ตอนนี้ผมเริ่มตระหนักในความไม่มีแก่นสารของการดิ้นรนทางโลก ความดิ้นรนของผมไม่ได้มุ่งไปที่ตัวเองป็นหลักครับ
แต่ต้องร่ำรวย ต้องมีชื่อเสียง ต้องมีคนนับหน้าถือตามากๆ พ่อแม่จะได้มีความสุข พ่อแม่จะได้ภูมิใจ

ลองลูกไม่ได้ความ ชีวิตต๊อกต๋อย จน ไม่มีรถขับ ไม่มีบ้าน .. พอแม่ก็ไม่ภูมิใจอยู่ดี
ผมไม่โลกสวยครับ มองโลกอย่างที่เป็น ความรักของพ่อแม่ไม่ใช่ความรักที่บริสุทธิ์
ยังเป็นรักที่มีความหวังอยู่ เมื่อมีหวังก็ต้องผิดหวัง นำทุกข์มาให้ตัวท่านเอง

ดังนั้นแล้ว หากเราจะตอบแทนพ่อแม่ด้วยการดิ้นรนทางโลก เพื่อให้มีชื่อเสียง เพื่อให้เป็นมหาเศรษฐี มันตอบโจทย์จริงหรือ?
ผมเชื่อในการเวียนว่ายตายเกิด และเชื่อว่าเมื่อเกิดมาก็ต้องเบียดเบียนสรรพสัตว์ (เสื้อผ้า อาหาร ที่อยู่ ล้วนแต่เบียดเบียดสรรพสัตว์มาทั้งนั้น)
หากเราไม่ต้องเกิดได้อีกคงดี แต่การร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีช่วยให้เราไม่เกิดได้อย่างนั้นหรือ?
ผมเชื่อว่า หากคุณจะทำประโยชน์ให้สรรพสัตว์จริง คุณต้องปฏิบัติภาวนาให้กิเลสลดลงจนหมดสิ้น
แล้วความร่ำรวยช่วยตรงนี้ได้หรือ

สำหรับท่านที่ติว่าไม่ต้องหนีไปบวช ธรรมะปฏิบัติได้ทุกที่ เช่นนั้นแล้วพระอาจารย์พระป่าท่านออกบวชกันเพื่ออะไร
ทำไมไม่ทำการงานทางโลก แล้วก็ปฏิบัติไปด้วยล่ะ
หรือออกบวชทำไมจะต้องไปอยู่วัดป่าที่สงบ ทำไมไม่เลือกอยู่วัดที่พระเณรไปเคร่งวินัย
มีดูละคร มีดูลิเก มีเล่นเฟสบุ๊ค บลาๆๆ การปฏิบัติอยู่ที่ใจเราไม่เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม ก็ไม่น่าจะเลือกวัด อยู่วัดไหนก็ได้

คิดเห็นอย่างไร ขอเชิญร่วมสนทนาครับ