เราเรียนอยู่มหาลัยปี1 นะคะ
เราไม่ไหวแล้วค่ะ นอนร้องไห้ทุกวัน
เกลียดตัวเองมาก ไม่กล้าปรึกษาใครเพราะความคิดชั่วๆ
และน่าอายมาก ขนาดเรายังเกลียดตัวเองเลย

ปกติเราเป็นคนที่ชอบในเรื่อง SEX ค่ะ เรีนกได้ว่าหมกหมุ่นในบางครั้ง จะดูแทบทุกวัน แต่ก็มีความรู้สึกแย่ๆปนว่าทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ชอบเรื่องแบบนี้

ปกติเวลาเราตื่นเต้นหรือตกใจอะไร เราจะท่องพุท โท ในใจตลอดเป็นการเรียกสติ

จนวันนึงเรา  เราไม่อยากพิมพ์เลยมันเหมือนยิ่งตอกย้ำตัวเอง เหมือนไม่มีใครบาปเท่าเราอีกแล้ว
คือวันนั้นเราท่องพุทโทเรียกสติตามปกติ
มันมีความคิดแย่ๆเข้ามาในหัว คือเรามโนฉากพระพุทธเจ้าท่านทรง....กับมเหสีของท่าน ในชุดพระ

เกลียดตัวเองมาก ไม่มีใครมีความคิดแย่เท่าเราแล้วแน่ๆ
ตอนเรานึกครั้งแรกมันยังไม่ขนาดนี้ แต่เราโกรธตัวเองมาก เครียด จิตตก ไม่มีความสุข ไม่มีสมาธิกับการเรียน อ่านหนังสือไม่ได้ แล้วสักพักก็คิดอีก
ทั้งที่เราไม่อยากคิด ทรมานมาก นับวันยิ่งคิดหนักขึ้น
จนเราเริ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะนานวันยิ่งหนักขึ้นหนักขึ้นทำให้คิดว่าต่อไปอาจคิดแย่กว่านี้อรก พอคิดอย่างนั้นทรมานมาก ร้องไห้ทั้งคืน พยายามหาอะไรผ่อนคลายทำ เราสวดคำขอขมาแล้ว แต่สักพักก็คิดอีก ก็สวดอีก ทั้งวันไม่เป็นอันทำอะไร
คิดอีกแล้วๆ ทรมานมาก พอเห็นสื่อลามกก็นึกถึงอีก แล้วจะจิตตก ร้องไห้ ไม่มีความสุข  ทรมาน
กับความคิดตัวเอง
หาอะไรผ่อนคลายทำ ดูหนัง ฟังเพลง ที่ชอบ คุยกับเพื่อนคงามคิดดีๆ แต่มันก็ยังรู้สึกแย่อยู่ เหมือนกับมันมีอะไรดลให้นึกถึงตลอดเวลา จิตตกทั้งวัน รู้สึกแย่มากตลอด
อย่างที่บอกค่ะ ตอนแรกเข้าวัดทำบุญ แต่ตอนนี้ไม่กล้าเข้า เพราะกลัวเป็นพระพุทธรูปแล้วจะคิดขึ้นมาอีก
ตอนนี้ไม่อยากเห็นแล้ว แต่ก็ยังนึกขึ้นมาเอง
ทรทานจริงๆ มองมีดหลายครั้งแล้ว เดี๋ยวนี้พอเริ่มคิดก็จะสวดขอขยา พอคิดอีกก็จะหยิกตัวเองจนหนังเปิดเลือดออก
พอคิดอีกก็ร้องไห้ พูดออกมาว่าไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว หยุดคิดที หยิกหัวร้องไห้ ทุบโต๊ะ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ ควรทำอย่างไรดีคะ
ยิ่งนานมันยิ่งคิดเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว
ไม่กล้าปรึกษาคนรู้จัก เพราะเรื่องที่คิดมันแย่มากจริงๆ
คงรทำยังไงดี สักวันมันจะหายมั้ยคะ
รู้สึกไม่ทีแรงในการใช้ชีวิตเลย
ความคิดนี้มันแย่แบบไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะคิดอะไรแย่มากขนาดนี้ เกลียดตัวเอง ปวดหัว ร้องไห้แทบตลอดเวลา พยายามคิดบวก คิดเรื่องอื่นๆแต่มันก็ยังรู้สึกเหมือนเราวิตกอะไรสักอย่าง พอนึกได้ว่าวิตกเรื่องอะไร  ก็จะเป็นแบบเดิม ปวดหัวร้องไห้ หยิกตัวเองจนเนื้อเปิดเลือดออก
การคิดแบบนี้มันแย่จริงๆ มันเริ่มคิดหนักขึ้นหนะกขึ้น มโนในหัวเริ่มหนักขึ้น
ไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่อยากคิดแบบนี้อีกแล้ว มันบาปรู้สึกแย่
พิมพ์ไปร้องไห้ไปจริงๆค่ะ ทรมานมาก
แทบไม่อยากจะอยู่แล้ว
อยากทราบด้วยว่าแบบนี้มันบาปมากมั้ย เราพยายามไม่นึกจริงๆนะ แต่รู้สึกตอนนี้จะนึกไปไกลขึ้นเรื่อยๆแล้ว เรารู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ ทรมาน
เราสวดขอขมาท่านแล้วจะเป็นอะไรมั้ย ภาพที่เรานึกมันเกินกว่าจะให้อภัยมั้ย พระพุทธเจ้าท่านจะเข้าใจเรามั้ยว่าเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่กลับนึกถึงมันอีกเรื่อยๆ ความคิดมันแย่มากๆ
ที่แน่ๆเราไม่ให้อภัยตัวเองแล้ว มือเรามีแต่แผลรอยหยิกเต็มไปหมด เราร้องไห้และพูดไม่เอาแล้วๆหยุดนึกทีทั้งวัน ทรมานจริงๆ