน้าในการยังกุศลธรรมให้ถึงพร้อม   เกิดร่วมกับความละอายบาป   ความสะดุ้งกลัวบาป   ความเห็นชอบ   ย่อมเกิดมีแก่ผู้รู้แจ้ง   ประกอบด้วยวิชชา    ความดำริชอบย่อมเกิดมีแก่ผู้มีความเห็นชอบ     เจรจาชอบย่อมเกิดมีแก่ผู้มีความดำริชอบ    การงานชอบย่อมเกิดมีแก่ผู้เจรจาชอบ  การเลี้ยงชีพชอบย่อมเกิดมีแก่ผู้ทำการงานชอบพยายามชอบย่อมเกิดมีแก่ผู้เลี้ยงชีพชอบ  ระลึกชอบย่อมเกิดมีแก่ผู้พยายามชอบ ตั้งใจชอบย่อมบังเกิดมีแก่ผู้มีระลึกชอบ.

จบอวิชชาสูตรที่  ๑