เราเกลียดคนๆนึง เราเกลียดเค้ามาก เรามักจะรำคาญเค้า ในเวลาที่เค้าโทรมาหาเรา ถึงตัวเค้าจะอยู่ไกล และความสัมพันธ์ของเราก็จบลงไปนานแล้ว เราจบลงด้วยเรื่องแย่ๆ เราทำสิ่งงแย่ๆใส่กัน เราเกลียดเค้า ที่ทำให้ชีวิตเราปั่นป่วนทุกข์ทรมาน เราเกลียดตัวเองที่ทำไมในวันนั้นถึงต้องเจอเค้า เราเกลียดการตัดสินใจของเรา เราเคยรักกันมาก เราเคยมีความทรงจำที่ดีต่อกันมากมาย เราไปไหนมาไหนในทุกๆที่ๆเราอยากจะไปกัน  เค้าคอยดูแลเอาใจใส่เรา  เราก็คอยเทคแครเค้า แต่สุดท้าย ทุกสิ่งที่อย่างกลายเป็นความเกลียดชัง ทุกสิ่งที่เคยมีร่วมกันมามันกลับมาทำร้ายตัวของเราทั้งสองคน

เหลือเวลาอีกไม่นานในสัญญานั้นแล้ว....และเค้าก็จะหายไปจากชีวิตฉันตลอดกาล

ฉันควรจะดีใจ ฉันควรจะเฝ้ารอวันนั้น  ชีวิตของฉันจะกลับคืนมา  ฉันจะได้อยู่กับอีกคนที่ฉันรักจริงๆ และเค้าก็จะได้จากไปในที่ๆสมควรจะไปได้ตั้งนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงวันสุดท้ายนั้นเอง น้ำตาของฉันไหลออกมาดื้อๆ ร่างกายสั่นระริก เมื่อรับรู้ว่า  "เวลาของเราทั้งสองคนใกล้จะจบ"  มันเป็นเพราะความผูกพันหรืออะไรกันแน่ ที่ทำให้ฉันต้องร้องไห้และกังวลกับ "วันสุดท้าย" นั้น ฉันควรจะดีใจมากกว่ามานั่งเสียใจ ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะปล่อย ผช คนนึง ที่ดีแสนดีกับฉัน และ ชั่วแสนชั่วกับฉัน ให้จากไป ฉันทรมานเหลือเกินกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา จนบางทีก็แอบคิดเสียดายที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่เค้าร้องขอ ก่อนที่ "เรื่องนี้" มันจะเกิดขึ้น..

ปล. เรารู้สึกดีกับเธอนะ ขอบคุณความทรงจำดีๆทุกอย่าง ถึงแม้สุดท้าย เราจะไม่ได้สานฝันด้วยกันต่อ แต่อย่างน้อย เราก็เคยได้รักกัน.