เรจจินาล มิลเลอร์ หรือที่เรารู้จักกันในนาม เรจจี้ มิลเลอร์ เจ้าของฉายา”นิกส์ คิลเลอร์” หรือ “มิลเลอร์ ไทม์” ผู้ที่แม่น 3 คะแนน และปล่อยบอลได้ไวมาก เดิมทีในตอนเด็กๆนั้นมิลเลอร์ไม่สามารถที่จะเดินได้ เขาเกิดมาพร้อมกับปัญหาที่สะโพก และขาของเค้า จนต้องใช้เครื่องสวมเพื่อช่วยให้เดินได้ มิลเลอร์เป็นคนที่ไม่ชอบการพ่ายแพ้ ตั้งแต่เด็กๆที่มีปัญหาเรื่องการเดินไม่ได้ เค้าได้พี่สาวของเค้า เชอริล มิลเลอร์ คอยให้กำลังใจในทุกๆด้าน มิลเลอร์บอกว่า “ในตอนเด็กๆผมจำได้เพียงแค่ว่า ต้องมองดูพี่ น้องๆของผมผ่านทางหน้าต่าง พวกเค้าออกไปวิ่งเล่น ออกกำลังกายอย่างสนุกสนาน แต่ผมทำได้เพียงแค่ดู ผมอยากออกไปวิ่งแบบนั้นบ้าง” มิลเลอร์นั้นสามารถเดินได้อย่างสะดวกเมื่อตอน 5 ขวบ

มิลเลอร์นั้นเป็นคนที่ขยันซ้อมชู๊ตมาก เค้าจะซ้อมชู๊ตวันละ 500-700 ลูกในทุกๆวัน และในทุกๆครั้งพี่สาวของเค้าเชอริล จะอยู่ข้างๆเสมอ ในช่วงไฮสคูลที่เค้าสามารถทำแต้มสูงสุดของทีมได้ เค้าจะมาบอกพี่สาวเป็นคนแรก และเชอรีล มักจะบอกว่า “ว้าวว เยี่ยมมาก ยินดีด้วยนะ”

เพเซอร์ในยุคของดอนนี่ วอล์ช ตัดสินใจดราฟมิลเลอร์เข้าทีม ท่ามกลางความไม่เห็นด้วยของแฟนๆ เพราะมิลเลอร์ตอนนั้นผอมบาง และไม่เร็ว แต่เพียงแค่ 3 ปี มิลเลอร์ก็ตอบแทนทีมด้วยการทำเฉลี่ย 24 แต้มต่อเกมส์ให้กับเพเซอร์



ช่วงที่น่าจดจำของมิลเลอร์นั้นมีหลายช่วงมาก นับตั้งแต่การทำ 8 แต้ม ใน 8.9 วินาทีใส่เกมส์เพลย์ออฟกับนิวยอร์ค นิกส์ (แถมยังชวนสไปค์ ลี แฟนตัวยงของนิกส์ทะเลาะอีกต่างหาก) จนเค้าได้ฉายาว่า “นิกส์ คิลเลอร์” หรือ การชู๊ตใส่ไมเคิล จอร์แดนในเกมส์เพลย์ออฟชิงแชมป์สายปี 1998 ในวินาทีสุดท้าย ถึงแม้มิลเลอร์จะตัวบาง แต่เค้าเป็นคนที่ไม่เคยเกรงกลัวใคร เคยมีเรื่องในสนามจะถึงขั้นชกต่อยกับทั้ง โคบี้ ไบรอั่น / ไมเคิล จอร์แดน และอีกหลายต่อหลายคน

จุดเด่นของมิลเลอร์คือการชู๊ต 3 คะแนน ทั้งชีวิตเค้าทำได้ 39.5 เปอร์เซนต์ และกดไปทั้งหมด 2,560 ลูก เป็นอันดับที่ 2 ตลอดกาล และมิลเลอร์เคยถูกไปอยุ่ในกลุ่ม 50-40-90 ด้วย (ปี1993-94) นอกจากนั้นเค้ายังเป็นเฟรนไชร์สเพลย์เยอร์ อยู่กับทีมยาวนานเป็นอันดับที่ 2 ตลอดกาล 18 ปี (รองจากสต๊อคตัน กับ โคบี้)