คือโดยรวมเราชอบตอนนี้นะ มันไม่หลอน แต่ก็กดดันพอประมาณ เสียอย่างเดียวพี่เต๋อน่าจะขยี้ตอนจบอีกนิด บรรยากาศและเนื้อเรื่องมันเอื้อให้เล่นอะไรกับตัวละครเจนได้อีกเยอะเลย แต่หนังตัดจบแบบธรรมดาไปหน่อย
เราเลยลองคิดตอนจบของตัวเองเล่นๆ ดู ถ้าจบแบบโหดร้ายกว่านี้อีกหน่อย ให้สาสมจากผลของการกระทำของเจนคงจะดีไม่น้อย ใครมีตอนจบเด็ดๆ เอามาแชร์กันก็ได้นะคะ ส่วนที่เราคิดไว้ก็ประมาณนี้
.
.
.
.
.
เจนนั่งดูภาพของเพื่อนทั้งคู่ที่ตายไปอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พร้อมกล่องข้อความที่ถูกส่งมาจากอิมเด้งขึ้น ว่า "มาอยู่ด้วยกันนะเจน" มันทำให้หล่อนสติแตก ทั้งกลัว ทั้งหวาดระแวง ก่อนที่หล่อนจะได้ตัดสินใจทำอะไร ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงบ่วงเชือกขนาดใหญ่ มาคล้องที่คอ พร้อมกับรู้สึกถึงร่างของใครบางคนที่ห้อยต่องแต่งแขวนกับขื่อบนเพดานด้านหลัง เจนรู้ดีว่าเธอจะต้องเจอกับอะไร ก่อนจะร้องไห้โฮราวกับคนเสียสติ หล่อนปลดเชือกออกจากคอ แล้วรีบสาวเท้าแจ้นออกนอกห้องในทันทีโดยไม่หันกลับไปมอง
เจนหวาดระแวงสุดขีด พยายามร้องหาคนช่วย หากแต่ไม่มีใครอยู่บ้านในคืนนี้ นอกจากวิญญาณเฮี้ยนของเพื่อนรักทั้งสอง ขณะที่หล่อนกำลังจะก้าวเท้าถึงบันไดอีกแค่ช่วงตัวเท่านั้น เด็กสาวก็รู้สึกถึงบ่วงเส้นเดิมกลับมาแขวนอยู่บนต้นคออีกครั้ง และก่อนที่เธอจะทันได้ดึงมันออก แรงกระชากมหาศาลจากเบื้องหลังก็ลากเอาร่างของเธอไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เจนพยายามเอามือปัดป่ายและยื้อสิ่งของรอบกายอย่างเต็มที่ แต่ไม่เป็นผล เพราะเงาดำทะมึนที่อยู่หน้าประตูห้องของเธอด้านหลัง ไม่ยอมรามือง่ายๆ
นาทีสุดท้ายที่เจนรู้ดีว่ายังไงตัวเองต้องไม่รอดในคืนนี้แน่ หล่อนจึงตัดสินใจพนมมือ ยกขึ้นเหนือหัวพร้อมท่องบทสวดแผ่เมตตาให้กับเพื่อนทั้งสอง ชั่วครู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลงในที่สุด เจนรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความกลัวและหวาดระแวง ขณะที่หล่อนกำลังพยามปลดเชือกออกจากคอ ทันใดนั้น เสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยก็ดังลอดผ่านใบหูเข้ามา
"ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกัน..."
สิ้นประโยค ร่างของเจนก็ถูกกระชากเข้าไปในห้องนอนอย่างแรง พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังแสบแก้วหู ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบ พร้อมประตูห้องที่ปิดลง
End
[เพื่อนเฮี้ยนฯ] ถ้าไม่อยากให้ตอน ตายตาม จบแบบนี้ เรามาลองคิดตอนจบให้พี่เต๋อใหม่กันดูมั้ย
เราเลยลองคิดตอนจบของตัวเองเล่นๆ ดู ถ้าจบแบบโหดร้ายกว่านี้อีกหน่อย ให้สาสมจากผลของการกระทำของเจนคงจะดีไม่น้อย ใครมีตอนจบเด็ดๆ เอามาแชร์กันก็ได้นะคะ ส่วนที่เราคิดไว้ก็ประมาณนี้
.
.
.
.
.
เจนนั่งดูภาพของเพื่อนทั้งคู่ที่ตายไปอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พร้อมกล่องข้อความที่ถูกส่งมาจากอิมเด้งขึ้น ว่า "มาอยู่ด้วยกันนะเจน" มันทำให้หล่อนสติแตก ทั้งกลัว ทั้งหวาดระแวง ก่อนที่หล่อนจะได้ตัดสินใจทำอะไร ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงบ่วงเชือกขนาดใหญ่ มาคล้องที่คอ พร้อมกับรู้สึกถึงร่างของใครบางคนที่ห้อยต่องแต่งแขวนกับขื่อบนเพดานด้านหลัง เจนรู้ดีว่าเธอจะต้องเจอกับอะไร ก่อนจะร้องไห้โฮราวกับคนเสียสติ หล่อนปลดเชือกออกจากคอ แล้วรีบสาวเท้าแจ้นออกนอกห้องในทันทีโดยไม่หันกลับไปมอง
เจนหวาดระแวงสุดขีด พยายามร้องหาคนช่วย หากแต่ไม่มีใครอยู่บ้านในคืนนี้ นอกจากวิญญาณเฮี้ยนของเพื่อนรักทั้งสอง ขณะที่หล่อนกำลังจะก้าวเท้าถึงบันไดอีกแค่ช่วงตัวเท่านั้น เด็กสาวก็รู้สึกถึงบ่วงเส้นเดิมกลับมาแขวนอยู่บนต้นคออีกครั้ง และก่อนที่เธอจะทันได้ดึงมันออก แรงกระชากมหาศาลจากเบื้องหลังก็ลากเอาร่างของเธอไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เจนพยายามเอามือปัดป่ายและยื้อสิ่งของรอบกายอย่างเต็มที่ แต่ไม่เป็นผล เพราะเงาดำทะมึนที่อยู่หน้าประตูห้องของเธอด้านหลัง ไม่ยอมรามือง่ายๆ
นาทีสุดท้ายที่เจนรู้ดีว่ายังไงตัวเองต้องไม่รอดในคืนนี้แน่ หล่อนจึงตัดสินใจพนมมือ ยกขึ้นเหนือหัวพร้อมท่องบทสวดแผ่เมตตาให้กับเพื่อนทั้งสอง ชั่วครู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลงในที่สุด เจนรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความกลัวและหวาดระแวง ขณะที่หล่อนกำลังพยามปลดเชือกออกจากคอ ทันใดนั้น เสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยก็ดังลอดผ่านใบหูเข้ามา
"ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกัน..."
สิ้นประโยค ร่างของเจนก็ถูกกระชากเข้าไปในห้องนอนอย่างแรง พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังแสบแก้วหู ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบ พร้อมประตูห้องที่ปิดลง
End